Poezi nga Neki Lulaj

Neki Lulaj

KTHEHU

Bija ime e ndëruar

Kthehu ne

Morenë tendë të

Vetmeuar

Ulju

Rozafës në prehrin e njomë

Thaja

Faqet e  përlotura

Me përkdhejljen

Tende të zjarrtë

Gëzoje sërish

Shkodrën tonë.

Në Prizrenin e legjendave

Marashi i ne qetësi

Nën këmbet e tia

Djersë e jargë lëshon

Kalaja e mbështjellur

Ne mjegull

E thrret Avdylin e Ymerin

Dhe ideologet atdhetar

Të Anatemuarit e Lidhjës

Qe i dolën në krah

Rreziqeve të

Vendit tanë.

Pluhuri nga boshlleku

Ka rritur

Shtatin

Është kalbur edhe gardhi

Çatia po e pikë

Jastakun.

Vetmia

Ka zenë vendin e „nderit“

Nenëlokja bisedon me vetëvehtën

Oborri ka rritur barin

Ndryshku po e grisë derën

Krushku ka harruar konakun

E Nen lokja të thatë

E përkund Djepin

Dhe  e ndezë Oxhaku.

KOSTARËT

Ne verë

Kur piqte Nana

Flija nën saq

Thoshte  biro

Sot kemi kosëtar.

E kostarët

Ne mes dite

E rrahnin tehun

Me kullë çelike

Dhe ne Amfiteatrin

E Livadhit

E kositnin barin

Si qehlibarin.

Ortekat rrëzoheshin

Ortekat paloheshin

Palë e palë

Kostarët kositnin

Çdo gjë merrte

Frymë

Për se mbarë.

Në rrasë te kosës,

Kostarët

Për shtatë qejfe

Thurnin iluzione

Duke e mallkuar

Kohën e keqe

Qe kish perënduar

Duke i fantazuar

Jetës se mirë

E në paqë e lumturi

Të ndërtojnë