Kulturë
Remzi Limani: Lulet e fustanit
E premte, 12.06.2015, 07:33 PM
Remzi Limani
LULET E FUSTANIT
(poemë)
1
Desha ta shoh stuhinë e natës në Ty
T'i dëgjoj britmat e gjokseve të natës
Të më rrëmbesh mes gishtërinjve
Dorëzuar flokut tënd të shprishur
2
I dehur këmbë e kokë
Në kërkim të klithjes sate
Në këtë natë shtrydhur shirash
Do të kalëroja çdo gjë në ty
3
Uroj të këtë zënë nata të shpërthekuar
Zogu i mëngjesit të merr këngën për ty
Me qemane
dashurie të
Një baladë për Kalanë e pushtuar
4
Të dëshiroj një natë syprushtë
Një tufë rrufesh puthjesh mbi ty
Të vritësh këndshëm mbi kërthizë
Të bësh paqe me syrin t`im
5
Ky mëngjes me sy pranvere
I veshur me fustanin prej lulesh
Të rrin bukur marroqja ime
Gjithë trupin ta nusëron
6
Uroj hënën të pikë mbi trupin tënd
Të rrudh dritën mbi kërthizë
Ta pushtojë trupin e shkopsuar
Nata ime të të shtrydhesh në gji
7
Një zog nate i pranguar
Në krahët e këngës i plagosur
I harruar nga sytë e Evës
Rreth hënes shfleton kujtimet për ty
8
Një kujtim i trisht pa bëza më vret
Për mollën herake ikur nga yrti im
I lidhur zinxhir qeni
Hijen tënde s'mund ta kafshoj
9
Mbi trupin tënd push kadifeje
Dora tinëzare hiqet mbi ty
Flakat diskrete të marrin ngrykas
S'lënë vend të paputhur në ty
10
Eja t'i promovojmë puthjet tona
Nuk i dua të më vijnë nga buzët tjera
Në fund të seancës dashurore
Të thejmë akullin e pikëllimit
11
Ti nuk je larg meje e dashur
Me një vrap pele do të merrja në përqafim
Nën qemerët e vetullave
Do t'i puthja sytë e mëngjesit
12
Kjo terrinë me pallto të shqyer
Nëpër xhepa nate fsheh flokun tënd
Hije njerëzish më ngushëllojnë
Për mortin e dashurisë së ikur
13
Në sy mëngjesi rodhi loti i parë
Një nga një rrokullisur porsi margaritarë
Të vakët morën udhën e flokut
Pa nxjerrë fjalë i mori Vala e dhembjes
14
Mbi flokun tënd të shprishur
Nata shtatzënë bie klloçkë
Mbi kërthizë merr kllapinë
Për t'u zgjuar mbi gjokset e bardha
15
Sa shumë dimër ngujuar në mua
Mëngjesi i pranverës vjen zog i mërdhirë
Të lutem e dashur më ndihmo
Dua të mbulohem me hijen tënde
16
Një biçim zemre nën gju këmbe ta venerova
Nishan i ngjizur nga puthjet mbetur
Zemra yte më robëroi shpirtin dhe syrin
Nën gju këmbe të xhamtë më verboi
17
Një valë ere e fortë
Sillej rrotull mendjes së kafshuar
Nuk e di, nëse vjen nga klithjet e mia
18
Mëngjesi i veshur me fustan të verdhë
Me flokun grunaja të krehura mbi sype
Kepucët e lyera me buzëkuqin e kafshuar
Shpalosi aromën e qafës në mesditë
19
Në shtratin e natës i mërdhirë
Dëgjoj frymëmarrjet tua të vakëta
Në sfondin e dhembjes mungon një Lule
Unë i mbullur në guacën e natës shurdhe
20
Kjo natë resh shtëllunga mendimesh
Ma ndërmendin gruan me fustan të verdhë
Siç ecën e ngulur mbi takat e kuqe
Me tundime vithesh luhatej në sy
21
Në buzët e trëndafilta puthet mëngjesi
Rrethbelit tënd me zambakë përqark
Fluturimi i zogjve thur kurorën e unazës
Unë e Ti ndaras frymojmë
22
Do t'i përthekoja gjithë drithërimat e trupit
Mirëpo, rretherrotull rreth teje
Nata mbi sfondin e kërthizëz zambake
Në dritë hëne ngriti baladën e murimit
23
I gëzuar se ti ende e kreh syrin e mendjes
