| E marte, 14.02.2012, 08:40 PM |
Agim Mato
ERDHE VONË, HYJNIA IME
Erdhe vonë, hyjnia ime. Nga pritja e gjatë kaq herë e modelova
shtatoren tënde.
Që në fëmijëri, gërvishtja në kujtesë skena primitive,
si skenat e gjuetisë në artin prehistorik të shpellave.
Kur m’u forcuan kërcinjtë fillova të shkelja këmbëzbathur
si një eremit nëpër gjiret e fshehta të detit
dhe të prisja të vije si një Afërditë e ngjizur nga dallgët.
Ishe e fshehur pas çdo gjallese që këlthiste në vijën e largët të
horizontit,
pas çdo sinjali që më jepte një yll që binte,
pas çdo dritareje që hapej.
Çdo shtjellë ere
më mbështillej si përqafimi yt i padukshëm
dhe Ylli i Jugut më bënte roje netëve se mos shkalloja.
Atëherë, me një furçë, më vunë të zografisja
muret e zvetënuara të një epoke. Kisha frikë
ta thoshja emrin tënd. Zbrisja në Butrint dhe fshehurazi,
dilja të të prisja në portën Skea
nga patën hyrë dikur udhëtarët homerikë.
Ulesha në shkallaret e teatrit të lashtë
se mos kapja rastësish jehonën e zërit tënd
në mes të ofshamave të tragjedive.
Shtrihesha në qelat nëntokësore të dyzetë shenjtorëve
larg të tjerëve, të lëpija plagët që më shkaktonte pritja jote.
Erdhe vonë, hyjnia ime dhe m’u desh kaq herë
të të modeloja, si në një studio ADN-je
dhe m’u desh kaq herë të urtësoja zjarrminë që më kapllonte.
Erdhe e rrethuar me një luzmë drite atëherë kur bëhesha gati të
fikja shpresat,
dhe si një amazonë e rreptë më ringjalle,
me shoqërueset e tua të përjetëshme:
poezinë në një krah dhe dashurinë në anën tjetër.
Sarandë, 2012
JON
Një hap më tej fillon gjithësia. Pranë meje - palombarë që
ngjiten në qiell,
astronautë që cekin fundin e oqeaneve.
Një botë fanepsjesh më rrethon.
Ç’ rrinte e fjetur brënda meje për vite me rradhë
çfryn papritur llavën e miteve të përgjumura dhe vërshon
rrugëve të një Butrinti që shullëhet në zgrip të hapësirave.
Kuaj lumenjsh gremisen nëpër kaskada.
I dal Noes përpara dhe marr në dorëzim listën me të gjitha
speciet e tokës që mbarti në arkën e tij. Përmbytja zmbrapset.
Toka që kërkonte është brënda meje. Faret,
me një dritë radiumi, ma bëjnë me shenjë si sinjalet e një piste
aeroporti në mes të natës.
Një hap më tej është gjithësia. Këtu, pranë meje,
valët nxjerrin në breg statuja. Të mos kesh mëndjen,
gremiset një kapitel drite dhe tingujt vagnerianë,
nga tendosja e telave të hapësirës, jehojnë thellë zbrazëtive.
Mbështetem mbi një mur resh që të mos vithisem.
Vë veshin dhe dëgjoj zërin e Thamosit që oshetin nga anijet
dhe lajmëron se Pani i Madh vdiq.
Drithërima e liqenit Pelod atje pranë,
me një simfoni të qarash, ndihet nga bregu tjetër.
Kush jam unë? Si më braktisën kështu perënditë pagane
dhe më lanë të vetëm në mes të sirenave që fillojnë të mbushin
radhët e korreve jonike të polifonisë ?
Një botë fanepsjesh më rrethon.
Sarandë, 2012
CLEPSYDRA
Pres të iki nga ky trup. Nuk mund të banoj më
në këtë karakatinë të djegur nga ëndrrat e harruara ndezur
netëve të vetmuara,
nga zjarret që kaq herë e përpinë
e gati e shkrumbuan të tërin.
Kaq herë e kam lënë të lëngojë këtë trup
në pritje natë e ditë në zgrip të kohërave, buzë galaktikave,
nën ciatjet shurdhuese të yjeve.
Nuk mund të rri më të gërmoj në këto qytete të groposura
kujtimesh
ku era shtyn pelenat e poezive të vdekura,
se mos gjej në togjet e mbeturinave,
një përkëdhelje të humbur, guakën nga doli Afërdita
dhe poçin e një dritëze të shuar nga stuhitë.
Ç’u bë u bë në këtë jetë. Tani jam një lypës,
që u shtrin dorën proverbave. Ndoshta
ato do të më falin për pak kohë passwordin magjik për të
hapur
Sezamin e bukurive
që vet nuk i mbërrita dot.
Në mos sot, nesër, do ta le këtë trup. E kot është
të rri brënda këtyre eshtrave,
të kalçifikuara nga vitet, nga pritja
dhe hungërimat e censorëve të dikurshëm.
