Tregime nga Agron Tufa

Agron Tufa

THYERJA

Hetuesja ime, Dolores Veliaj, më thoshte shpesh, se kjo “s’është asgjë”. Ajo mbante në tavolinë një kuti metalike me pajisje të çuditshme torturash: gjilpëra

lloj-llojesh; pinca; pinceta; shkopinj të mprehtë me majë; piskatore; kamzhikë të hollë si varëse. Më zhvishte. Lëkura ime e bardhë u bë gjithë njolla blu,

manushaqe, jeshile.

- Firmos! – më urdhëronte. Mandej, në mënyrë enigmatike shtonte: “sa s’të ka ndodhur e madhja...”

- Po këto që keni shkruar, nuk janë të vërteta! Unë jam ruse, por jo agjente. Këtu kam dy fëmijët e mi, burrin tim, familjen time... Shqipëri është fati im,

atdheun im...

- Ne kemi thyer agjente edhe më të bukura, edhe më të rafinuara se ti... - fliste me vetëbesim ajo femër mizore, me fytyrë të pastër, simpatike, që kundërmonte parfum. Them se e dinte saktësisht ç’më priste.

Atë natë ndodhën të tëra. Hynë në qelinë time, pa zhurmën e zakonshme, kapitenët Ylli dhe Aliu. Nuk kisha ku shkoja më. Ndodhi ajo që nuk prapësohej, që nuk zhbëhej... Dhe jeta ime u thye në mes, në dy gjysma që nuk do të bashkoheshin më kurrë.

Të nesërmen i thashë hetueses sime se dua të firmos gjithçka. Çfarë të dojë ajo.

- Është e vetmja “pykë” që i çan gratë e huaja armike, - tha plot nënkuptime ajo, duke bërë drejt fytyrës sime gjestin e turpshëm me gishtin e mesit, pastaj u vu të fuste letrat në dosje mekanikisht, pa m’i shqitur sytë, tejet të picërruar, me vështrimin e specit djegës.

- Lus që Zoti t’ju rezervojë të njëjtën sprovë, - i thashë me sy të ndezur nga lotët.

- Zot nuk ka, e dashur, - nënqeshi ajo si filozofe, duke shtypur diçka në makinën e shkrimit. – Por dhe të kishte, - tha pas një grime, mes kërkëllimave të tastierës, - Ai do të ishte në anën tonë.

Nuk fola. Ajo rreshti së shtypuri dhe, si të kujtohej befas për diçka, hapi sirtarin dhe më zgjati një zarf të madh, të hapur, bojë okër.

- Ke një shkresë që duhet firmosur, - tha. – Mos u mërzit që në fillim: është një kërkesë e thjeshtë divorci që e kërkon yt shoq... kurse dy letrat e tjera... lexoji

vetë më mirë...

Ishin dy letrat e fëmijëve të mi të shtrenjtë. Me shkrim dore. I njoha menjëherë. Përmbajtja e tyre ishte e njëllojtë. Ata më shkruanin se nuk më njohin më për nënën e tyre. Se më mohojnë. Se nuk duan të kenë një nënë armike. Se tash e tutje e vetmja nënë e

vërtetë për ta, është Partia.

E firmosa divorcin. Kërkova t’i marr letrat me vete, në qeli, por hetuesja nuk m’i la.

- I ke këtu në dosje, - tha. - Ç’të duhen në qeli?

Mbase ajo kishte të drejtë: ç’më duheshin?

MË AFËR SE KËMISHËN NË SHTAT

E pashë. Për herë të parë. Qe nata e Pashkëve në qytet, festa e Ringjalljes. Pas 17 muajsh në hetuesi nuk dija ma me thanë a ishte motra ime ajo krijesë

që shifsha. Ishte ligë e mpakë sa një mace e braktisun në koshat e plehnave. Ku kishte shkue shëndeti i saj? Gjallnia? Fytyra e irrun ishte tha e mollzat i kishin

kcye mbi faqet e rrufituna. Vetëm sytë... ata e kishin shkëlqimin edhe ma të fortë. Shkëlqim djegës, si thënjill i prushitun, që i jepte asaj fytyre vendosmëni e rreptësi, si të rrahun në kudhër. Po unë? Si duhet të jem ba unë? Merret me mend, thashë. Në mesnatë na morën të dyjave në hetuesi.

- A e kuptoni tani, se me ju ne bëjmë absolutisht çfarë të na teket? Çfarë të ma thotë kaplloqja bëj me ju? - tha hetuesi, duke na i shti bebëzat e çmenduna të syve aq afër, sa m’u kallën drithmat.

- Me mishin tonë, po... me trupin, - ia ktheu motra, - po me vullnetin tonë, me shpirtin tonë e ke provue dhe s’të ka ecë! – shtoi, tue i përballue pa iu përpëlitë

qerpiku bebëzat e tij të verdhéme me damarë të kuq.

- Ju jeni lodra në duart e mia, - kërciti dhambët ai.

- Ti je nji i dëshpëruem. Një qenie e ulët dhe aq!

Kërciti faqja e motrës. U rrëzue prej karriges në dysheme.

- Maksimumi që mundesh, asht me rrahë... me rrahë femna... lene ma se çfarë burrit! – tha ashtu e rrxueme motra.

Nuk e zgjati ma me ne. Por para se të dilnim e tundi gjatë gishtin e dhjamur disa herë para fytyrës sime dhe fytyrës së motrës:

- Nuk ka mbaruar asgjë! Ta dini! Nuk do të mbarojë kurrë! Dhe dijeni... tërë jetën do të na keni pas. Dëgjuat? Kudo dhe kurdo. Më afër se këmishën në shtat.

QAJ!

Dy mundësi ka për të mbushur ujë në kamp: ose në Vjosë, ose aty, dy hapa larg, te çesma e oficerëve. Ne shkonim në Vjosë. Qe zagushi atë ditë, ndaj i

thashë Sokolit: “Mbushim këtu, të çesma e oficerëve. Ujë është... Ujë që derdhet kot”.

I kishim mbushur shtambat kur mbiu aty papritur oficer Ismaili. Na lidhi

pas çesmes. Nënat dhe motrat na thirrën. Oficeri na futi brenda.

Krejt papandehur më dha një shuplakë të

fortë. Më erdhi bota rrotull. Shtrëngova dhëmbët dhe e pashë drejt në sy.

- Uli sytë! Uli sytë poshtë dhe qaj, kriminel!

Nuk i ula sytë. Nuk qava. Hëngra shuplakën tjetër.

- Qaj! – tha, dhe goditi përsëri e përsëri...

Currilat e gjakut pikuan në këmishë.

- Qaj, mor qen, qaj!

E harroi Sokolin. U mor vetëm me mua. Po shkallonte krejt:

- Po qaj mor, qaj! Qaj! Qaj! Qaj!

Furi shuplakash. S’më mbajtën këmbët dhe rashë. Isha 9 vjeç. Oficeri iu kthye Sokolit. Por unë u ngrita prapë në këmbë.

Sy të zgurdulluar nga tërbimi...

Pa duart e veta me blanat e gjakut tim dhe kërcënoi:

- Tani do të të vdes me këto duar!

Përkundrazi, vazhdova ta shoh në kokërr të syrit. Pa derdhur një pikë lot. Me një ndjenjë triumfi. Me buzë në gaz. E prita ashtu furinë e shpullave, derisa m’u errësua pamja...