Ëndrra mëngjesore mbështeti kokën në gji
Pastaj shtroi kafjallin mbi fustanin e verdhë
Kulaç i grunjtë i gatuar me qumësht Zanash
24
Heshtja Yte s'flet as sonte
Unë me trishtimin dashurisë sate
I vdekur prehem në prehërin Tënd
25
Me qejf do ta krehja mëngjesin në ty
Të çelë udhën time nëpër flokun Tënd
Deri tek portat e bardha ku zbrazën ofshamat
Që fshehin çelësin pas guacës së veshit tënd
26
Sonte përbirohem nëpër belin e orës së zallit
Me kujtimet zbrazem nëpër fytin e ngushtë
Në fundin e orës shndërrohem në dunë
Etja për dashuri digjet në shkretëtirë
27
Të lutem, merre etjen time në sqep zogu
Zhvishe nusërinë e mbetur në Ty
Etja e do syrin e qeshur
Nuk i do mërrolat e shtruara mbi ballë
28
Asnjëherë pa menduar se mund te jesh dreqe
Syveshur në prehërin e djallit e zhvesh natën
Pabesinë e fsheh nën flokun e territ
Mos t'i sheh askush gërshetat e shprishura
29
Mëngjesi i pagjumë në heshtje rënkon
Çdo gjë e ndryrë rrin paluar pa thënë fjalë
Loti i vetmuar merr udhën e kujtimeve
Në trinë dore pikon i vakët
30
Nata eshkë kallet në majë floku
Tërë prushin e nxjerrë në sytë e Tu
Pa asnjë fjalë shtrydh djersën e nuses
Mbi trupin e kallur vdesin gjithë fjalët
31
Nuk e di, nëse është zgjuar Shën Maria
T'i shpëlajë sytë e mëngjesit e pa gjumë
Dhe lutej për gjinjtë e shtrydhur...
32
Posa çelë mëngjesi, syri yt më vjen i qeshur
Gjithnjë me mall kryqëzojohen shikimet
Pa u parë puthemi në mugëtirë pasqyreje
Dhe, si zakonisht zhdukesh me vesën e parë
33
Posa çelë mëngjesi, syri yt më vjen i qeshur
Me pamjen tënde i shpëlaj sytë e mallit
Pa u parë puthemi në mugëtirë pasqyreje
Dhe, si zakonisht zhdukesh me vesën e parë
34
Gjithë dritat e natës hënore
Lëshuan perdet në sytë e mi
Mos ta sheh sy njeriu
Bardhësinë qumështore në Ty
35
Mbi flokët e mëngjesit shtruar
Petalet vishen me bulëza vese argjendi
Porsi trupi yt i puthur në sy vere
Vërshuar shtratit me rruaza djerse
36
Deri tek drita e syrit tim errësira pikon e gjatë
Përtej ghithë udhëve shtrihej dashuria për ty
Nga shëmtia ime pasqyrat lëshojnë mërrolat
Ti, aq e bukur shtrydhesh mes gishtërinjve të natës
37
Nata e puthjeve sapo hoqi duvakun e shqyer
Buzëkuqi kishte shkri në dritë hëne
Sytë e nusërisë rrahën qerpikët e mëngjesit
Çdo gjë veshi dita me nusërinë tënde
38
Këto hije nate thyer mbi kulme
Më bëhen hije fustani në përqafim
Dua t'i ndaloj t'i zbres nga qielli
T'i mbuloj ethet me fustanin Tënd prej lulesh
39
Në sy mëngjesi shuhen gjithë ulurimat
Qentë e lodhur nga kafshimet e natës
Kanë zënë bishtin nën bythë
Sërish presin t'i shtrijnë ulurimat drejt teje
40
Në sytë e tu e pashë Perëndeshën
Ndaj, mashtrimi im ishte shumë njerëzor
Pa e ditur, se hyra në sytë e magjistares
Që shkrin plumb mbi kërthizë
41
Së bashku me rrezet e para mëngjesore
Një fllad më vjen nga floku yt krehur në erë
Çuditërisht në ty e pashë Pentesilenë
Lakuriq të varur në krahët e Akilit
42
Ti Valë e dalë nga deti Jon
E shtrirë në sy dielli shpalosur
Një copë qiell qepur mbi trupin tënd
Të të shoh të kaltër të digjem nga malli
43
Nudon tënde, me flokun e derdhur supeve
Do ta skalitja në murin e Katedralës
Me buzët tua të këndojnë lutjet e mëngjesit
