Xhavit Gasa: Vargje për fshatin

XHAVIT GASA

VARGJE PËR FSHATIN

Vlaga e ngrohtë e tokës time,

avullore shpërthen brazdave,

po mi ngrohka sot vargjet poetike,

shkriftësine e dheut jepka fjalëve...

Dhe kjo fleta e letrës se bardhë,

ku pena ime rrëshqitka si parmendë,

me ngjaka si livadhe mbushur plot barë,

si fushat pa mbarim me ngjyrë të blertë...

Mos më thoni ju lutem se u merzitët,

se shkruaj shpesh vargje për fshatin,

ku mësova të ec e kembet vrava plisave,

dhe bimët prashita e vura në mullare barin.

FSHATAR

Mos ma merrni për ters,

mos u zemroni me mua,

fjalë e vargje, ngatërroj shpesh,

kur poezitë në letër shkruaj....

Gjithmonë më ngjan letra e bardhë,

mbi të cilën shkruaj fjalët e vargjet,

fushë me grurë, misër, mollë e dardhë,

sikur punoj, vjel fruta e kosis në livadhe...

Mos u zemroni me mua,

mos ma merni për ters,

se unë për fshatin do shkruaj,

fshatar jam dhe fshatar do vdes...

SI PLORI I PARMENDËS

I thashë një ditë penës,

kur mbi letër po shkruaja vargjet,

uroj të bëhesh si plori i parmendës..

unë faraxhi të ndjek brazdë pas brazde.

Fortësinë e gurëve shekullor të rrasës,

ka plori parmendës dru-fojletë gdhendur, larë me ujë të ftohtë nga bunari i Gasës, mbase më i vjetri në trevën e Burgajetit..

Hap pas hapi ndiqe pena ime parmendën,

me letrën e bardhë në dorë do t'ju ndjek, rrasën e gurtë, arën,pjergullën dhe fojletën, historinë e të parëve mes vargjesh të mbjell..

ÇAMAROKË

Dikurë ne çamarokët me trup të vogël,

bridhnim këmbë zbathur mbi gurë e pluhur, të gjithë bashkëmoshatarët cingël loznim, për asnjë hall në  botë  s"e vrisnim trurin.

Nën rrobat e pluhurosura e plot me arna, ne çamarokët trup-kerthi këmbë zbathur, kishim zemrat e njoma dhe të pastra, çamarokë të varfër me një botë të pasur!!