Kristaq Turtulli: Hidhësia e puthjes

Kristaq Turtulli

Fragment nga romani: SYRI I RITES, pjesa e parë e trilogjisë: HIDHESIA E PUTHJES

Rrezeartës qysh ditën e parë të mbërritjes në qytetin bregdetar, nuk iu durua pa u futur në ujë. U la me gjithë rroba si bretkosë, paçka se ishte mes shtatori dhe moti ishte i freskët. E magjepsi deti edhe pse ishte i trazuar, i egër dhe zhurmëmadh. U zhvesh pas një barake të përmbytur nga rëra, hoqi teshat e lagura me nxitim, i shtrydhi, i ndehu një copë herë përkarshi erës së detit sa për ti terur. Po binte mbrëmja. Veshi përsëri rrobat me nxitim dhe vrapoi drejt ndërtesës së shkollës industriale.

Dëgjoi pa folur këshillat dhe vërejtjet e Bardhës, përgjegjëses së konviktit, një grua thinjoshe, gjithë rrudha, me vetulla të holla si të vizatuara me laps kopjativ. Bardha i foli diçka për një amfiteatër të madh të vjetër, që gjendej diku rrotull dhe që ishte historia dhe krenaria e qytetit. Rrezearta e ndoqi pas në korridorin e gjatë, duke vështruar me indiferentizëm dyert e dhomave të lyera me bojë të bardhë,që hapeshin dhe mbylleshin me zhurmë. Përgjegjësja i lëshoi ndër duar dy çarçafë dhe një kuvertë leshi. Ajo firmosi aty ku tregonte gishti i shtrembër i përgjegjëses Bardhë dhe kërkoi të shkonte në banjë.

Rrezearta nuk kishte asnjë dëshirë të binte kokë pingulthi në mësime edhe pse Kalandra e këshilloi butësisht të mendonte diçka më shumë për jetën. Ajo nuk kishte dëshirë apo kureshtje të shikonte amfiteatrin e vjetër, i cili gjendej në krahun veriperëndimor të qytetit, pranë krahut të djathtë të dritareve të shkollës. Me sa kishte dëgjuar ai amfiteatër fshihte në barkun e tij një bukuroshe vërtet e mrekullueshme punuar në mozaik. Ajo ndoshta ishte një koketë e hutuar, e gjendur aksidentalisht në rrugën e gjatë të stërlodhur të shekujve. Ndërsa amfiteatri vetë i ngjante si një plak i gërmuqur, i ronitur që ankohej pandërprerë për rrënimin, qëndronte akoma në këmbë ashtu i shkërmoqur nën fshikullimin e shekujve dhe indiferentizmin e njerëzve.

Rrezeartës nuk i pëlqente gjithashtu të ngatërrohej me shoqet e klasës. Ajo ishte krejt ndryshe nga ato që nuk dinin të mbanin trupin e tyre. Dridheshin dhe përloteshin nga një vështrim apo prekje e lehtë mashkullore. Ato ishin budallaqe, naive, syleshe, me seriozitet qesharak. Shkurt ishin llafazane pa vlerë dhe nuk dinin se çfarë ishte loja e fshehtë e seksit.

Rrezearta ish mësuar të bënte atë që donte dhe jo atë që i thoshin. Labirintet, monopatet e errëta të pyllit, fëshfërimat, pëshpërimat e fshehta dhe afshi i zjarrtë i Çotës kishin lënë gjurmë në memorien e saj. Asnjëherë nuk e kishin tërhequr mësimet dhe punët. Ishte rritur jetime, nuk e kish ndjerë ndër flokë prekjen e ngrohtë prindërore, nuk kish dëgjuar fjalë të ëmbla. Në vend të fjalës nënë ajo dëgjoi vetëm sharje të ndyra dhe zhurma shurdhuese, të cilat ishin të zakonshme në shtëpinë e fëmijës.

