Kulturë
Nexhat Halimi: Etje e vetëdjegur
E shtune, 13.04.2019, 07:44 AM
Nexhat
Halimi
Etje e vetëdjegur
Molla e kuqe në degë, në ëndërr
E njeriu me duart shtrirë nga qielli
Dhe etja aty nga vetëdigjet
Në fillin e dashurisë dhe urrejtjes
Në fillin e ndarjes dhe takimit
Në fillin e pemës dhe të plagës
Aty ku gjethi i yllit pikon në zemër
Në gurin me kokë zogu nga fluturon
Aty ku digjet kripa e shpërthen etja
E mbi ura e ditë e dallgë
I rikthehet kujtesa shkëmbit
Sa i afërt njeriu me rrënjën, zot
Shumë më i afërt se ç`shkruhet
Komentoni
Artikuj te tjere
Sevdail Hyseni: Funerali
Sejdi Berisha: A janë krijuesit forcë e mendimit intelektual dhe e lumturisë së njerëzimit
Albert Zholi: Koketa
Zymer Mehani: Të kërkova
Murat Gecaj: Ibrahim Malaj - Rruga e jetës sime
Mehmetali Rexhepi: Konotacionet filozofike të urës
Hasan Elshani: Gjuha-kombi-shteti është trinomi shumë i rëndësishëm
Fritz Radovani: O Shqipni, mos rrezikzeza
Kadri Tarelli: Mos e thyej vargun, poet!
Blerim Rrecaj: Pika shiu në mesnatë
Sotir Athanasi: Stafetë e dhimbshme e një dashurie parisjene (4)
Albert Zholi: Ndjenja e panjohur plot befasi
Ilir Muharremi: Përzgjedhja pa konkurs dhe e gabuar e Alban Mujës
Zymer Mehani: Bukuroshja e Lirisë
Zymer Mehani: O emër me vlerë
Sevdail Hyseni: Ç'u kall mali!
Sulejman Abazi Neshaj: Mendime në rapin e kohës
Jusuf Zenunaj: Mohimi i vetëvetes
Demir Krasniqi: Mulla Zekë Bërdyna në mbrojtje të Çakorrit
Elvi Sidheri: Shqiponja dykrenare arbërore dhe Dragoi rumun