44
Kur sytë e natës përtokën të lodhur
Ethet e mia vishen me pallton e dimrit
Sa herë e kujtoj virgjërinë tënde
Hapej qielli dhe kredhem në qenien tënde
45
Kur i njoha sytë e Tu mëngjesor
E njoha edhe brengën time fshehur në Ty
Pastaj filluan sëmbimet e zemrës
Thirrmat e dashurisë që s'i ndjeve kurrë
46
Mes kërkimeve i humbur mendsh
Nëpër gjurmë nate kërkoj sytë e Tu
Aromën e trupit tënd të lagur e ndjej
Interesant, pa ty rrugët nuk më njohin
47
I zgjuar përtej syrit të mëngjesit
Kërkoj shtegun e flokut tënd
Flokun e shtrirë grunaja mbi visore
Më mall dua ta kreh flokun Tënd
48
Në mes lulesh krenare rri e qeshur
Asnjë petale s'ta zhveshen lutjet e mia
As era e vjeshtës s't'i shkundi lulet e fustanit
Mbete lule, një gotë çaji i gjelbër mëngjesi
49
Midis dy reve shkreptin bukuria jote
Mbi fytyrën tënde Perëndeshë
Mbi format tua të zhveshura
Gjithë vetëtimat ranë mbi gjokset e bardha
50
Ti e dashur syverë
Thikë e mallit kalon nëpër trupin tim
Sikur një peizazh humbur në sytë e tu
Nuk e vëren as plagën as gjëmën time
51
Bukuritë e stinëve të pjekura në Ty
Më ikën pa ua shijuar ëmbëlsitë
Nuk i putha as qershitë binjake
As trupin e mollëve nuk e preka
52
Pse vallë nuk i shtrydhëm buzët e etura
Ta vënim kurorën mbi vetullat e natës
Të merrnim udhë drejt shtratit prej kallami
Edhe ashtu, nata të pret kërthizë shpalosur
53
Si çdo lumëditë edhe sot
Portat e mëngjesit hapen me sytë e Ty
Dritaret e shtëpive hapin perdet e flokut
Kujtimet shkundin mallin për Ty
54
Të lutem ruaje flokun e krehur
Nuk dua ta prek kush pos dorës sime
Mos e shprish, pa ta shprish unë
Nga xhelozia digjet flakë një mëhallë
55
Mbi çarçafin e natës vizatohen vithet tua
Floku i mëngjesit kruan syrin e përgjumur
Ngadalë mbledh fragmentet e trupit muzikal
E tëra ngritesh në majë qerpiku
56
Ti vajzë nuse, nënë krenare
Plot sevda e shkrirë në gji
Trëndafile syhënë drite
Ëndrrën time e kreh me sy
57
Të kërkoj nëpër vesë mëngjesi
Plagën time ta lidhi me flokun tënd
Ta puthi egërsinë e buzëve tua
Trupin tënd të zhvoshkur ta përqafoj
58
Edhe sonte, nata shtrihej pa sytë e Tu
Nëpër brazdat e kujtimeve kullon e njejta plagë
Kur era t'i shpalosë gërshetat e grurit
Flladi më vjen nga majat e flokut tënd
59
Për mua, mos nxjerr zë loti e dashur
Mos të lutem, fshi lotët e mëngjesit
Lotët dhe mërrolat nuk të kanë hije
Lermi mua, unë di të qaj për Ty
60
Ti zonjë e fshehur pas yjeve
Shndërruar në lot dashurie
Kur do të vishesh me gjakun tim
Çmendia ime të ngjizet kërthizës sate
61
Ti, rrezja e parë e dritës sime
Pa Ty vaji derdh lumin e etur
Lulet e lagura fryjnë lot malli
Sa trishtim, të vishem me erën e lotve
62
Çdo natë i zë fluturat e kujtimeve
Emri yt me emrin e lumit rrjedh
Me copëza dashurie e shtroj natën
Mbuluar me hijen tënde vdes loti im
63
Eh, sa bukur shpaloset jeleku i kujtimeve
Era mëngjesore tjerr flokun tënd e dashur
Ah, sikur ta gjeja dike që ngjan me Ty
Do t'ia veja emrin e lumit të etur
64
E dashur, po deshe ik nga mjerimi im
Trupin e kafshuar merre me veti
Vetëm të qeshurat m'i lërë mua
Të vetëvritem me buzëqeshjen tënde
65
Tani, sikur ka diçka gërryese në Ty...