Por ëndrrat e trazuara të frikshme dhe zërat e thellë e torturonin vazhdimit Rrezeartën. Ajo përpiqej ti flakte tej e kur shpresonte se ato kishin ikur tutje të mbuluara nga moskokëçarja, rrokopuja oshtinte befas tek ajo atëherë kur bënte gjumin më të thellë. Ngrihej e llahtarisur duke marrë frymë me vështirësi, shtrëngonte gjoksin fort dhe kërcente nga shtrati. Qëndronte ndenjur, përdhe, në çimenton e ftohtë dhe të vështronte ngultas tej dritares, për të gjetur ngushëllim tek hutimi i hënës.

Rrezearta me shumë mundim u përpoq të mënjanonte zhurmat përgjatë natës, të ndalte vrullin e ngritjes, rrëzimin në dysheme dhe të mbulonte kokën me jastëk. Dy vajza të tjera flinin pranë saj në dhomën e vogël të konviktit. Një natë të errët me ëndrra të frikshme, kur të dy pjesëtaret e dhomës bënin gjumin e qetë me gërhima të forta, ajo u ngrit sërish gati pa frymë nga ëndrrat e frikshme. Nuk ishin ëndrra të mirëfillta se sa një perde e rëndë, errët gjithëpërfshirëse, që befasisht shndërrohej në një të trashë zinxhir, mbështillej rreth qafës së saj dhe i ndalte frymën. Dy hije të vogla gati transparente lëviznin hutueshëm larg në skaj dhe kishin vështrim të trishtueshëm.

Vajza u foli hijeve, u thirri. Zinxhiri i çelikut lëvizi zhurmshëm dhe disa hallka të tij fshikulluan hijet. Ato u epuan dhe humbën tutje. Atëherë kur ajo donte tu thërriste të qëndronin, zinxhiri u përplas në fytyrën e saj e më pas iu mbështoll shtrëngueshëm rreth qafës. Vajza u ngrit rrëmbimthi, vuri pëllëmbën në gojë për të penguar klithmën. Asaj iu arratis gjumi, u bë fill, shkau pa zhurmë nga shtrati, u vesh dhe doli jashtë. Ku të shkonte? Gjumë nuk kishte, ëndrrat e ndiqnin hap pas hapi, përtej zhurmonte dhe grindej deti. Ajo filloi të ecte pa menduar, andej nga e shpinin këmbët. Mbajti këmbët, një copë herë qëndroi, atëherë kur era e fortë i fshikulloi fytyrën, stërkala uji mbuluan trupin e saj. Deti merrte frymë ashpër, me vështirësi, grindej, shkrofëtinte, me siguri edhe detin e mundonin ëndrrat e rënda, ndaj ishte ashtu pis i zi.

Era e fortë ia ngrinte përpjetë fustanin e hollë prej basme. Lëkura e bardhë, delikate e shalëve, fytyra, krahët, qulleshin, ftoheshin, nga stërkalat e mprehta dhe akullsia e dallgëve. Ajo nuk ndjente asgjë. Ndoshta edhe detet kanë mundime, vuajtje të mëdha, ndaj bëhen kaq të tmerrshëm, të përbindshëm? Ajo kullonte e tëra ujë, nga majat e flokëve deri në gishtat e zbathura të këmbëve, por përsëri nuk lëvizte prej vendit, qëndronte e ngujuar aty, për të zbuluar çelësin, të arratisej prej ëndrrave të mundimshme.

Rrezearta donte ta flakte tutje napën e errët, të rëndë, sunduese, të shihte ëndrra të bardha. Ishte e re dhe kish nevojë të ndjente në gjumë erën e trëndelinës. Vallë kaq i ashpër ishte ndëshkimi i prindërve të saj? Mësoi ndodhinë e vetëvrasjes aksidentale të prindërve. Në ekspertizë nuk ishte shënuar therja e pazakontë dhe skandaloze. Pase ishin realizuar dy ekspertiza të ndryshme, një për përdorim të brendshëm, sekret, pra e vërteta, prerja e organeve seksuale dhe tjetra pa elemente të hollësishme lënë në dosjen e zakonshme, në katin përdhes, në njërën nga godinat e Katër Pallacinave të degës së punëve të brendshme.

