Poezi nga Namik Selmani

Namik Selmani

 

PËSHPËRITJE SHKUPJANE

(Mikut tim, Sami Sherifi)

 

Ç’janë këto përmendore

Që më verbojnë sytë e ninullen e nënë Feridesë?

Thuamë, poet

E mos ma hap grushtin e gjakosur!

Në Çair

Do marr shpatën e Skënderbeut si në muze, në Vjenë.

Te Nënë Tereza

Skuqem nga mëkati i pabërë i flamurit të njollosur.

Në Vardar

Do të ngrej një Urë për të ardhur kah teje.

Ani,

Pse nuk ka fishekzjarrë modernë nga Evropa.

O aed flokëthinjur

Kam dritë syrin e babait si shkrepëtimë rrufeje

Kam amanetet

si kallinj të tharë të lidhur misri te Muri i Odës.

Mos më mëkato

Tek eci këmbëzbathur në trasën e këngës me pëshpëritje

Tië mos hesht

Para kasafortës së plumbosur me Kodin e Shqipes

Vetë të ngrejmë

Një përmendore përtej mjegullave, rudinave brigjeve

Bashkë

të bëhemi lodërtarë me palët e Vardarit dritëmagjie

Shtizat e fjalëve

Të fluturojnë qiejve si shatërvanë gazi

Janë zgjuar

Profetët e rinj nga librat e Shenjtë

Ku i bie bririt

Me fytgjakosur, me pisklamë të përjetshme

E ulem

një një shesh këmbëkryq ku gjerboj kafenë e nxehtë

Syrin e agimit

mos na e qorrërrofshin balozët modernë e mitikë.

Muzgut të Kujtesës

do ia shkul ferrën që më gjakos gishtërinjtë!

 

 

PRANVERA E DHIMBJES KOSOVARE

 

Hej, ç’më dhembe gjer në palcë, moj pranverë e Kumanovës

Për stinët e moshës sime ngrite krisma me lotë në faqe fëmijësh

Në kullat po më hedh predha që djegin djepet dhe lulet i përzhisin

Në mbrëmjet e tua fjala më bëhet balsam për plagët e brigjeve.

 

Hej, ç’më zgjove përrallat moderne, moj pranverë e Kumanovës

M’i zgjate krahët e sytë ç’m’i bëre çerdhe dallandyshesh

Mund të shkel i menduar anekënd në viset e Botës

Po mbi murranat me këngën, klithmën dhe lutjen dashkam të ulem.

 

Hej, Mixhë, më trego si e kaluat Acarin e Dimrit

Si e bëtë theqafjen e Kuçedrës së Bardhë?

Për të zgjuar dhimbjen dhe ëndrrën që fshihet mes zgjimit

Më jepni një kalë të pres në rudina agimin e artë

Dashkam të ulem këmbëkryq në këtë qilim tek mali

Ku trëndafili i plagës çel dhe në bukën e sofrës së vjetër

Një valle flladi më bëka plak me moshën sa vetë Sharri

Një këngë trimash më merrka në duar si fëmijë i përjetshëm.

 

Hej, moj pranverë e Kumanovës ,mos m’i mbyll Portat e Blerimit!

Në vargjet e poetëve më lër të prek gjurmët që do të shkel nesër

Në se një ditë, telat e rinj të dhimbjes sërish do t’i shtrijnë,

Me Kodin e Bashkimit do t’i rilidh zemrat njëra pas tjetrës

Nuk dua të qyqojnë odat, librat, pullazet dhe lisat

nuk dua të më qyqojnë as djepet e fëmjëve, lodrat e djegura

Nuk dua të verbërohen nuset, gjyshërit,, mbesat dhe nipat

Nuk dua që të më vriten këngët dasmës me plumbat e nxehtë.

 

 

KAFET TONA

 

Kafet tona

Kanë shpesh fjalë si çimçakizi i mbllaçitur

Janë proteza

Dhëmbësh, pas të cilave  duket nofulla dhe mishi.

Si ca degë

Që ia merr të gjitha frytat tufani i papritur.

Si ca ditë

Ku shpesh mbi supet e zhveshur vjen para kohe dimri.

 

Kafet tona

Na bëjnë cicëronë modernë që rizgjojnë vite.

Skuqen patatet

E në tiganin me zjarrit  nuk ka duar t’i prekë

Me tenxheren

Derdhet qumështi mes fjalëve që duan përgjigje.

Krenaria e shtirur

Na bën shpesh si mullari ku këndojnë tre këndezë.

 

Në kafet tona

Qiellëzohet fjala e bëhët rrobë e vjetëruar

Nxitojnë

Ta hedhim  në kosh ose ta japim si të ishte lëmoshë.

Aty

Nis puthja e parë pas një perdjeje a muzgut të nxiruar.

Aty çel

Manushaqja e parë që del nga gjembat që gjembojnë.

 

Filxhanët tanë

Prekin me duar maturisht si të prekim  pjergullën e majën.

Me gishtërinj

Që dridhen e me zëra që na bëjnë princër e këshilltarë

Diku,

Garojnë me një lumë që sjell gurë, trungje e shkarpën

E sërish

Presim çastin kur do të rrufisim kafet në radhë..

