Kulturë
Adem Zaplluzha: Përse sonte të shkruaj poezi
E enjte, 08.01.2015, 08:36 PM
Adem Zaplluzha
Shtatë poezi nga libri “Mbi flokët e ullukëve”
PËRSE SONTE TË SHKRUAJ POEZI
Pse të shkruaj sonte poezi
Kur mbi çarçafët e palara
Derdhet loti i saj i virgjër
Përzier me disa pikla gjaku
Kukulla e leckosur u shtri mbi aneminë
E fëmijërisë së dhunuar
Natën e trishtë
E zuri një gjumë edhe më i trishtuar
Shëtitoreve enden siluete të dehura
Penxheret me drita të kuqe
Reklamojnë zërin
Dhe kërthizën e këngëtares anonime
Nën jastëkët që kundërmojnë bajgë
Fëmijët mbesin pa fëmijëri
Kur kjo kohë e shthurur djersitet
Përse sonte të shkruaj poezi
KY SOJ I PRISHTË
Ata që erdhën pa i ftuar
Nuk i përngjanin njerëzve
Erdhën e i vranë në majat e akacieve
Lulet e posa çelura
Këta njerëz në thonjëza nuk i përngjanë
As bishave
Kur dehen i han kërthinjtë e vet
Nuk kanë as varre që t’i vajtoj dikush
Ky soj i prishtë
Vuan nga dizenteria e shpirtit
Këta njerëz të ligj vrasin edhe Hyjin
U përngjajnë maktheve
Sa që e gllabërojnë dhe njëri - tjetrin
KY ËSHTË UDHËTIMI IM MITIK
Nëpër këto binarë prej mjegulle
Unë do të mbërrij në shtëpinë time
Mos më prekni sonte
Ky është udhëtimi im mitik
Vij nga vendet tropikale
Ku zihet veja në rërën e zhuritur
Atje ku deveja vlen më shumë se njeriu
Me zërin tim të fishkur prej lotëve
Nëse askush nuk më pret në qytetin tim
Me siguri do të më njohin varret
Ku ka njerëz që do ma shuajnë etjen
Me një gllënjkë trishtimi
Ata nuk më refuzojnë
Do më bëjnë konak
T’i pushojë këto kocka të sfilitura
Sa herë që hyja në shpirtin e metropolit
Nga qenia ime delte një tjetër shpirt
Si një zog i bardhë
Që i përngjan gjyshërve të mi epikë
ATË MELODI PREJ SHIU
Mikun tim poet
Në çdo kohë mund ta gjeni
Në shkallët e katit të tretë
Ku si një magjistarë i denjë
Fundoset në vetvete
Atij i pëlqen muzika e metaltë
Këndon një tjetër lloj kënge
Që nuk e kupton askush
Atë melodi prej shiu
Mbi teneqet e ndryshkura
Kur e zë uria
Etjen e shuan duke i shtrydhur shirat
Nga parmakët e dritareve
Dhe kënaqet deri në çmendi
Kur në lagështit e mureve
Bisedon me mushkonja
Në katin e tretë të kujtesës
Ndërtoi një çerdhe klandestine
Për lejlekët shtegtar
Dhe asnjëherë nuk doli bri shtegut
T’i dëgjoj këngët e turtujve
NGA TRISHTIMI I MERMERTË
Asgjë s’dëgjohet pos zhurmës së hapave
Eci me vetminë time
Nëpër qorrsokakët e së kaluarës
Pas meje
Si troku i kalit gërdallë
Dëgjohen gjëmat e shpirtit të bastunit
Nuk qenkam i vetëm
Edhe hijet e kërrusura të rrugëve
Çapiten nëpër shiun imcak
Të vjeshtës
Një pemë e egër i shkundi frytet
Në prehrin e gjelbërimit
Përtej vetmisë sime lehje mjegullash
Në qytetin e të vdekurve
S’ndalen protestat e arkivoleve
Nga trishtimi i mermertë
I një mbishkrimi
Filloi shkundja e pemëve të vonuar
NJË VARKË E TRISHTUAR
Ne i vizatojmë siluetat tona
Në zallin e përskuqur
Kur gratë e peshkatarëve i grithin fytyrat
Një hënë e re noton qiellit gri
Shëmtohen dallgët e kripura
