Kulturë
Adem Zaplluzha: Nuk pushojnë as ethet e verës
E shtune, 23.05.2015, 03:12 PM
Adem Zaplluzha
Pesë poezi nga libri “Një shi prej bryme”
NUK PUSHOJNË AS ETHET E VERËS
Si nëpër disa përralla të lashta
Zgjohen zërat në mua
Shiu i shurdhët i pranverës
Troket
Pandërprerë trokasin hijet
Nëpër muret e sëmura të kujtesës
Nuk pushojnë as ethet e verës
Gjelbërimi i zverdhur
Kafshon drurin mu në lulëzim
Një zi baritoni dëgjohet
Si zëri i lashtësisë
Hukat mbi gurtë e murrmë të atdheut
Nëpër fusha s’pushojnë
Krakëllimat e korbave
Një hije e zezë sterrë
Ra mbi çatitë e djegura
Flaka e verdhë
Çmendurisht lëpin ajrin e shkrumbuar
Të frymëmarrjes
ME UJIN E SHENJTË TË DARDANISË
Pikë uji s’paska mbetur këtu
Për mëllenjat e bardha
Nga zëri i trishtuar i tokës
Oshtinë malet
Si zana e malit
Një vashë e bukur prej mëllenje
Me një shtambë deltine
Shuan etjen e përflakur të atdheut
Nën hijet e rrapeve
Digjen edhe gurtë e stralltë
Dielli i çmendur
Si një saç i zjarrtë
Rri mbi kokat e ushtarëve
Një zjarr i lig e ka marrë dheun
Si breshkat po piqen gurtë e plagosur
Vetëm një vashë sykaltër
Ajo e fushës së mëllenjave
Me ujin e shenjtë të Dardanisë
Shuan etjen
E plagëve që kullojnë trishtim
DËNESIN KUAJT E PLAGOSUR
Mbi flokët e shprishura të plagëve
Hingëllojnë edhe kuajt e sëmurë
Çadrat e bardha
Mbuluar e kanë fushën
Diku nga veriu
Depërton një duhmë e djegur
Piqet druri në rrënjë
Në Fushën e Mëllenjave
Dënesin kuajt e plagosur
Beteja e gjunjëzuar
Ngriti sytë kah qielli
Shikoi saçin e përskuqur mbi kokë
Përreth shelgjishteve
Po del flaka nga majat e plepave
Një zjarr i çmendur me qindra vjet
Kullon nga plagët e fushës së mëllenjave
Kullojnë edhe ëndrrat e trishtë
Të një populli që s’u ngop
Nga një uri e pangopshme njerëzore
SIVJET
Brenda meje
Një fushë e errët
Si qukapikët mëllenjat e bardha trokasin
Në portat e mbyllura të ashtit
Rrufetë si kamxhikët e perëndive
Shkrepin xixa qiellit të vrarë
Nëpër foletë e braktisura
Disa zogj çelin vezë të ngjyrosura
Qyteti i lënë në harresë
I ushqen mëllenjat e fundit
Një shi i rreptë
Si gjarpri i zi lëshohet ullukëve
Nga malet e mira
Sivjet po fryn një fllad i ri
Nuk pushojnë as fluturimet e zogjve
Dielli sërish pas dymijë vjetëve
ASNJË ZË NJERIU NUK DËGJOHEJ
Më kujtohet
Ishte një dimër i acartë
Stuhia i shkundte gjethet e ngrira
Nga shpirti i tërbuar i mjegullave
Në stele
Dëgjohej një kuisje e padëgjuar
Kuiste edhe fërfëlliza
Ne kishim dalë nga lëkura e erës
Dhe prisnim
Që ky dimër të shkundej
Dhe t’i shkundte ethet e zeza
Asnjë zë njeriu nuk dëgjohej
Vetëm hapat dhe rrapëllimat e dyerve
Tregonin se diçka po ngjan në qytet
Ne ishim në pamundësi
Të bëjmë diçka më shumë
Na kishte hyrë frika në shpirt
Me habi i shikonim
Me zogjtë e trembur
Vetëm ikjen e kishim parasysh
Dhe me shekuj nuk u