Cikël poetik nga Nexhat Halimi

Nexhat Halimi

guaca me tingëllimë

ja matanë vetes e ndiej nga zgjohet

me tingëllimë bie prej shpirtit të vrarë

del prej dhembjes e përsëri dhemb

ndërmjet brigjesh humbur ëndrrës

ndërsa deti kthehet në kohën e ikur

e lë margaritarin e ik me tingëllimë

kot qaj vetminë e hënës mbi valdanos

vetëm epoka e përmbysur vjen ujit

e zemra përsëri zgjohet gurit të mujit

e ulqini rrahet kohës ndër vetëtimë

e peizazhet e mbytura nën ushtimë

e prekin tërë shpirt kepin e gjeranës

amfora

del ujit amfora e përhershme e dashurisë

është afshi i paepur i frymës i ngrirë për ty

është troku i zemrës lundrimit në det

e ardhja e shkuarja e prapë ardhja në hi

e shkruaj me gjak çdo fjalë në këtë vetmi

t`i ngjajë fanarit në stuhi të egra kaq vjet

e një anije nga larg në kohë më sjell te ti

të vdes dhe `i herë gjithnjë ulli ilir në ajër

zot ja nga amfora e dalë në rërë rrjedh gjak

e çahet koha gurit në fushën me asfodela

e vjen prapë i njëjti zog me shpirtin në ëndërr

të lajmërojë për vdekjen e jetën përsëri

flakë mbi ujë

ullishta tre mijë vjet pasqyrohet ujit

e ti ëndrron lirinë nga ec zvarrë robërisë

zot pse s` flet cili i hyri në shtëpi kujt

i grimcoj thonjtë paprerë e ec vetmisë

e oso koka ende digjet flakë mbi ujë

toka çarë e ulliri kaq herë pik në mua

drita shfaqet në çakor në liqen e në krua

e ti e ndjek kaq vjet kalin e humbur

për brigje të mjegullës së kohës së vejë

VI hija e dytë

përjetohet pafundësia me të dy sytë

ajo jashtë kullës hyn brenda imazh

figurë e rindërtuar me metaforë kolazh

përfytyrim mishëruar në hije të dytë

riprodhoj çdo gjë pa qenë vetë fare aty

i sjell para sysh ullinjtë sendet frutat

krejt përafërt me detin qiellin fluturat

një e një përmes imazhit fjetur në ty

e ti je larg as shikon kaq vjet e as flet

kot përjetoj shembje rrënime termet

veç zemra nuk jepet në asnjë mënyrë

e deti me valë i bie kullës luan me lirë

e lart në bedena zgjohen fshehtësitë

udha vjen te ura e aty ja vetëtijnë yjtë

Gjak në gurë

E hapi shuplakën e përgjakur përmbi hije

Ikin udhë të largëta të afërta vijnë e bie flakë

Kaq copëza toke të këputura fije për fije

Ja i mbetur peng thellë vetmisë pak e pak

E udha e pafund udhë e rrafshuar e gjatë

Vjen nga çamëria vjen dhe ik te toplica hije

E udhën malore e mbulon e thellë natë

E malësia e madhe i zë në gji gurët nën yje

Më dridhet dora troket zemra me hov mitik

Zot e zgjas dorën para secilit pak e pak

Ecën një i ri vjen nën hije të vet një plak

Me mendje te guri te shpirti te zemra ik

Ajo që s`është nuk kthehet pa imazhe kurrë

Më vjen valë valë gjak për fyt e pik në gur

Udhët e vjetra e të reja

Gjithçka  e fjetur nën degë të vjetër ulliri

E prek hijen e tretur me ngjyrë hiri

E në kurorën e pemës zgjohet hëna në të majtë

E në ëndrrën e rrëzuar në lëmë ecin kuajt

Do të ketë bereqet kjo verë do të ketë rrush

Do të ketë mollë të kuqe dardhë dimërishte

Do të ketë kënaqësi që e përjeton çdo kush

Të kurorëzohet dashuria e zjarrtë me vetëtimë

Mes djalit e vajzës do të lind botë e re

