Sonila Meço: Kur drejtësia është lavjerrës, zgjedhjet janë hipnozë

Kur drejtësia është lavjerrës, zgjedhjet janë hipnozë

Nga Sonila Meço

Paranteza e një analize zgjedhore e postzgjedhore është se Shqipëria mbetet shtet i kapur. Si e tillë makineria autoritare simulon demokracinë.

Pas kësaj paranteze një shtojcë me apendix:

* Kur drejtësia hesht, pushteti flet në emër të popullit.

Opozita lufton në një fushë ku arbitri është armiku, jo garantuesi i lojës.

Kur krimi elektoral nuk ndëshkohet, ai vetëm përsëritet dhe sofistikohet.

Tani brendia:

Opozita nuk hyri në këto zgjedhje me iluzionin e një gare të barabartë. Ajo e dinte që përballë kishte një makineri të tërë shtetërore, me drejtësinë, median, paranë publike dhe administratën në funksion të mbijetesës së pushtetit.

Por të bojkotosh zgjedhjet, le sistemin të veprojë i patrazuar. Të hysh e të garosh edhe pse në simulim demokratik së pari është detyrim të mbash të hapur rrugën e shpresës dhe i vlen shoqërisë për të për të ruajtur një vijë të kuqe të fundme mes qytetarit dhe pushtetit arbitrar.

Opozita në një simulim demokratik me institucione të kapura as fiton, por as humbet. Kush lexon “humbjen” pranon edhe “fitoren” e anës tjetër. Fitore, apo dominimi i (anti)sistemit mbi demokracinë? Në demokraci, fitorja nuk matet vetëm me shifra, por me legjitimitet, drejtësi dhe barazi loje. Ndaj nuk ështe as “humbje” e as “fitore”, përndryshe ose bie në grackën e mohimt të realitetit, ose pranon një farsë si fitore demokratike.

Opozita hyn në zgjedhje për të dëshmuar se ekziston ende një ndërgjegje politike dhe qytetare që nuk e ka mbyllur llogarinë me këtë sistem. Për kë lexon “humbjen” si fundin e Shqipërisë, mendoj se vlen një tjetër qasje: njeriu që nuk shet votën, që nuk pranon poshtërimin, që nuk hesht nga frika, nuk është i humbur. Është fillimi i Shqipërisë tjetër. Aty patjetër duhet të jetë një opozitë.  Dhe u gjend derisa rreth 600,000 vota shkuan për të. Njerëz, që nuk e duan regjimin, që i rrinë përballë. Që munden të rezistojnë. Megjithëse e dinë fuqinë e (anti)sistemit. Por mu këtu kjo opozitë, nuk duhet të ngjajë e paqartë karshi një realiteti krejt të qartë. Nëse e konsideron veten opozitë ndaj regjimit, cilado qoftë ajo, flet me përgjegjësi, analizon me integritet dhe nuk i shërben as pasivitetit, as propagandës.

Kur ende pa u çertifikuar zgjedhjet e pa reaguar drejtësia diskutimi mbërthehet tek ikja e liderit të opozitës, duhet zbërthyer qartë edhe dilema se nëse opozita humbet për faj të një lideri, atëherë pse do të kishte nevojë pushteti të vidhte zgjedhjet? Të masakronte votën e diasporës? Po të ishte aq e thjeshtë, a do të përdorte pushteti patronazhistët, policinë, prokurorinë, trenin bullgar, bandat? Nëse lideri i opozitës është kaq i pavlefshëm dhe i padëshiruar, pse qeveria ka vite që përpiqet ta eliminojë politikisht, juridikisht dhe personalisht? Pse u investua në shpalljen e tij “non grata”? A nuk do ta bënte me çdo lider opozite? Fakti  se zgjedhjet manipulohen masivisht tregon se problemi nuk është thjesht lideri i opozitës, por frika nga vetë vota e lirë.

Pra për këdo pranon se jetojmë në regjim, zgjidhja nuk mund të nisë nga aty ku e çon propaganda diskutimin, duke fshehur krimin sistemik pas një emri.

Asnjë dyshim se sistemi është armiku. Por opozita është e dënuar të jetë më e mençur, më e pastër, më e bashkuar dhe më e fortë se ai.

* Këtu duhet sërish apendiksi:

Kur drejtësia hesht, pushteti flet në emër të popullit.

Opozita lufton në një fushë ku arbitri është armiku, jo garantuesi i lojës.

Kur krimi elektoral nuk ndëshkohet, ai vetëm përsëritet dhe sofistikohet.

Dhe të flasësh për drejtësi, për demokraci, për popullin e pambrojtur, nuk është militantizëm. Është shërbim publik.

https://www.facebook.com/sonilamecoA