Sejdi Berisha: Ndoshta takohemi edhe njëherë

CIKËL POEZISH: ETJA PËR KROJET E ALI PASHËS

 

Sejdi BERISHA:

 

NDOSHTA TAKOHEMI EDHE NJËHERË...

(Emocion, ose, etja për Krojet e Ali Pashës)

 

Vetëm njëherë u pamë dhe u takuam

Ma shove etjen me ujë

Nga Krojet e Ali Pashës

 

Më kujtohet bakalli

Edhe ulja jote

Me ujë për ta mbushur

Mu aty tek burimi

 

Ishte histori e vogël

Dhe më ka marrë malli

Të të takojë edhe njëherë

Aty tek krojet përrallore

Të të falënderohem për ujin

Por do të lusja

Edhe njëherë të m’i njomësh buzët

Me atë ujë të bekuar

Që freskia e tij muzat m’i çmendë

 

Ndoshta do të takohemi edhe njëherë

Vetëm edhe njëherë

Ti fisnikja e dheut

Që më dukesh

Se në mjellmë je shndërruar

Për atë

Edhe Krojet sikur janë betuar

Që kurrë të mos shterojnë

 

Ndoshta do të takohemi edhe njëherë

Mu tek Krojet e Ali Pashës

E në pamundësi të të përqafoj

Do zhytem thellë në ujin e Krojeve

Për t’ua puthur atyre burimet

Të cilat i fshehin dhe i ruajnë

Dhembjet dhe rrëfimet e mia

 

Ndoshta do takohemi

Vetëm edhe njëherë

Mu tek Krojet e Ali Pashës...

 

(E shtunë, 04 gusht 2018)

 

 

PËR ATË GURIN PARA DERËS...

 

Sa kohë jam duke e kërkuar

Atë gurin mbi të cilin ulej plaku im

Aty para derës të shtëpisë së vjetër

Ishte i vjetër edhe shekullor

Mbi te kishte pushuar gjyshi e stërgjyshi

Po sa kohëra shkrola e biseda

Ky gur fshehur i ka

E kërkoj

Këtë legjendë historie

Për ta lutur të më rrëfejë

Për shkrolat dhe ato bisedat

Që babai

Kurrë nuk deshi të m’i tregojë

Se druante shpirtin do ma lëndojë

 

Para sysh më del ajo shtëpia e vjetër

Edhe ai guri i bërë çuk në mjedis

Sikur e shoh edhe babanë ulur mbi te

Më kujtohet

Ngrihej në këmbë

Udhëtarët e sokakut kur i përshëndeste

Zemra mal i bëhej

Kur “jetë të gjatë paçi” u thoshte

 

Sa dëshirë kisha pasur

Edhe unë të ulesha mbi atë gur

E t’i përshëndesja kalimtarët

Me zemrën e babait tim...

 

 

VONË MË KE LINDUR...

 

I pata thënë nënës

Vonë më ke lindur

Ajo kishte nxjerrë gjirin

Me qumështin e dëlirësisë

Më kishte spërkatur

Atëherë isha rritur e pjekur

Me bekimin e tokës

Si buka në çerep

Dhe ia kisha kaluar kohës

 

E sheh biri im

Nuk të kam lindur vonë

Ke krahë engjëjsh

 

Tash nuk e di

A jam plakur në mallkimin e tokës

Apo në arenën e lumturisë

Apo në atë të gladiatorëve

Të dyja në një vend ndërtuar i kishin

Edhe i kishin bashkuar...

 

Dikush më pat thënë:

Sa mirë korrespondojnë arenat...