 

 

LULET NË LIVADHIN E JETËS

 

Në cilin sinor

Dashuria ta dha fytyrëskuqjen e pafajshme të Evës

Në cilin planet

Ishte fshehur kur më shtizove gjer në Qiellin e Tetë?

Oo,

Në cilin shteg ta dëgjova këngën tënde  të zemrës?

Në cilën ditë

Lahuta, fyelli, violina bënin për ne orkestër gjer tek retë?

 

Mikja ime,

Në cilin cep të diellit ishte fshehur fytyra e zemra jote?

Më e bukur

Se Hirushja e Përrallës që gjyshja ma pat treguar.

Ti

Ishe dhe mbete kudo me mua si princeshë hirplote

E bëheshe

Një vajzë agimi, një nuze pragu a një gjyshe e lumturuar.

 

Bashkë

I vumë notat në Pentagramin  e këngës së ngrohtë

E premë

Shiritat e përurimit si në një ekspozitës tërë jetë

Të kujtohet

Dita kur shtrënguam butësisht  pëllëmbën e dorës

E mos më thuaj

Se kur do të vijë Dita e Muzgut të zbehtë.

 

Kostarët për ne kositën

barin për ta pirë qumështin më të freskët

Bletarët

vunë në radhë bletët për mjaltin e pashijuar

Pendarët

Shkuan këmbëzbathur pas brazdës në ugarin e thellë.

Avionët

u ulën në gjunjë për të na marrë si kuajt e shaluar.

 

Bashkë kënduam

Himnin e agimeve ku urimi rizgjohet

Bashkë

E gjetëm saktësisht ilaçin ne Farmacinë e Lumturisë

E pyes sërish

Ku do ta varim  çengelin e ditës së nesërme, o bukuroshe?

Ja këtu,

Ky sytë nuk kanë pikuar Lotin e Humbjes asnjë ditë.

 

Rrudhat

Sot na duken si brazda ku rihidhet fara

Ku fëmijët

Do prekin gjyshërimin e tyre plot lumturi.

Mos më pyet,

Për Livadhin ku thurëm kuorën me fjalë të  arta

Po pyetmë

Për ëndrrën më të re që riçel si trëndafil.

 

 

ATË DITË

 

1.

Atë ditë

Sikur dhe zoti ma tha

Që ta puthja vjedhurisht atë grua.

T’ia përkëdhelja duart

Si të ishte një vogëlushe e bukur dhe nazike

Dhe pse në fytyrë

Mund të më jepte një pëllëmbë të ëmbëltuar

Që një ditë  do më përkëdhelte bujarisht

Si të më sillte në shpirt rreze verbuese drite.

 

2.

Atë ditë

Sikur më tha vetë zoti:

“Shihe ndryshe shtegun nga vjen ajo grua si zanë!

Me ca sy të përhumbur burri

Përcille në shtegun që do të prekë në kthim!”

Dhe kishte një emër shenjtoreje

Ajo grua me hapin si të një princeshe

Që dhe sot

më bën dhe më trim e më nostalgjik.

 

3.

Atë ditë

Jetova të gjithë stinët që stinojnë te ajo grua

Kisha pranverën

Që më sillte gjoksit një fllad të freskët livadhi

Kisha verën e nxehtë

Brenda trupit vullkan të zjarrmuar

Kisha një copë dimri

Ku gishtërinjtë dridheshin si fëmijë në një lojë litari.

 

4.

Atë ditë

Isha me të në ethet e  vajtjekthimit

Atë ditë isha diell që rrezonte  e qiell në kaltërim.

Atë ditë

isha mes vorbullës  në RIZGJIM.

 

 

BAJAMET E ÇAMËRISË

 

Mund të mos kishte dhe aq shumë  rrënjë domate në bahçe.

Mund të mos kishte shumë sheqer, libra dhe shkronja.

Mund të mungonte dhe pak bukë në magje

Mund të mos kishte dhe aq relike të vjetra në oda.

 

Mund të kishte pak më shumë këngë kurbeti

Mund të kishte pak më shumë saze Çamërie.

Po ëndrra çame buiste dhe bëhej në çast si deti.

Ca eho gjoksi ndiznin dhe gurët nëpër brigje.

 

Veç kurrë, kurrë, nuk mungonin lulebajamet.

Mes gëzimit të syve e gëzimit të zemrave.

Aty Çamëria gdhendëte kujtesën prushane

Si të ishte amaneti që zgjon fjalët e pathëna të brezave.

 

Aty pranverën si dashurinë e parë e prisnin

Dikur mbushnin prehërin e  gjysheve mes urimit.

Me ca tinguj këngësh, si rruaza pranë gjirit

Me ta prisnin dimrin  dhe i hapnin dyert gëzimit.

 

Kanë mbetur jetime, bajamet,  mes mjegullës.

Lulëzojnë e bëjnë kokrra sërish për duart e vajzave.

Kush, kush, do ia heqë gurët e gjëmbin e ferrës?

Kush, kush, do i shtrojë sërish në tavolinën  e dasmave?

