Mihal Gjergji: Baladë për vete

Mihal Gjergji

BALADË PËR VETE

(Xhaxhallarëve të mi,

Tafil dhe Sami Gjergji,

dëshmorë të Atdheut)

Jam kthyer përsëri tek djepi

Atje ku bëja gjumë mbreti

Përkundur në një shtrat prej lisi

Me zëra malli fliste fisi

E sot një ëndërr nanuriset

Në ç'hon harrese do vithiset?

Se ëndrra-ëndrrën e mban zgjuar

Nëna më mban’ si foshnjë në duar!

Rrënuar trolli, ara, udha…

Brazduar balli im me rrudha

Si mërgimtar, ndjehem i huaj

Kam mbjellë, por s’di se çfarë të bluaj!

Shikoj një shkëmb të plasaritur

Si buzë njeriu e zhuritur

Mbi shpinë ka mbajtur mijëra dimra

Mbi ball ka plagë nga vetëtima

Pikoj një lot, vallë do ta pijë?

Të mbjell një lule, vallë do mbijë?

Nuk di se ç'dhimbje e ka çarë

Mua vetmia më ka vrarë

Gjithkush e vret atë që do

Me fjalë të hidhur, domosdo

S’gjakos veç plumbi apo shpata

Është dashuria që merr flatra

Dhe bëhemi për të therror

Dhe digjemi si meteor

E hanë vetveten dashuritë

Siç ndodh të grinden perënditë

Dremit dhe nata, prehet era

Korija, mali dhe humnera

Këtu bën dimër, të pret ngrica

Si kal i grivër Këndrevica

Andaj s'bëj gjumë në sy të natës

Dhe eci lehtë mbi teh të shpatës

Desha të zgjoja kordhëtarët

Kam frikë, mos kthehen prapë barbarët

Ja behin Gotët edhe Hunët

Askush s’e di si rrjedhin punët

Prandaj trokas, baladat zgjohen

I ndjej martirët tek qafohen

Hej, Kurvelesh, të ndanë në copa

"Me thika prerë, djegur me topa!"

T'i shembën kullat, të bënë rrëmujë

Tek shtrydhje dhimbjen dilte ujë

Tek grisje retë të dukej pragu

Në shalë të kalit vajti gjaku

E sot ke mbetur si Sahára

Harresë e terr, shkretim përpara

Gjithë këtë bregë e mbaj me vete

Si trëndelinën në sepete...

Këndojnë qyqet brinjë më brinjë

Era vajton me ulërimë

Ndaj s'mund të tretet Hodo Beu

Kur plagë në shpirt i rri Atdheu!

Pret treqind krushq të vinë kaluar

Të derdhen trimat e harbuar

Mbi kuaj ere, si veriu

T'u prijë Gjolek mandileziu

* * *

Çdo mal mbështetur pas një burri

Çdo zemër-strrall, që del nga guri

Në gjoksin tim shtrëngoj dy yje

Me dritë e nur prej perëndie

Kujtimi s'dua që të tretet

E brenda zjarrit prush të mbetet

Çdo maj, në pritë vritet Tafili

S'dëgjohet më një këngë bilbili

Veç ndjej ca zëra nga Osumi

Atje ku trimi jetën humbi

Pas tij Samiu rend nxitur

E dyta plagë në kraharuar

Lastar i njomë, s'mundi të plakej

Dhe s'donte jeta ti përgjakej

Tek lum' i lotëve që derdh nëna

Pikon e pikëlluar hëna...

Në një baladë të shuajnë mallin

Vetëm atje s'kanë punë me varrin

Të kthehen prapë te fëmijëria

Të mbushet jetë, të ndrij? shtëpia

Të shkoj dhe un? në atë vragë

T'u fshij’ një rrudhë, t'u prek një plagë

Se gjaku-gjakun e do pranë

Paçka se kohërat keq na ndanë!

Tiranë, Maj 2020