Dikush kishte thënë se më shumë ishte verbëri rinore, vrasje delirante, pasionante, xhelozie, e ku di unë tjetër. – Mos vallë ka ngjashmëri me tragjedinë e famshme të Shekspirit Romeo dhe Zhulieta? – e pyeti Rrezearta. Tjetri i hodhi një vështrim të zbardhur, gati të zverdhur, u përtyp, lëvizi kokën mendueshëm, u kollit dhe shtoi me zë të mbytur:

– Mund të kenë elemente të përafërta, hë si të them, Shekspiri sikur thatë, tragjedi? E nuk e di si të them, vetëvrasja e prindërve të tu ka elemente me tragjedinë e famshme, por, gjithsesi, hëm, gjithsesi, jo plotësisht. Ka disa gjëra anësore që e shmangin ngjarjen, interpretimin, komentimin, nga ajo që mendoni ju.

Ai nuk mund ti thoshte se vrasja e prindërve të saj tragjikisht ishte e banalizuar.

Deti ishte nervozuar me vajzën. Ç’dreqin kërkonte, pse nuk shkulej prej aty, donte ta sfidonte? Hëm! Ajo ish bërë si një dordolec, fustani prej basme i ishte ngjitur pas trupit. Deti ngriti një dallgë të madhe e lëshoi me forcë drejt vajzës e cila u lëkund por nuk lëvizi, fshiu me ngut ujin e kripur nga fytyra, largoi flokët që i ishin ngjitur pas faqeve. Rrezearta dëshironte që ta ndjente në lëkurë fshikullimën e fortë të dallgëve të detit.

Hungërima e detit epshor plak ishte e fortë. Ai u tërhoq prapa, u mbështoll me mantelin e zi, mblodhi forcat, për të lëshuar drejt vajzës marrake një dallgë sa një mal, donte ta shtypte ta bënte petë e më pas ta marrte me vete në thellësi si një gjeth të thatë.

Era rrihte ujin si me kamxhik dhe dallgët ishin të egërsuara. Peshkatarët nxitonin të nxirrnin rrjetat dhe të ankoro61 nin anijet në breg. Një varkë e vogël u përplas pas bordurës së betontë të portit dhe u bë copë e thërrime. Rrezearta nuk i kushtoi rëndësi një siluete të gjatë që po afrohej drejt saj me hapa të mëdhenj duke u lëkundur sa andej këndej si të ishte mes dallgëve, qafëmbledhur, fytyrështrembëruar nga era.

Ishte një nga peshkatarët. Po bërtiste, i thoshte diçka duke lëvizur krahët drejt detit, nga dallga që afrohej me potere. Burri i panjohur shpejtoi hapin, vrapoi duke çarë me sup erën e tërbuar dhe u gjend pranë saj në momentin kur deti ishte turrur drejt vajzës me një dallgë të lartë së bashku me nervozizmin plakaruq të tij. Vajza u lëkund si gjeth, u përthye në gjunjë, trupi iu var dhe u shkëput disa pëllëmbë nga toka. Dallga e madhe ishte gati ta merrte pas vetes, ta rrëmbente si degë të njomë drejt thellësive, atje ku deti plak me inat përgatiste marrëzirat e fshehura.

Ndoshta vajza donte të shkonte vullnetarisht pas dallgës, e verbuar nga magjia. Në gjirin e detit zemërak, mes algave, koraleve dhe peshqve. Deti plak ishte magjistar. Ai dinte ti hipnotizonte njerëzit naivë, sidomos vajzat provinciale. Ajo nuk bëri asnjë përpjekje për të rezistuar, për tu larguar nga kthetrat e lagështa. Rrezearta ishte lëshuar e tëra, qëndronte symbyllur, fustani i saj ishte shqyer nga përplasjet e mprehta të ujit. Ajo gjendej pothuajse lakuriq. Burri duke u grindur me veten, e tërhoqi me shpejtësi sa më larg forcës dërmuese e shungulluese të dallgës. Diku tej në thellësi të detit u dëgjua një klithmë e fortë. Vajza ishte pothuaj e përhumbur. Fytyra dhe trupi ishin të mbuluara me bulëza të mëdha uji, që binin përdhe si xhevahire. E gjitha dukej sikur rrëzëllente, si një sirenë uji e mbetur në cekëtinë. Burri i panjohur zhveshi me shpejtësi rrobën prej llastiku të punës dhe mbështolli vajzën me të. Deti plak nuk u do zua, u bë edhe me nervoz, xheloz. Ai ish përgatitur për gjah të freskët. Po turrej drejt tyre me një dallgë akoma më të madhe, për ti fshirë përfundimisht nga toka dhe zhdukur në det. Peshkatari ishte i sprovuar me detin, ia njihte tekat dhe marazet. Tërhoqi vajzën me shpejtësi prapa shtyllës së betonte. Dallga u përplas pas saj dhe u tërhoq pas me hungërimë dhe ankim.