Fanari fundoset në pikëllimin e shpresës
Dy varka të vetmuara në mol
Shkruajnë ditarin e një trishtimi
Sa herë që tërbohet ky det i mendjes
Në lotët e pulëbardhave të zeza
Përmbyten hënëzat
Përmbyten duart pas kashtës së shpresës
Një varkë e trishtuar
Më e trishtuar se vetë vdekja po dënes
Si fanari i vetmuar pranë bregut
Presin nënat kthimin e premtuar
NJË PORTË E MBYLLUR NGA BRENDA
Kjo portë e mbyllur nga brenda
Rri ulur si pemët
Dhe shikon se si bien gjethet
Nën hapat e rënda të pelegrinëve
Parakalojnë pëllumbat si beduinët
E s’flasin me të
Një shi imcak troket nga brenda
Askush nga jashtë s’përgjigjet
Ky karvan pelegrinësh
Depërton me tërë forcën e fjalës
Deri te shpirti i një arkivoli të dehur
Përbrenda mureve me lagështi
Unaza e grindjes
Patërshanat prej fjalëve s’paskan të ndalur
Një erë e fortë vjeshte
Paska zënë pritë te dunat e trishtimit
Ose dimri i ka mbërthyer
Të gjitha shtigjet sonte
Një portë e mbyllur nga brenda
Vite me radhë
I mëkon lotët e ndryshkur të drynit
NATA
Zëri i saj
Si zëri i ndryshkur i një teneqeje
Sa herë që ja dëgjoja emrin
Në shpirtin e erës
Lindte një mbiemër tjetër
Mbi trupin e saj kalojnë
Lukuni shpirtrash prej hienave
Nuk lë asnjë dëshmi kur zbret në hon
Është e paprekshme si frymëmarrja
Por në çdo hap ta zë frymën
Netët janë këtu të pabesa
Përngjajnë shpirtrave të ujkonjave
Edhe kur qeshin disi i rrudhin nofullat
Në çdo kohë të presin në pritë
Sulmojnë kur më se paku pret njeriu
U THASH
Sonte po u përngjaj sendeve
Asnjë metaforë
Nuk më ka mbetur në xhepin e majtë
Ma morën edhe pallton e verdhë
Heshta mbase s’pata gojë
Nuk di a mund të quhem njeri
As pema e vjetër s’ndryshon aq shumë
Nga këto gjësende të hedhura
Që më rrethojnë
Sonte morën çfarë deshën prej meje
Ma morën edhe kujtesën
Këpucët e vjetra
Që i veshja vetëm për festa
Sonte nuk më kujtohet më
Ndoshta ishte një kohë tjetër
Kur deshën të ma marrin dashurinë
Ajo e fundit që pati mbetur në mua
U thash
Morët çfarë deshët por dashurinë
Për Kosovën time
Kurrë nuk mund të ma merrni
PJALMONTE NJË BORË E ZEZË
Ishte një kohë e trishtë
Kur rrija kacule mbi një gur
Rrija si një pemë pashpresë
Asnjë ëndërr
Nuk më kishte mbetur
Pjalmonte një borë e zezë
Mbi flokët e mija të thinjura
Pjalmonte skamja
Qëndroja me trastë dhe shpirt të zbrazur
Ku vetëm guri bisedonte me mua
Kishte edhe njerëz të tjerë si unë
Ishin të zbrazët si shpirti i erës
Pa asnjë ëndërr
Dukeshin tepër bosh
Sa shumë u përngjanin siluetave të zeza
Ende sot nuk e kam të qartë
Se çfarë ngjau me ne
Si shkabat fut fluturuan mbi trojet tona
Mbase ishim të përgjumur
Lejuam të na i marrin edhe ëndrrat
QAJ SA TË DUASH
Për t’i mbushur sytë me lot
Shtrihu mbi shpatullat e Lumëbardhit
Ai t’i ledhaton edhe ëndrrat
Qaj sa të duash miku im
Këtu lotët
kurrë nuk shterojnë
Megjithëse ti nuk je varkë
Nuk u përket as gjësendeve
Thirre lotin e mallit dhe qaj sa të duash
Mos u turpëro o i gjorë
Në këtë boshllëk
Askush nuk të vëren