Diçka e zhubrosur mbyllur brenda teje
S'të lë të nxjerrësh frymën e robëruar
T'i hapësh gjokset e mollëve të myshkëta
66
Thanë, se të është përtokur gjethi i Evës
Pastaj ta kanë puthur mrekullinë...
Ku do t'i gjesh lutjet e mëngjesit tim
Gjithë këngët i shqeve në gojë qenërie
67
Në sytë e mi, mbete një copëz hënë
Dritë e derdhur terrinës sime
Asnjëherë pa u shqitur nga mendja ime
Bëhesh zë ëndrre thërret emrin tim
68
Mbase, një ditë do të dëshirosh
T'i shqyesh perdet në sytë mi
Të m'i falesh sytë e verës në Ty
Natës t'ia zhveshësh fustanin me lule
69
Të lutem, mos ia prej udhën dhembjes
Edhe loti e ka udhën e vet
Lëre le të rrokulliset faqeve të kallura
Ta hetosh zjarminë time në agoni
70
Lulekuqen tënd shpërthyer në zemër
Të zhvirgjëruar në sy mëngjesi
Bërë duvak petalesh të vrara
Falma mua ta vajtoj të gjakosur
71
Nata shtrinë patericat e ditës së lodhur
Pa Ty çdo gjë ngujohet ngrirë në sy
Ç'të bën nata e verbër pa sy njeriu?
Pa flokun e derdhur mbi supe nuk kam gjumë
72
Edhe sot, mëngjesi brofi nga gjokset Tua
Ende të vakëta marrin ngryk
Asnjëherë të prekura nga gojëqentë
Himnizojnë eten e bardhësive në Ty
73
Nata vuan për fjalën tënde vdes
Nga goja jote të ngopet mall
Onufri kallet me të kuqen e dheut
Etjen e luleve e pikturon mbi fustanin tënd
74
Tani, edhe qyqet i këndojnë të bukurës
S'i unë, majë dege të thyer
Fshi lotët me fustanin e luleve
Shikoj udhët e zbrazura, Ti nuk vjen
75
Në vargun e qendisur me këngë zogjsh
Dua ta vjel vjeshtën e pjekur në Ty
Gjithë rrush, mollë dardhë e fik
Të ngopem me Ty dehuri
76
Nga portat e gjokseve tua
Mëngjesi nuse syqeshur vjen
Pra, krehi flokët dil pa u vonuar
Ta kallësh ditën me një buzëqeshje
77
Desha ta kam parajsën nën kokë
Të rrëmbehem nga flladi i flokun tënd
Gjithë trupin kafshimesh të ta stolisja
Sytë bojëverë të pikojnë mbi mua
78
Tashmë mbetur peng në sytë e Ty
Kredhur brenda gjokseve mëngjesore
Pyes, çfarë fytyre do të kishte lumturia
Të mos ishte e dalë nga Ti
79
Të lutem më prek me një puthje
Gonxhet e buzëve t'i shijoj
Ta hetoj gjallërinë e trupit të natës
Gjithë aromë të shpërthesh në sy
80
Më fal ori Valë e Detit
Nuk doja të të bezdis
Por dallgët tua më vijnë pranë
Që ta shkund merzinë e thinjur
81
Vëshrirë t'i ngjyrosësh ditët në vetmi
Nëpër labirintet e mendjes së hidhur
Vetëm tubat e të zezës shtrydhen
Me majë peneli pikturojnë trishtimin tim
82
Në heshtim shtrydhen perdet e lotit
Ikjen tënde vajtojnë sytë plot uri
Asnjëherë, asnjë të vetmen herë
Nuk e bëre hapin drejt pushtimit tim
83
Ti këngë zogu mbushur vajë e mall
Veshur bukur me trishtim bukurie
