Cikël poetik nga Menduh Leka (II)

Menduh Leka lindi në Glloboqicë të Kaçanikut më 03.4.1960. Ka të kryer Fakultetin e Elektroteknikës dhe punon në KEK, Menaxher i një Sektori në Ferizaj. Me poezi dhe prozë është marrë që nga shkolla e mesme dhe që atëherë ka filluar të botojë në revistat e kohës në Kosovë dhe në Shqipëri. Ka fituar në shumë konkurse letrare dhe është prezentuar në librin me poezi të studenteve "Rrjedh e lë Gjurmë" redaktuar nga Faruk Tasholli, në librin e djegur pas botimit (është djegur tërë tirazhi) nga sigurimi serb "Katërmbëdhjetë autorë", pastaj përmbledhjen e poezive " N'Kaçanik" etj. Ka botuar edhe në revistën Ars etj. Është anëtar i klubit letrar Ferizajas "Jeronim de Rada". Së shpejti del permbledhja me punimet më të reja.
Jeton në Ferizaj.

Flijim

(Flijimit,djalit tim që nuk jetoi shumë)

Erdhe në jetë engjëll i pafatë
Të më krijosh besimin

Babi të kërkoi të mos ikje
Gjuhën tënde engjullore nuk e dinte
Vetëm fytyrën e e engjullit ta shihte

Babi të përcolli në derën e parajsës
Vizën nuk e kishte aty për të hyrë
As belbëzimin do të vije një ditë nuk e bëre
Por më thoshje do të vishë ti te unë një ditë

Dhe një një çast sigurisht do të vij
Zogu im i parajsës do më pres
Je rritur malli na ka marrë

Je rritur i pasur je bërë në ëndërr të kam parë
Në mbretëri parajse më thoshe jam i parë

Emblema tmerri

Qenë endacakë që ma shkelin syrin
Kurva të regjura që lëpihen
Ca politikanë të zymtë

Për të parët vepron ligji
Nëse i bie ndërmend grupit të tretë

Për të dytët
Të tretëve nuk iu han palla
Ajo punë rregullohet me ligj

Të inatosur që nuk ua lidhë
Të tretët
Bishtin lëshojnë për ta fshehur lakuriqësinë
Puthin të dytët
Dhe spërkasin me spermë epitafin

Rrugë arbërie

Rapsodi e gjatë Drini i Bardhë
Herë dhimbja ngritë kokën mbi tinguj
Herë gëzimi shpaloset në jehonë

Kaba e thekshme Drini i Zi
Ia jep gurgullima e dhimbjes
Ia merr kumbimi i gëzimeve

Duhej një çifteli e madhe shpirti
T’i përcillte rapsoditë

Duhej një gërnetë e fuqishme zemre
T’i shoqëronte kabatë

Atdheu mbi dallgë

Bart mijëvjeçarë mbi supe
Hijerëndë e pa mëkate
Piratria ta mbanë në shenjestër fatin

Ruaju mos të të rrëmbejnë të marrët
Ruaju mos të të befasojnë dallgët

Asgjë nuk duhet të na vjedhin piratët
Asgjë nuk duhet të na gëlltisin dallgët

Kumbonte zëri i atdheut
Përhapej tokës malit detit
Si shkrepëtimë
Jehona shkonte tej Skenderbeut

Këngë për ditën e madhe

Le të vijnë shtegtarët le të vijnë
U kemi thënë gërnetave mos flini

Kabatë zgjatin krahët si nositët
Përtej Urës së Qabesë shikojnë

Le të vijnë shtegtarët le të vijnë
Kaba i kemi pritjet

Anës e pas anës
Bilbilat ia marrin këngës
Iso mbajnë shtegtarët
Iso mbajnë të rënët

