Kerko: Remzi Salihu

Poezi nga Andreas Altmann, përktheyer nga Remzi Salihu

E merkure, 30.12.2009, 07:41 PM

POEZI NGA ANDREAS ALTMANN

Të përkthyera nga gjermanishtja Remzi Salihu

KULLOSA ËSHTE KOSITUR. një bankë mbështetet për druri.

ai është i tharë nga trokitja e qukapikut në kufijtë e natës.

tingëllon me të njëjtat të shtëna, që ia gabonte kujtesa. nën flatrat

e zonës së peshkimit, për çdo mbrëmje mbi shtëpi harqe të njëjta të ngrehura.

lëkundet vendi, është qetë nga fëshfërima e bulkthave dhe erës së lëvarur,

që rrëshqasin nga degët. këtu ti dëgjon heshtjen. ty ta hapin

derën. lejlekët e jugut që i kanë braktisur çerdhet e qiellit. në lima strehohen

mushkonjat. dy gra plaka me këmbë të futura në ujë deri në gjunjë.

nga duart të tyre shpërndahet drita dhe perëndon në tokë.

PËRRALLA ËNGJËLLORE

unë dua të vdes në dimër,

kur të filloj të bjer hiri i borës parë.

këtë ma rrëfente një burë nga dritarja,

që kalonte ditët brenda saj.

ai i ka shpërndarë të gjitha gjërat dhe

gjuan dritë së bashku me flatrat e veta,

duke i mbajtur të hapura nëpër borë.

unë shpesh qëndroja atje poshtë dhe nuhasja

zërin e tij të bardhë, që pastaj rrëzohej

në heshtjen time. unë atë engjëll.

e kam emëruar me duart e mia të zbrazta

ai shpesh më ka lexuar nga buzët

dhe m’i ka krahasuar fjalët.

unë i kam besuar atij. ajo ishte fshehtësia

e jonë që duhej të mbetej midis nesh. asnjëherë s’ka

ndodhur ndërmjet syve tanë një ndarje.

rruga u mbyllë. Shtëpia e tij u gurëzua.

unë i dua gërmadhat. të keni durim,

ishte fjala e fundit, ajo çka unë dëgjova prej tij

pa këmbë e barti atë.

ai vdiq. pa folur edhe njëherë

unë dola jashtë nga shtëpia, mora një dhomë

pranë liqenit. mezi shikoja nga dritaret

kur dimri rrëzohej aty pranë

me borën e nxirë në ujë.

KOKA E ISHULLIT

Grila e bunkerë muresh shtrihen në kokë

ishulli përplas detin me llokoçitje matanë

duart e larguara i kanë të vetmet pupla

gishtash e fortë të kthyer në gurë

pas verës ato do të fluturojnë

këtu poshtë njeriu sheh pjesë të rrënjëve

pa vdekur rrëpirash shfletohet bregdet

mbi rërë shpalohet orë e ndryshkur

ajo është e lagët kohën e kalon vonë

unë e kam gjetur mjellmën për pupla

asaj i mungonte koka në trup

ishte fotografia e hijes së saj e ndryshuar

NJË ZONË PESHKIMI NGRITET mbi një ishull

prej drurëve të vdekur në pellgun e shushurimës së shiut.

zamka sikur të ishte nga guri. qielli thënë shkurt

është i kthjellët. në grupin e padukshëm gjenden

tonet e zogjve. ato këndojnë ndërmjet pemëve

të larta. rinë varur pa u mbajtur. flutura

të panumërta fluturojnë nëpër fëshfërimën

e likeneve. vera është një kafshë e përgjumur

në lëkurë të bardhë, që ri nën hijen e vetë.

ngandonjëherë mbrëmjeve e ndërron vendin.

pastaj ka mundësi të vij shiu. unë do t’ia tregoja

gjurmët atij. mbi ujë krijohen dallgët.

që të kujtojnë në ty. ato janë të gjelbëruara dhe

lëvizin shpejt. rreshti ishte fundosur.

qielli varet në hijen e vetë.

GUMËZHIM

acari i natës e ka fshirë vendin,

ngjyrat përzihen njëra me tjetrën. ti më

ke shkruar mua, ndryshoje veten dhe emrat

e përfolur vëni në një derë tjetër. Druri ishte i fortë

për buzët tua të njoma. gumëzhimi pas djegies së duarve

është ende i ngrohtë. ti flokëve të mia u merrej erë nga

goja jote. koka ishte e veshur dhe rrjedhshëm mbulonte

shikimin prapa. unë të shkruaja ty vetëm edhe një fjalë

të vetme nga vendi i vjetër. nuk ishte kurrfarë letre. ishte

vet jeta ime.

SHTEG DRURËSH

era nëntorit shtypte fytyrën e vet

në ujin e liqenit. shkonte poshtë shikimi

që ajo mbanë. më vonë javët rriten në akull.

varkat shtrihen në zinxhirë. një burë me gjak

të kuq jeleku shkon me shpinë kah liqeni, në

rrugën që fshihet nën gjethet e njoma. Hiri në

kaci ishte i lagët. ai heshti gjatë tërë verës.

fjalët i dilnin nga sytë. nuk shihte

asnjë dritare, që të kthjellohej. dhe gjethet

binin të zeza nëpër dritaret e muzgut.

ai burrë shkonte nëpër natë në trajtën e drurëve.

kur shikimet e liqenit shkrihen. ai vret fytyrën

e drurëve. drurët ia lëshojnë rrugën përpara.

TASHMË GJATË RRUGËS në pasqyrë

sytë shohin të kaluarën e vet. fjalët,

që gjithnjë i kujtojmë qëndrojmë matanë.

na shtiret se gjërat na duken në fytyrë,

të cilat nga momenti në moment ndryshojnë.

ajo ka një emër që me tingëllimën e zërit

ndryshon. njëra lulëzon, njëra lakohet, fishket,

ato bashkohen dhe ty ndahesh nga ato. ty të

mbyllet goja, shikimet e humbin peshën e vet

dhe truallin me dritën tënde. kthjellohet, errësohet

dhe kështu shkëlqen gjithnjë.

SHTËRNGATAT VIJNË nga veriu

kur unë i mbylli sytë. janë të bardha

dhe s’kanë kurrfarë fytyre. një burë

rri mbi dallgë dhe, me ta shugurohet,

mjegullat i tërheqin kodrat e veta. ajo i

ka humbur flokët e veta. unë shkoj pas

shpinës së syve të mi. era copëton

një pendë në rërë. pulëbardha varet

në qiell. mbi lëkurën e vet.

(Vota: 1)