Fotaq Andrea: Vrasje e dëlirësisë foshnjore

Vrasje e dëlirësisë foshnjore

Nga Fotaq Andrea

Mars ’97, karantina e vitit të zi kur shkreheshin armët 24 orë rresht dhe u tremben edhe vetë engjëjt mbrojtës të Shqipërisë.

Lehtë-lehtë e mori, lehtë-lehtë e pështolli në krahët e vet

Puhizë e dashurisë.

E mori, e zu ta përkundë, ta ninullojë, me këngëz plot ëmbëlsi,

Që në pentagrame ajri varte nota cicërime, fëshfërime, gurgullime.

E mori,

Përpjetë e çoi,

Dhe përtej perdeve të mëndafshta jashtë e nxori.

Përreth,

Gjithçka ish mëngjesore, agullore, e trëndafiltë,

Nën lodrën e rrezeve të para diellore, ku

Tek-tuk ndonjë fluturz,

Tek-tuk ndonjë zogth

Gazmohej, harbohej.

Përmbi lëndinë të luleve,

Përmbi bar të vesuar,

Aty, e shpuri puhizë e ëmbël e dashurisë.

Dhe njëmijë kundërmime, vezullime, tingëllime

Ajrin mbushën,

Trokitën në mbretëri të qetësisë.

E u drodh e frikur kjo nuse mjegullore e mëngjesit,

Mbi kokë kurorë diellore praruar,

Në trup fustan mjegullinë palë-palë,

Dhe rendi.

Rendi këmbëzbathur lëndinës së blertë,

Me gjurmë vesimi mbi petalet qumështore.

Kërcitën kërcejtë e brishtë,

Valëzoi bar i bleruar,

Flladi faqeve e puthi

Dhe përshëndetje i dha.

Doçkat lëvizje morën,

këmbkat ajrin rrahën

Dhe u çel botë e gjithë,

Lulëzoi, gëzoi.

Foshnja po i buzëqeshte engjëllit.

Në parajsë të gjumit po kuvendonte me të.

Në qiell,

atë hop, atë ag,

ia dha një breshëri kallashi

Gërrrr ... gërrrr ...  gërrrr... rrrrr...…!!!!!!!!!

Foshnja

u

drodh.

Dhe

mua

m’u

drodhën

m

i

sh

t

ë.

!

!

!

!

!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ........ Kallash, o tmerr i njerëzisë

Gërrrrrrrr!!!!!!!!!!!!