Të shkruaj poezinë për pishat e rugovës

Për udhët e vjetra e të reja syrit të kosovës

Molla e kuqe

Trup i mollës i lulëzuar nën qiell gjatë verës

Jepte fryt me aromë vjeshtës ngjyrë gjaku

Nën hije i flinte fëmija i flinte pranë dhe plaku

E lëviznin ëndrrat në kullë përmes derës

Papritur ra vetëtimë dhe pëlciti shi e ra borë

Mollë e Kuqe degë më degë ndër zjarr thau

Toka zgjoi në gjak e lumi ngriu dhe guri çau

Çasti peizazh të rëndë këputi në krah e dorë

Molla e Kuqe mbeti veç simbol gojëdhënë

Hija e ndiqte hijen vdekjes në ecje ndër gjol

E plaga e qentë e varret në borë nën hënë

Tashmë qiellit gjithnjë në lot fluturon `i sokol

Vjen te kufiri e i dëgjohet vigma në gjëmë

Unë qaj nënën e vdekur në gojë me maramë

Gjithësia

Asgjë nuk përfundon krejt kurrë

zverdhet, digjet, rijehon, nuk harrohet

te hiri i qëndron amshueshëm flaka

besimi në tokën e gurin e bardhë

ja pse në asnjë mënyrë s` lë kujtimi

fleta e shkruar e e pashkruar me gjak

shkronjës së papërfunduar të ullirit

natyrisht ajo që ka epilog ka dhe prolog

e mes fillimit e fundit lëviz gjaku

pik në gurin te koka jote dhe zgjohet

e zgjon e shpon largësinë kohën flet

unë pikërisht për këtë e prek ka vjet

tërësinë që s`e kam parë dhe prapë vij

zjarrit që e liron gjaku yt e imi

Një zog i vetmuar

zjarri ndoshta më s` fle brenda etjes

në këtë mënyrë gjaku yt tajit kot në vetmi

ka vdekur ajo që të prekte në gji

hija me shtambën shkruar me gjarpër

në shkuarje ardhje prej kroit të akullt

në këtë mënyrë ka vdekur dhiarja e vjetër

fyellit tashmë i bie një hije krejt tjetër

unë digjem e takohem kot me ty në hi

kot më pret ende me kokë në dritare

në asnjë mënyrë s`të takoj e ndiej mall

e etja e pavdekshme majën e cicës kall

e ec dhe vij e të shikoj ende e nuk je fare

veç ajo që më djeg kokën ende e vret

e një zog i vetmuar qiellit ik dhe gërget

Letër

mirë mihe token e aromën e dumnicës

klithjen e ashpër të fajkoit në qiell

e po ngjau të  trokas ndokush në derë

është hija e cucës në këmishë të bardhë

ja dhiares agut është duke zbardhë

bjeri ritmit të zemrës etëm me fyell

ja ajo vjen kaq vjet me mall në sy

e çmbërthen pullën ca nën fyt maje të cicës

të merr frymë shpirti nga digjet në erë

mirë zgjoje tokën e bimën në vërri

asgjë askund shëtit ngado në botë

kurrë nuk do t`i ikësh vajit tënd me lot

Shelgjet e ngrira

Ka ndërruar ritmi i gjërave në jetë nënë

Ti më s` je ta përjetosh këtë të thënë

Të fortët më s` ecin para në luftë as urti

Herë prin trimi apo gruaja me fëmijë në gji

Njëjtë kalojnë urë dhe udhë krah më krah

Me duar të lidhura shfaqin hijet në rrah

Gjithnjë të etshëm për dashuri e gjithësi

Falen me zë me tjetrin në log njëjtësimi

E fajkoi  vjen qiellit me vigmë vetëtimë

E lumi rrjedh e shelgjet ngrirë mbi lumë

E koha vrarë në muze ngelur pa gjurmë

Ende ndjek hijen tënde të zgjuar robërisë

Në ritmin e jetës të shuar në gurë të jallisë

Shikoj buzë uji pafundësisht lule narcisë

E shqerrat ja ikin për vetëtimë me mot

Të arrijnë te kroi magjik në sytë tërë lot