Poezi nga Shahin Ibrahimi

Shahin Ibrahimi

 

E lëndova detin

 

Pse vallë po më mundon

Të ti lexoj mendimet,

Në dallgë kur turfullon

Kur flet me perëndimet.

 

Më fal det më fal

Se shpesh të bezdis,

Unë të flas me fjalë

Që ti ikë mërzisë.

 

Unë të flas me sy

Dhe tek ti zë shkrihem,

Pakëz det si ty

Dhe unë të ndihem.

 

Më kaloi koha

Pranë valëve të tua,

Ndaj dhe kripën tënde

E ndjej gjer në thua

 

Shungëllima jote

Brënda meje tretet,

Këngë marinaresh

Udhë nga kurbetet.

 

Ç`gjigant zemër mirë

Je ti deti im,

Pa ty veç një çast

Do ndihem jetim.

 

 

E pa njohura

 

Shikoj imazhin tim

Megjithëse ky ësht imazh

Më ngjall kaq shumë dëshpërimim,

Plogështi edhe maraz.

 

E pa njohur je për mua

Të kërkoj por nuk të gjej,

Të të them, se nuk të dua

Se për ty, asgjë s`ndjej.

 

Mijra sy shohin larg

Të gjithë, njëlloj smë trazojnë,

Zjarrin tim kaq zemërak

Shqisat më se kontrollojnë.

 

Një zemër që s`rreh dallohet

Sepse ngjan me një kufomë,

Llava e moshës zë e ftohet

Dhe gjithçka bie në komë.

 

 

Emigranti

 

Drejt të pa njohurës po shkoj

Me shpres tek i madhi zot,

Një jetë më të mirë kërkoj

Se kështu nuk jetoj dot.

 

Nga Atdheu po largohem

Si mi strukur në hambar,

Për fëmijët po mundohem

Mendoj a do ja dal mbarë.

 

Pa përkrahje dhe i ndrojtur

Nuk mendoj asnjë dëshirë,

Pa një strehë për të fjetur

Sytë e mi kërkojnë mëshirë.

 

Në çdo punë po robëtohem

Veten time nuk e shikoj,

Nuk kamë kohë as të mendohem

Dy fjalë nënës ti dërgoj.

 

Në Atdhe asgjë ska ndrruar

Po i njëjti taksirat,

Na mbeti torba në duar

Dita prap ngjason si natë.

 

Emigrimi i mallkuar

Jetët tona i mallkoi,

Jemi bërë për tu vajtuar

Por ska kush të na vajtojë.

 

 

Ëndrra lë takim

 

Hënë me dritën tënde të ëmbël

Gjumin tim pse ma largove,

Ma rikthe prap atë ëndërr

Sillmë atë që më dëbove.

 

Por ti fshihesh në mes reve

Vajzën time nuk ma ktheve,

Do rend vetë mbas një ere

Do pyes, pse më gënjeve.

 

Në e zënça ndonjëherë

Do ta fus në gji si zogu,

Të këndojë atje përherë

Të hap erë borziloku.

 

Përmbi shpinë të një reje

Do ta ndjek sdo lë kusur,

Asnjërit si kërkoj leje

Tja nduk buzët mbushur nur.

 

Ajri lëviz, mos ësht ajo duke vallëzuar

Dikush buzëqesh embël, mos është ajo

Prek trupin tim, mos jam tjetërsuar

Ah hënë të lutem, mos e shqetëso.

 

 

Erdhe vonë

 

Të dija cdo gjë, që nuk di

Nga shoqet ishe ndryshe,

Me ty kam qënë tjetër njeri

S`kam patur kurrë mëdyshje.

 

Të dija që ishe ëngjëll

Sa herë të ndjeja pranë,

Me një fytyrë kaq të ëmbël

Prandaj hodha sevdanë.

 

Sa keq që vonë të kam njohur

Që nuk të pash më parë,

Tashti prej zjarresh jam i ftohur

Jam bërë për të qarë.

 

Me sytë e tu, ti do të shihje

Prologun e lumturisë,

Si nimfë flokët do ti krihje

Do ishe robinë e dashurisë.