 

 

NJË PUTHJE QIELLORE

 

Merre puthjen time vjedharake, mike, në avionin e zgalemtë

Të të ngrohë në qiejt e largët, të mjegulluar a tërë kaltërsi

Le të futet në kasafortën më të saktë të shpirtit dritëpranverë

Le të bëhet shami mëndafshi që gushën e bukur të ta fshijë.

 

Një puthje qiellore ta sjell si relike të shenjtë për dashurinë

Vëre diku ku parfumet rrinë në radhë si lule erëkëndshme livadhi

Në të jam unë, duardridhur nga zjarri që dhe plumbin e shkrin

Në të është dhe zemra ime që vjen aty si aromë prillane flladi

 

Me një puthje vjedhjarake që e shohim unë, ti dhe vetë qielli

Nën lisat vetmitarë a nën bardhësinë magjike të dëborës

Në të është fjala e mjaltuar e këngës që zgjohet nën rreze dielli

E dora ime që në flokët e tu të verdhë rrijnë si palët e kurorës

 

Ah, kjo puthje qiellore vjedharake!

Ah, kjo ditë, që ma zgjoka jetën pranverake!!

 

 

MOS MA PIKËLLONI ËNDRRËN!

 

Mos ma pikëllo ëndrrën time të blertë, miku im!

Mos ia prit krahët e fluturta drejt Qiellit të Shpresës!

Nëse nuk i jep grurë hambarësh për sqepin plot uri,

Mos e lër në humbëtira pa dritë e pa njerëz!

 

Bëje lejlek Struge, pulëbardhë a zgalem në Jon

Një ujëvarë Niagare a si vullkan të zjarrmuar!

Bëje pëllumb postjer, i litrë të fluturojë

Të dërgojë kudo një copë të shpirtit tim të trazuar!

 

Vishe me mantel mbreti a me sërma princeshe!

Bëje ushtar të fortë  për baltovinat e kohës

Jepi një ilaç për trishtimet që si hi mbeten

Jepi pak dashuri për të mundur ligësitë e botës!

 

Bëje këngë peshkatarësh për dashuritë e tokës

Jo si lakuriq nate që e fsheh nga sytë errësira

Mos ma bëni si trëndafil i tharë mes dëborës!

Mos ma bëni fije bari që ia ul kokën ngrica!

 

Bëjeni kalë të hazdisur për nusezanën e gëzuar

Jo si kalë balade që ecën i djersitur me dhimbje

Nëse lodheni një ditë, thirrmëni dhe mua

T;ua thur këngën më të bukur, si rreze drite

 

Mos ia vini kordele të zeza ëndrrës sime lozonjare

Lerini të ecë çapkënçe në rrugë,  me e pa takat!

Të lodrojë si qengj a vogëlush në livadhe

Të jetë krua ku të pijë të etura të gjitha vajzat!

 

Mos e qëlloni me kamxhik, me sy të çakarritur!

Ajo është më e pafajshme se vetë pafajësia

Në muzgun e natës të sjell diellin e ndritur

Në Dimrin e Jetës të sjell lulet erëmira!

 

Mos ma pikëlloni ëndrrën!

Mos!!!

 

MOS MA PIKËLLONI ËNDRRËN!

 

Mos ma pikëllo ëndrrën time të blertë, miku im!

Mos ia prit krahët e fluturta drejt Qiellit të Shpresës!

Nëse nuk i jep grurë hambarësh për sqepin plot uri,

Mos e lër në humbëtira pa dritë e pa njerëz!

 

Bëje lejlek Struge, pulëbardhë a zgalem në Jon

Një ujëvarë Niagare a si vullkan të zjarrmuar!

Bëje pëllumb postjer, i litrë të fluturojë

Të dërgojë kudo një copë të shpirtit tim të trazuar!

 

Vishe me mantel mbreti a me sërma princeshe!

Bëje ushtar të fortë  për baltovinat e kohës

Jepi një ilaç për trishtimet që si hi mbeten

Jepi pak dashuri për të mundur ligësitë e botës!

 

Bëje këngë peshkatarësh për dashuritë e tokës

Jo si lakuriq nate që e fsheh nga sytë errësira

Mos ma bëni si trëndafil i tharë mes dëborës!

Mos ma bëni fije bari që ia ul kokën ngrica!

 

Bëjeni kalë të hazdisur për nusezanën e gëzuar

Jo si kalë balade që ecën i djersitur me dhimbje

Nëse lodheni një ditë, thirrmëni dhe mua

T;ua thur këngën më të bukur, si rreze drite

 

Mos ia vini kordele të zeza ëndrrës sime lozonjare

Lerini të ecë çapkënçe në rrugë,  me e pa takat!

Të lodrojë si qengj a vogëlush në livadhe

Të jetë krua ku të pijë të etura të gjitha vajzat!

 

Mos e qëlloni me kamxhik, me sy të çakarritur!

Ajo është më e pafajshme se vetë pafajësia

Në muzgun e natës të sjell diellin e ndritur

Në Dimrin e Jetës të sjell lulet erëmira!

 

Mos ma pikëlloni ëndrrën!

Mos!!