Kulturë
Vullnet Mato: Gjenerata jonë e palumtur
E hene, 29.11.2010, 09:32 PM
Vullnet Mato
GJENERATA JONË E PALUMTUR
Ne ishim një brez
i lindur si përrenj,
për të vaditur thatësirën
e të gjitha moshave.
Por koha na ndali
pa u bërë lumenj,
për të ujitur kënetën
e korit të bretkosave.
Ne lindëm për kurorat
e lavdive të munguara,
por klima na ndali
dhuntitë që në bisqe.
Për të kurorëzuar
lavditë e pamerituara,
na la në hije
rezatime të fuqishme.
Vajzave u thaheshin buzët
për një puthje,
dhe u fishkeshin mollët
në shportëzat e pritjes.
Derisa fanatikët
këmbëkryq pa ngutje,
të ujdisnin me mblesët
çmimet e shitjes.
Djemve u përvëlohej
damari i gjakut rinor,
nga zinxhirët e moçëm
të ndrydhjes patriarkale.
Për të shuar
urinë e zjarrit mashkullor,
duke shtrydhur testikujt
me erotik artificiale.
Guximtarët duhej
të kopsiteshin gjer në fyt,
me trupin dhe mendjen
peng për “sakrifica”.
Përndryshe rreptësia
e absurditetit utopik,
fajin e ndonjërit
mund të lante me krisma.
Mendimtarët duhej
të merrnin doktrinën,
si vaksinë kundra
ndikimit të huaj si virus.
Përndryshe shpata e orakullit
mprehej tinëz,
dhe u vringëllonte mbi koka,
për t‘i bërë sus !
Në dekadat vrastare
me përgjime dhe ankthe,
nxitej urrejtja mes nesh
dhe gjithë botës së lirë.
Derisa në tela me gjemba
rrethuar na mbajtën,
si Faraoni skllevërit
e piramidës në shkretëtirë.
Tani që piramidën tonë
me forma të imituara,
fshesa kohore
nga sytë po na e fshin,
brezi ynë sheh në ekrane
ëndrrat e dështuara.
Gjenerata jonë e palumtur
në ikjen pa kthim...
DY BUZË DHE DY SY
Më flasin dy buzë,
më vështrojnë dy sy,
me shikimin drejt
në një fotografi.
Mimika e ngecur
në letrën e bromurit
Më thotë, u njohëm
në Epokën e Gurit.
Pastaj sy më sy
u pamë në Lashtësi,
kur shigjetat pa zë,
na gjuajtën në largësi.
Në Mesjetë u puthëm
fshehtas disa herë,
kur shpëtuam nga shpatat,
kokat pa na prerë.
Në Kohën e Re dolëm
të uritur nga retë,
dhe bëmë si të çmendur
dashuri të vërtetë.
Do flasin ato buzë,
Do vështrojnë ata sy,
edhe kur të tretemi
të dy në përjetësi...