Burri me vajzën në krahë shpejtoi drejt barakës që gjendej në krahun e djathtë të portit. Rrezeartës i dukej sikur toka lëvizte së bashku me të, i merreshin mendtë, i vinte për të vjellë. Andej përtej deti uturinte. Ai shtyu me shpatull derën e veshur me llamarinë, hyri brenda, dhe shtyu derën me këmbë. Baraka ishte e ftohtë, e mbështjellë nga gjysëmerrësira, me dritare të vogla, me xhama të thyera, fare pranë çatisë. Në mes të barakës ishte një stufë e madhe gize. Zjarri ishte pothuajse në të shuar prej pikave të shumta që binin nga vrimat e çatisë.

Burri ndihmoi vajzën të shkonte në këndin e majtë, ku trualli ishte i thatë. Aty gjendej një shtrat i thjeshtë dërrase, një pëllëmbë lart nga toka, i mbuluar me një batanije të vjetër leshi. Nga dritaret e vogla hynte erë e fortë së bashku me stërkala shiu. Burri theu me zhurmë disa dërrasa dhe i hodhi në gojën e stufës,i fryu prushit me forcë. Pas një copë herë zjarri shpërtheu me vrull. Boshllëku i barakës nisi të ngrohej, Rrezearta hapi sytë dhe vështroi e hutuar përreth. Burri eci drejt saj. – Doje të mbyteshe, hë? – e pyeti ai, ndërkohë që fshinte fytyrën me një peshqir të irnosur, të vjetër, varur në një gozhdë pas derës. Burri zërin e kishte të ashpër, të rëndë. E bëri shuk peshqirin dhe e flaki me nervozizëm ne cep të barakës dhe vazhdoi: – Një vajzë e bukur si ti, donte të linte jetën në thonjtë e këtij deti plakaruq dhe të shpifur. – Jo, – foli mbytur ajo. – Unë e di që edhe vdekja ështe e shpifur, plakë shtrigë. Kosa e saj e ndryshkur vringëllon dhe kositën pa mëshirë. – Atëherë ç’ndreqin doje aty në atë breg të tmerrshëm, me dallgë? – vazhdoi ta pyeste ai. – Vetëm të prishurit nga mente, ose atyre që u është mërzitur jeta i bëjnë detit sfidë në kohë furtune. Rrezearta nuk i ktheu përgjigje. Burri ishte i gjatë, hundëkërrute dhe qimeashpër. Ajo kishte të ftohtë, filloi të dridhej, i kërcisnin dhëmbët. Kuverta e holluar nga vitet nuk e ngrohte, u mblodh kutullaç. – Po mërdhin? – e pyeti ai. – Jo, – murmuriti ajo. – Nuk mërdhij. – Mua më quajnë Koçi Trako, po ty? – Rrezeartë, – u përgjigj vajza ultas. – Hëm, Rrezeartë, – ia bëri Koçi. – Pra rrezja e artë donte të tretej, të humbiste në ujërat e turbullta të detit, gjë e trishtueshme dhe e pështirë, apo jo? Rrezearta nuk i ktheu përgjigje, as vetë nuk po e kuptonte veprimin e verbër. Pase ngaqë edhe shpirti i saj ishte i trazuar, me dallgë. Ajo vështroi rreth e rrotull për të gjetur ndonjë çfarëdo lloj teshë ta vishte dhe të largohej me vrap. Zjarri në stufë kërciste por ajo ishte larg tij dhe nuk ngrohej. Era dhe shiu qëllonin barakën me rrapëllimë. – Rrezearta, jam i sigurt që keni të ftohtë, – i tha Koçi, eci ngadalë drejt saj dhe nisi të zhvishej. Flaku tutje këmishën e qullur, hoqi pantallonat, i ndehu në një stol të vjetër me tre këmbë. Ai kishte trup të bëshëm, pak të