Mihal Gjergji: Te Gorricat e Golëme

Mihal Gjergji

TE GORRICAT E GOLËME

Atje, ku shkrepin rrufetë

"Te gorricat e golëme"

Hapet udha, prapsen retë

Shkon një xhinde me takëme

Bijë e Shehut, leshraverdhë

Ngjyer në flori të hënës

Guxon fjalën të t'a hedhë

"Mercenari, qën i qënit"

Po ti, tremb me supe frikën

Hijen e flak mbi humnera

Me një qeshje e feks ditën

Dorën zgjat dhe ndalet era

Labushe, për ku je nisur?

Ç'zjarr të digjet brenda gjirit?

Zbret një flutur krahqëndisur

Të t'a pijë vesën e syrit!

Tirret jeta si shtëllungë

'Rrënjëdalë' e mëmës tënde

Ç'ëngjëll t'u fanit në gjumë?

U tremb mushka, ti s'u trembe!

Bëhet dritë çdo fjalë nëne

(Si feniks që lind nga hiri!)

Mbaj dhe unë një iso kënge;

"Sokëllin Sulo Beqiri!"

Gjirokastër, Tetor 2017