Cikël poetik nga Timo Merkuri

Timo Merkuri

Dhimbja

Dhimbja është banore e qytetit tim,

në lagjen time e ka shtëpinë,

në jetën tonë hyri pa trokitur.

Oh, ç’bujtëse e përzishme, e zymtë.

Tani bisedat na ngjajnë me përshpirtje

dhe lulet në ballkon kanë aromë thimjani.

Po kur do të ikë prapë në punë të saj

e trëndafili të bjerë era dashuri.

Bulevardi i dhimbjes

Unë nuk mund të shëtis

            në bulevardin “1 Maji” në Sarandë

ku dielli shkëlqen ftohtë

            si një pllakë përkujtimore

dhe neonet ndrijnë mbi qepallat e mbrëmjes

            si lotët në sytë e nënës së Hysen Açakos.

Në këtë Bulevard,

            ku në skaj të pranverës

kortezhit të luleve u prijnë dy pëllumba të gurtë

            që kanë parcelizuar jetën në trembëdhjetë vjet

këtu dhimbja ka një emër fëmije

dhe vdekja ka emrin shtet.

Përkujtimore

Sa të pikëlluara janë përkujtimoret

ndanë rrugëve. Sa të pikëlluara

e të zymta. Si policë në kohë shtetrrethimi

që të ftohin zemrën

e të thonë në çdo çast:

Këtej kaloi vdekja, ndalohet gëzimi!

Pranë tyre njerëzit ecin ngadalë

e të heshtur. Sikur shkelin mbi plagë

të pambyllura. Sikur zgjojnë dhimbjet

te buzëqeshja e murosur

në porcelan, që dëshmon

se lumturisë i janë mbyllur shumë shtigje.

Përkujtimoret ndanë rrugëve,

si qirinj të porsandezur në një varrezë.

Para tyre ditët tona kalojnë si kortezh.

Vajzat kanë mërguar

... e te pragu i shtëpisë sime

një trëndafil i bardhë nusëron.

Mëngjeseve kur nisem për rrugë

më përcjell me dënesa e lot.

E diç më thotë mes psherëtimave.

Por unë s’mund ta këpus

se s’kam kujt t’ia dhuroj.

Shtëpia e refugjatit të humbur

Është një shtëpi aty në Jug,

e vogël. Si shtëpia e kukullës.

Me dritaret mbuluar nga qerpikët e pjergullës

e me manin te pragu,

që iu thanë pëllëmbët e gjetheve në degë

pa e thënë urimin “Mirëseerdhe, bir”.

Është një shtëpi aty në Jug,

e heshtur. Si një plakë e braktisur.

E një vijë uji që kalon te pragu, si vija e fatit

në një pellg, në pëllëmbë të oborrit mbledh gjithë yjet.

por nuk ia zbardh dot ditët vetmisë.

O, kjo shtëpi e vogël në Jug,

                        si një pikë loti nën qepallë,

është nga pak shtëpia e ne të gjithëve.

Çast

Bunacë e lehtë

dhe një shi që rigon.

Është vjeshtë vërtet

                        apo vendlindja ime,

me shaminë e natës ulur mbi ballë, vajton.

Kostandini

Kostandini është nisur të sjellë Doruntinën,

motrën, që s’i erdhi në nëntë morte

se i shoqi e kishte nxjerrë trotuareve prostitutë.

Patjetër do ta sjellë. Ndaj e braktisi varrin

që nëna të mos qajë të gjallë për të vdekurit

e të mos mallkojë të vdekurit për të gjallët

                                                që rrojnë me turp.