Rita Saliu: Lidhja e Prizrenit

Rita Saliu

LIDHJA E PRIZRENIT

Gurgullimë e ujit dhe drithërim shpirti

takim brezash dhe ëmblemë e kombit

e lartë je sa malet e lirisë

stërgjyshja ime loke

që më bën të mos kemë anemi

brezave duke ua dhuruar

dritën e dashurisë që na bashkon

nga përtej oqeanit

ku më djeg flakë malli

erdha të çmallem me ty

se fati e dashuria na ndau

për t’u takuar prapë tek lapidarët

ti gjithmonë Loke e Madhe e une femijë

që laj fetyrën me lot gëzimi

sa here kthehem te ti

kuvendimin që filluam dikur

për ta vazhduar me brezin tim

dhe për ta percjell tutje

deri kur të lindi dielli i lirisë

bekim e uratë për ty

kështjella jonë e shenjtë

që na e ruan emrin shekujve

Në mesin e parajsës qiellore

Me fuqinë tënde

Lindë dielli

Me pendën tënde qeshet qielli

Me rrënjën e lisit

Gezohet fisi

 KUFIRI

lumi i lotëve rridhte në murin për ballë

pas meje dritat e tunellit më thërisnin

të vazhdoja deri te takimi i shpitit me shpirtin

në Durës kisha arritur pranë kufirit me valë

ku ende përvelonte vapa e dashurisë

me shpirtin tim e preka bregun e lagur

me lotët e nanës së verbëruar

rëra po flinte në një gjumë të thellë

apo unë isha krejt vetëm

kur u takova me lindjen e diellit

andej më priste motra e rënë për atdhe