kërrusur me bark të qullët, këmbështrembër. Krahët i kishte të fortë dhe gjithë gunga. – Hiqe dhe ti fustanin e ke të lagur ta ndejmë pranë stufës të thahet, – i tha Koçi. – Ç’kërkon të bësh? – e pyeti Rrezearta zëulët. Koçi fërkoi qafën, por nuk i ktheu përgjigje. Lëvizi krahët, kërceu ne vend, zhavorri i imët i dyshemesë zhurmoi. Rrezearta fërkoi mjekrën pas kuvertës së leshtë, qëndroi një hop syshqyer pa mundur të bënte ndonjë lëvizje. Vajza nuk kishte asnjë dëshirë që të ngatërrohej me këtë peshkatar që ndoshta i shpëtoi jetën. Ajo ishte e shpërqendruar dhe truri i punonte si një peshk i vogël. Ngriti dorën për ti thënë mos u fut në shtrat, ti nuk më more me vete për të ngatërruar këmbët dhe unë nuk jam si ajo që kujton ti. Jam ndryshe, ëndrrat më sollën të përballesha me detin. Rrezearta shtrëngoi kuvertën fort dhe ndjeu këputje të madhe. Ajo përsëri ngriti dorën për ti thënë mos u fut në shtrat, por fjalët i ishin lidhur dhe gjuha i ishte mpirë. U tërhoq, u ngjesh pas murit, dhe shtrëngoi kuvertën në gjoks. – Shko, mos u fut në shtrat! -foli më në fund vajza. – Rrezeartë, moj vajzë, ti po dridhesh si shqerrë e vogël, – i foli Koçi me zë të butë: – Unë dua vetëm të ngroh. – Jo, – kundërshtoi Rrezearta me kokëfortësi. – Nuk dua. Fytyra e ashpër e burrit u shkri për tu bërë pak më e butë, për të krijuar një buzëqeshje të lehtë, por nuk i ktheu përgjigje, pa i vënë veshin kundërshtimit të vajzës ai u shtri pranë saj dhe tërhoqi kuvertën ngadalë. Burri shkau butë pranë vajzës dhe asaj për një moment i erdhi për të vjellë, përnjëherësh mendoi se peshkatarët kishin shumë gjëra të përbashkëta me peshqit. Era e njëjtë, e rëndë nuk u ndahej gjithë jetën, ecja e kalamendur, dëshira për të flakur teshat dhe për të qëndruar lakuriq, duke lënë lëkurën të përcëllohej nga era e ftohtë, dielli i nxehtë, e për tu stërlarë nga uji i kripur. Mbi të gjitha lëkura e tyre ishte e lyrshme, të shkisnin duart nëse mundoheshe ta kapje, ta prekje. Pase edhe frymëmarrja e tyre ishte gati e njëjtë, si e peshqve të dalë në cekëtinë. – Baraka është e madhe dhe nuk ngrohet kurrë, – pëshpëriti Koçi. Ai e tërhoqi vajzën butë drejt vetes. Rrezearta e vështroi ngulët, ftohtë, ngrirë, vuri duart përpara. Ai qëndroi pa lëvizur me vështrim lutës, këmba e tij u fut mes dy këmbëve të saj. Vajza shtyu, u ngjesh pas murit. – Largohu, – i foli vajza e përhumbur, u mbështet pas murit dhe mbështolli me kuvertë trupin e lagur. Mërdhinte, jashtë binte shi, frynte erë e marrë. Mori frymë rëndë, nuk kishte përse të kundërshtonte, ajo ishte e vetmuar, por nuk ishte e lagësht. Ndoshta deti plak i egërsuar polli këtë njeri të ashpër, që iu ndodh pranë dhe e tërhoqi me vrull nga gllabërimi i dallgës dhe humbjes së përhershme në barkun e madh dhe të pafund të detit. Burri ish i ftohtë, i lyrshëm dhe shkiste si peshqit, Rrezearta ndjeu