Poezi nga Neki Lulaj

Neki Lulaj 

 

MONOLOG

 

Mbi gurët graniti  gavruar ishin emrat që na mungojnë

Lindur në data,  muaj e vite të ndryshme  të jetës fluturore

Ardhmërinë e kishin në supet që kohëve iu rëndojnë

Pavdekësinë e kishin si  datë të shenjtë engjëllore

 

Ishin shumë bacalokë ku sofrën kishte shtruar jeta

 Lëvizja ime ishte fort e rëndë,  plumb e pikëllim

Si një qen i tërbuar zemrën  ma kafshoi heshtja

Këta e shkruan epopenë e historisë e lavdisë me shkëlqim

 

Si diell po më dukej mes rrasave, mbi qiellin redendur

Nga  bebëzat që dridhen syve  filloi një shiu me rigë

Nga legjenda del baca me kobure e jatagan të ngjeshur

Ta ndajmë krenarinë bashkë o  vizitor, o vëlla i Dardanisë

 

Jemi kthyer në gurë graniti  me besë të shqiptarisë plot lavdi

Jemi bërë puhizë lirie me eshtrat  brumë  e gur, e eshkë

Gjakun  kurrë nuk e pi toka po e ruan zemrës gjer në thellësi

Po të jetë nevoja  dalim nga graniti me armikun me u përleshë

 

 

KOBI DORË ZI

(Kushtuar Elvis Pistes)

 

Bredh kobi fshehur si sonambul nëpër bisqe terrnaje

O pjella e Naibit mbuluar me qefin tradhëtie.

Për sa okë ari mjeran e  shkrehe atë shqekëz  arme

Pas territ a s’e  dëgjon psherëtimën mes  plumbave  pjellë zie?

 

Ti ngrive gjakun e damarit në melodinë e qyqes mjerane

Polli nata e të volli tek shtrydhte tek  pusi nën hijen e hënës

Lotojnë pa pritë nga dhimbja çatitë e Kosovës çlirimtare

Me helmetën  e daltën e skuqur nga  liria me bekimin e nënës

 

Vehten e shtrin gjaku mbi tokën e ngopur në pranverë shqiptare

Rrënqethen zanat e fushës dhe zbresin mes nesh në fluturim

Malet ofshajnë dhimbshëm nga letargjia vdekatare

Engjëjt çirren me Pistën në prehërin e Rahovecit trim

 

E shtydhka  natën si  limonin, si të ishte në syrin e hënës

Heshtja  ugurëzezë u gurëzua në pusi pjella e Naibit

Zbrazet trathëtisht pabesia mbi trupin e Elvisit mes ëndrrës

Merrni mallkim  flakësh në kullat e  Oso Kukës vit pas viti

 

Flamurin nuk mund të na shkulë askush nga palca e nervit

Edhe para pushkatimit na shkrehë buza në gaz

Nuk u dorëzuam para asnjë  furtune e mentarisë së kuvendit

Elvisi do vijë me breznitë e reja e në sofrë  komb i bëjmë konak

 

Therin  e kullojnë  plagët e dëshmorëve si të ishin dekorata

Lotët rrjedhin nëpër lugina përrenj, në maja e kreshta

Nuk gjunjëzohen kurrë shtyllat e kombit si të ishin shkarpa

Sa do që e madhe është plaga që do kullojë nëpër breza

 

 

IKNI

 

Ikni, o farë hijenash më hapa fodulli mes hijeve të mbetura

Se ju kanë mallkuar pa fund  me piskamë viktimat e pusisë

Gjatë u kakarisët në koptecë si  gjeraqinat e çmendura

Ju bijtë i Kainit armikut ia shtrini dorën e miqësisë.

 

Egjër bimë helmuese në mes luleve të jetësisë

Ferexhe e turpësisë mes katedrave shkencore

Kundërmon kolona në luftën që nxorri veç  viktimë

Kjo është dhuratë për ju në mote,  o gjarpinj Kosove

 

Do ju mallkojë kombi, nënat, nuset pa bashkëshortë

Do ju mallkojnë në breza fëmijët që pa baba kanë mbetur

Gjëmon nga plaga shkëmbi dhe plisi dheu në tokë

Gjyshi do  ju mallkojë se thëngjinjtë e zjarrit janë tretur

 

Do ju mallkoi me forcë  flamuri  i lashtë dardan

Edhe himni kombtar dhe shkronja shqipe ju mallkon

Se ju jeni lubijat e  lugeterit që sillni vetëm natë

E ditën jenë pjesë e përcjelljes së kortezhit  që zezon.

 

O heshtja ime vrastare, e dhimbshme, e harlisur

Furrë gëlqereje qenke bërë në shpirtin e zjarrtë

Si të ishe një lis i djegur apo një fidan i parritur

Gurë loti lëshon në shtigje Gjeravica ime e artë