Adem Zaplluzha: Hyni dhe dilni nga ëndrra ime

Adem Zaplluzha

 

Pesë poezi nga libri më i ri “Të vizatosh një zog në mur''

 

HYNI DHE DILNI NGA ËNDRRA IME

 

Nga buzët e gjetheve të njoma derdhen

Shrapnela fjalësh

Një hije groteske zvarritet

Mes trungjeve të gështenjave

 

Kudo trokas nëpër ajër

Edhe në portat e yjeve

Askush nuk i hap dyert

Dhembjet nuk paskan të ndalur sonte

 

Kush jeni ju që me kaq lehtësi

Hyni dhe dilni nga ëndrra ime

Mos vallë jeni engjëj

Që vetëm ju i njihni rrugët e pikëllimeve

 

Një frymë e ligshtë po frynë nga malet

Po frynë deniku si kurrë më parë

Nga kafka ime po bien eshtrat

Po bien si stinët nga degët e kajsive

 

Ky kopsht i vjetër që ka mbetur i vetmuar

Po i shkund të gjitha stinët

Një kohë e ligë po duket në hapësirë

Vite me radhë nuk ndalet dënesja e lumit

 

 

BLEGËRON NJË KOHË E TRISHTË

 

Rrimë zgjuar

Megjithëse na trembet gjumi

Një dorë e padukshme mbinë

Nga parzme e tokës

Dhe i ledhaton gjethet

Që me vite të tëra nuk pushojnë së lënguari

 

Bari i fishkur si asnjëherë më parë

I përngjan zogjve në ikje

Asnjë lejlek s’paska mbetur mbi çati

Nën pemët e brymta po bie një shi

Po bien stinët një nga një

 

Tërmal rrugës së kishës dëgjohet një lehje

Nuk ndalen as ulërimat e ujqërve

Njerëzit i kanë mbyllur dyert dhe dritaret

Askush s’duket

Nëpër rrugët e boshatisura

 

Një hënë e zhveshur zgërdhihet në qiell

Kolonat e yjeve të verbëta duken

Si delet e sëmura në torishtë

Blegërojnë disa kohëra të trishtë

Kurse mjegullat e përhitura

Po na e zënë diellin mbi kokë

 

 

PIKON HESHTJA E ZEZË

 

Në rreshtat e gjata si zogjtë mërgimtarë

Lëvizin kolonat e njerëzve

Lëvizin në drejtim të një asgjëje

Askush nuk i kupton

Ecjet e ngadalshme të hapave

 

Ecin thua se kanë mbirë

Nga shpirtrat e somnambulëve

Duart e lodhura të njerëzve

Bëjnë hije si degët e thata të pemëve

Ecin nëpër një rrugë të pakalueshme

Rrapëllojnë vetëm hapat e lodhura të drurëve

 

Përpara syve të milingonave të kuqe

Një hon i zbrazët

Edhe zbrazëtia e shpirtrave

Ngjan me flluskat e sapunit

Dy zogj fluturojnë hapësirës së hirtë

Dy zogj si dy shpresa të këputura dënesin

 

Shiu i portokalltë i lyen buzët e erës

Nga ullukët e ndryshkur

Nëpër sandalet e kuqe të ditës

Si balsami pikon rrëshira e myktë

Pikon heshtja e zezë në shpirtra të myktë

 

 

I BELBËZON ÇASTET E HUMBURA

 

Nëpër stacione trenash

Shoh gojë fëmijësh që s’dinë asgjë tjetër

Përpos të qajnë

Me orë të tëra qajnë për një qese me qumësht

 

Gratë me gjokse të zbrazëta

Përngjajnë me ikonat e varura në kishën

E Shën Mërisë

Që me fytyra të zbehura shikojnë lashtësinë

 

Një hije e fishkur nën kambanoren e kishës

I përngjanë me një cope të mjegullës

E cila varet për çdo mëngjes

Si një zog i shenjtë nëpër degët e selvisë

 

Më tutje te kajsishtat një grumbull zogjsh

Bisedojnë me eklipsin e diellit

Gjersa hëna noton nëpër kujtesën e pemëve

Noton nëpër lagjet e kalldrëmta të një kohe

 

Një orë e vjetër të një kohe edhe më të vjetër

I belbëzon çastet e humbura

E duart e zgjatura dridhen në shi

Dridhen trungjet e pemëve

Deri në skajshmëri

 

 

ERA I PËRQAFON KUAJT E VERBËR

 

Sot është e diel

Pemët kanë një tjetër hije

Që nga rrënja

Lastarët lëshojnë jetë

 

Nëpër çdo shtëpi këndohen psalmet

Shtrohen sofrat e darkave të shenjta

Dymbëdhjetë lugë prej shimshiri

Rrinë ulur përballë oxhakut

 

Ku një valixhe për çdo stinë

Hapet herët në mëngjes

Kjo ngjanë vetëm të dielave

Kur këndesat e zgjojnë agimin e fjetur

 

Nënat tona të mira veç i kanë pjekur bukët

Nëpër çdo shtëpi hapen portat

Depërton aroma e ngrohtë e thekrës

Në krah zogjsh kungohen kujtimet

 

Njerëzit dalin në rrugë

Era i përqafon kuajt e verbër

I përqafon drurët

Stina e dimrit veç troket nga malet