Sarandë, 2012
FUNDO
Në adoleshencë merrnim fundo[1]
dhe rrëshqisnim mbi barin e funddetit,
si tufat e peshqëve, që nxitonin të trëmbura
para trupave tanë. Peshqit shpërndanin
ca cërka drite vezulluese
nga luspat e tyre
dhe fillonin të na buçisnin veshët
nga të rrahurat e zemrës së madhe të detit.
Duk - duk, duk - duk rrihnin veshët tanë,
gjersa ngjiteshim lart për të marrë frymë
dhe sërish zhyteshim
në atë xham të lëngëshëm haluçinacionesh,
të gjenim se nga vinte ajo oshëtimë
brënda mushkrive të pafundme të detit.
Hetonim me kureshtje
thellësirat,
dhe ndjenim sipër kokave tona
të lundronin hijet
e barqeve të anijeve.
Netëve, gjumi na zinte sërish në thellësira
duke shetitur në qytetet e nënujëshme
së bashku me delfinët,
që s’e kuptonim
si shndërroheshin para nesh në sirena.
Ato na bënin me shenjë
dhe ne i ndiqnim përmes magjirave të detit,
midis pinave të mëdha sa një bojë njeriu,
që hapeshin dhe shihnim të vezullonin
margaritarët brënda tyre
si në pallate të koraltë.
Po kur u afroheshim sirenave,
duke mënjanuar meduzat,
dallonim të habitur
fytyrat engjëllore të shoqeve tona.
Sarandë, 2012
GRUA
Ndjeja brinjët të më dhimbnin.
Ofshaja ditëve, netëve rrija pa gjumë.
Më vinte zor t’u qahesha mjekëve,
t’u nënshtrohesha laboratorëve.
Ditë e natë.Në një moshë sa perëndia.
Po kur pashë siluhetën tënde,
të brishtë, të imët, të dilte
nga brinjët e mija
dhe të fanepsej para meje,
duke humbur në mes të turmës,
u vura të të gjeja ty,
në mes të atij rrëmeti
me plagën time të hapur,
gjersa e pikase dhe e qetësove
atë llavë që përvëlonte.
Në një moshë sa perëndia
u bëmë të dy të perëndishëm.
KËTO E TË TJERA
Nuk kam bredhur nëpër botë për të kërkuar shpirtin e
humbur
si një Harold. Më ka mjaftuar ky atdhe ku rroj
edhe atëhere kur perënditë e rreme
e kapnin për fyti këngën time
dhe e përplasnin në harrim.
Nuk e shkova ndërmënd arratinë nga ky atdhe
prej guri, prej deti, prej telash me gjemba
edhe atëhere kur ato ato do të bëheshin
vuajtjet e mia, burgimi im.
Nuk doja të ikte Bilal Xhaferi.
Qava kur më la në duar sokëllimën e shpirtit
me jehonën që oshëtiu gjer në Amerikën e largët
dhe përjetë e humba zërin e tij prej laureshe.
Pse iku Kadareja nuk e kuptova kurrë.
Lëndohem kur shoh se përditë bjeret atdheu.
Përditë pakësohet e pakësohet, pa e ndjerë,
edhe pse të tjerë përpiqen
ta mbushim zbrazdësirën sadopak.
Për këtë e të tjera si këto
nuk e dëshirova
fatin e një Çajld Haroldi
të lodhur e të penduar
nga orgjitë londineze,
edhe pse e pat lëvduar karakterin dhe bujarinë time,
edhe pse e pat lëvduar fisin tim, të kapur fortë pas
shkëmbinjve dhe ullinjve
nën hijen
e Akrokerauneve.
Sarandë, 2012
ZHURMUESIT TELEVIZIVË
Qytetin, nga të gjitha anët, e rrethonin zhurmuesit televizivë
dhe mbushnin me fasha të zeza ekranet,
si dërrasat që dikur gozhdonin portat e shtëpive,
për të izoluar të sëmurët nga epidemia e murtajës.
Kur arrestuan mjeshtrin e riparimit të televizorëve,
më kot e kthyen përmbys shtëpinë për të gjetur radiot
trasmetuese që informatorët këmbëngulnin se ai kishte,
më kot i çirreshin hetuesit të tregonte agjenturat e huaja,
emrat, vendet, kodet, sekretet e nxjerra. Të vetmet prova
të “paligjëshme” që ju gjetën ishin
tranzistorët e kanaçet që përgatiste për marrjen e kanaleve
të huaja televizive, të porositura
enkas nga miqtë, që t’u shpëtonin zhurmuesve.
Ndërsa ata rregullonin antenat të fshehura poshtë çative,
në kërkim të një fjale të lirë,
duke ndjekur me shqetësim të rejat e botës,
të rinj dëgjonin Hit Parade
dhe flisnin nën zë për lirinë që u mungonte,
për basetat e mëdha, për flokët e gjata, pa arritur ende
tek liria që aspironin më të guximëshmit.
Po kush i shpiku ato bubuzhina zhurmuesish
që zhuzhurisnin dhe mundoheshin
të vinin në karantinë ajrin që na rrethonte?
Sarandë, 2012
[1] fundo – marr fundo, zhytem