më tepër ftohtë. Era godiste me shkopinj të mëdhenj, gjithë rrapëllimë barakën prej llamarine. Përmes dritareve të vogla pikat e ujit kërcenin me nxitim brenda në barakë si kureshtarë të vonuar. Befas Rrezearta e shkundi plogështinë, përnjëherësh iu kujtua trilli i çmendur i fëmijërisë me Çotë rojtarin, dhimbjet e tmerrshme të dështimit, të cilat i shkaktuar prerje të forta në mes, u hoq zvarrë dy javë të llahtarshme nëpër korridoret e jetimores. Dil shpirt të dalë. – E bukura Rrezeartë, hiqi mbathjet, – i pëshpëriti Koçi. Ndërkohe ai po zbathte brekët e tij të mëdha. Vajza kërceu me vrull prej shtratit dhe tërhoqi kuvertën pas vetes. – Ç’kërkon të bësh! – gërhiti. – Dale moj zemër, – rënkoi Koçi. – Ne nuk kemi filluar ende. Të marrësh dhe të japësh ngrohtësi në këtë mot të ftohtë me shi është gjëja më e mrekullueshme. – Hëm! Më shpëtove prej thonjve të detit plak për të më ngulur thonjtë e tua të ndyra, – foli Rrezearta me zë të egër. – Dale moj xhane, të thashë dua vetëm të ngroh, – foli zë lutës Koçi. – Të ngrohësh një njeri nuk bëhet duke hequr e flakur tutje ndërresat e brendshme, të zhvishesh lakuriq. Koçi e vështronte syçapëlyer, u kapërdi dhe fshiu ballin. Ai shumë lehtë mund të përdorte forcën, ta zhvishte me kënaqësi, ata ishin vetëm në barakë. – Nuk do hë, - mërmëriti i penduar dhe kroi kokën i topitur: – Po përse? – Jo nuk dua, unë nuk ju thirra të vinit, – sytë e vajzës shkreptinin, ndërsa trupi i brishtë i dridhej. Koçit i ngjau si një nuselalë e qullur prej valëve të detit. Koçi gromësiu, u kthye në krah dhe e vështroi ashpër. – Ne këtu jemi vetën, – i foli me zë të mbytur: – Nuk është e vështirë për mua të bëj atë që dua, por duhet ta dish, unë nuk jam njeri i keq. Mendova vetëm tu jepja ngrohtësi. Nuk dua tu imponohem. – E di, kërkon çmimin e shpëtimit, -foli Rrezearta ftohtë dhe bëri disa hapa drejt derës. Kapi dorezën e thyer të derës. Teshat i kish të qullura, jashtë vazhdonte të binte shi: – Nuk kam nevojë për ngrohtësinë tende. Burrëria bëhet lëvere në këtë mënyrë. Hajt mirëmbetsh! – Rrezeartë, prit mos dil në këtë shi, – i tha Koçi me zë të lutur. – I mbyturi nuk do t’ia dijë prej të lagurit, – mërmëriti vajza pa vështruar nga ai. Koçi hapi krahët me vështrim të mërzitur. – Më fal vogëlushja ime nuk ta kisha me të keq. Djall o punë, gjithnjë sinqeriteti im shpërdorohet. Një burrë dhe një grua nuk mund të ngrohen ndryshe moj xhane. Nejse. Ma more për keq. Nuk do, më fal, të premtoj nuk e përsërit më. Qëndro këtu vogëlushe, unë jam kavalier, nuk mund të lë një pëllumbeshë të gërvishtet prej tehut të mprehtë të akullsisë, ushqe zjarrin, ngrohu, thaji teshat. Unë do të them tani mirëmbetsh! Koçi u vesh, ngjeshi mushamanë në kokë dhe doli. Kur u largua Rrezearta prej barakës, shiu kish pushuar, nata ishte e errët, pa yje, deti plak ish qetësuar bere vaj...

2011