Ndalo në dorën time shtrirë për ty
Mbledhi ca troha dashurie
84
Udha e dashurisë nëpër shtegun e flokut
Një krah lule bartë me vete
Gjithë ngjyrat e kallura lulevere
Do t'i qepja mbi fustanin e mbushur plot vithe
85
Nga kreshta e flokut Tënd
Parfumin e flladit e sjell Valbona
Nga lumi i mbytur në sy vere
Në gji gruaje vërshon malli im
86
Unë dhe drithërimat e gjetheve të zverdhura
Në kornizën e fytyrës sate rënkojmë
Aty shkrihen gjithë puthjet e mia
Ti luan me qiellin dhe nuk më sheh
87
Sytë e tu nuk e shohin hijen time
Të më pyesje cila është ëndrra ime
Do të thoja me gjithë frymën e sosur
Në prekjet tua shtrihet jeta ime
88
Nga shikimi yt thyen gjithë pasqyrat
Ku t'i numëroj thinjat e vjeshtës
Fytyrën time mund ta shoh në rrasht shurre
Por, pa sytë tu plagët mbesin të malcuara
89
Ndaj, si ta parandaloj vrasjen e këngës?
Të vras hijen tënde, apo qenien time?
Ku ta gjej tërbimin e demit?
T'i shqyej gjithë kumashet e nuseve
90
Sikur t'ishe e shtrirë prehërit tim
Deri në shpërthim rrufesh do të çoja
Do t'i numëroja çdo fije floku
Deri në të gdhirë në sy mëngjesi
91
Asnjëherë s'e takova dalldinë tënde
As sytë e përgjakur në ty
Ta zheshësh lëkurën qumështore
T'i shpërthesh gjokset e azdisura
92
Mendoja të të dashuroj deri në dhembje
Deri tek rrënja e kërthizës së lules
Gjithë aromën ta thithi në ty
I dehur t'i puthi lulet mbi fustan
93
Më trego e dashur, ku fshehej dashuria në ty?
Mos vallë, diku mes luleve të fustanit?
Mbase, diku në bishtin e syrit të djallit?
94
Në ëndrrën time të robit të lumtur
Kërthiza të kishte çelë lule manjole
Ndaj, harrova t'i këndoj lutjet e mëngjesit
Të thyhem në gjunjë i përtokur për Ty
95
Së bashku me fytyrën e puthur nga Zotat
I dua sytë e tu që më vrasin këndshëm
Me kurmin tënd veshur bojë kërmezi
Hyjnia yte prej kadifeje vdes në mua
96
Mengjesi zë këngën në buzët tua
Puhizë e lehtë fryn zjarrit tim
Flladnajë floku më vjen nga Ti
Dehurinë për Ty ma nxjerrë në sy
97
Heshtja jote do të flas në fund të rrugës
Atëherë kur sytë e mi nuk do të njohin
Buzëgazi do të vdes pa e njohur dashurinë
Pa e kuptuar këngën e lotit
98
Të luta ta shtrydhësh pakëz jetë në sytë e mi
Ta rindërtosh muranë e rrënuar në mua
Por, bishtsyri yt i kallur digjej gjithë ditën
Për ta puthur natën e fshehur në Ty
99
Desha ta përkundja ëndrrën time
Ti ike pa i shtruar lulet e fustanit
Më thoje je shtatzënë me kohën
Në sy nate kalëroje me djallin larg meje
100
Tani, me ngadalë do të shuhen yjet mbi ty
Nga gjokset e varura do të rrëshqet hëna
Imazhet e humbura do t'i tjerrësh në vetmi
Nga mëria do të vyshken lulet e fustanit