Të pashkruarat

Do të vijnë arkeologë mendimesh
Do të gërmojnë
Të pashkruarat ti gjejnë

Do të ndërmerren ekspedita
Do të mbahen simpoziume

Kronistët do të kenë shkruar
Në margjina kohe
Diç do të kenë thënë

Do të publikohet lajmi
Gjetëm vargje
Aromë trualli paskan

Do të vendoseni në muze
Do ti ktheheni historisë

Dhuratat e ditëve

Secila ditë të sjell diçka
Secila ditë sjell dhuratën
Kobdhuratën

Secila ditë të mashtron
Të qëllon
Unë laj e lidh plagën
Në trupin tënd të shtrenjtë
Në trupin tënd të shenjtë

Plagë e dashur
Të lidhë me lecka lumturie

Letër poezisë

Ik nga thashethemet tollovitë
Mbyll dyer dritare mos të depërtoj shtërngata
Sa të kaloj ky rrebesh urban
Mos të lagen shkrimi fjalët
Flamoze mos të bëhen tingujt vargjet
Mos të hyj në ty ky acar ky akull
Ik nga thashethemet intrigat injoranca
Rrit shtat në kështjellën tënde të fjalës
Të dua të shëndetshme të pastër

Zemërimi i poezisë

Kot e mbyll durimin në fjalëhekur
Çdo ditë vdesim nga pak

Çdo ditë luajmë nga drejtpeshimi
Pak kujdesemi për ushqim shpirti
Pak na pengon zhurma shushurima
Flasim për dekadencë
Industrializim morali
Sytë na lotojnë për pejzazhe të blerta

Era e parfumit kohor
Mpinë nervat tona të pafajshme

Hamletë të rinj dergjin fruthin ditëve
Poeti im
Dhimbje ka poezia

Muza poetike

Trokite bujarisht në dyert e shpirtit tim
Tërë qenia të njohu
Ishe ndër më të shtrenjtat frymëzime
Konak kërkove në kullën e poezisë sime

Ndjenja i bëri zë mendimit
Malli ndezi zjarrin në vatrën e shpirtit
Të dolën në pritje vargjet metaforat rimat
U ule këmbëkryq në krye të odës poetike
Të rrethuan vargjet metaforat rimat

Zog shtegëtar

Ke peshë të rëndë dhe udhëton
Të rëndë e ke qeshjen
Të rëndë e ke pikllimin
Çdo kilometër rruge e mbyll mes kopertinave të mallit
Ndoshta do ta shfletosh këtë album jete
Reflekset e qenjes sate të torturuara klithin
Deshifrojnë mllefin
Brusha e pezmit tënd ka mbetur pa ngjyrë
Elegji nuk mund ti shkruaj shtegëtimit
Shtërngata e ofshamave përmbytë fushat plotë tinguj
Furishëm shkund duhmën e rëndë të shpirtit
Thithë të njejtin helm të hapësirës
Ti kalon udhëkryqe tërthor
Nëse kulla e durimit të trathton
Mallko sa të mundesh
Qeshu e qaj
Zog shtegëtar i kopshtit tim

Poemë deti

Poemat e detit janë si unaza mrekullishë
Dritë kandili që ndriçojnë rrudhat e rinisë
Ato janë uvertyrë
Epope farkimi
Pasion të detit janë

Në arqipelagun e largët
Vala jargët lëpinë
E përdhoset korali
Ku ti plandos marritë
Poemat e detit po vijnë

Shterret deri në fund deti
Kërkon poemat e tij
Polipët e pagojë
E mbufatin koralin
Plangtoni noton nëpër poemë
Enigmë deti

Boka e thërret valën
Vala e shkund detin
Të krijoj poemën e vet

Bregu i zemëruar

Të jetosh pa trazime deti
Pa nofullat e dallgëve
Nuk është rëndë

Të të lëshohet shtërngata
Mllefet të të vershojnë
Mbi gjelbërim e lulelimonësh
Nuk është lehtë

As koralin e kuq sheh
As dëgjon himn pulbardhash

Rrënkimi i reales

Rrënkon realja e vënë në rebusë kujtimi
E vëerteta përgjaket në thepat e dyshimit

Në ballkon të brengës dëshira nuk çelin
Dashuritë e zëna peng mërgojnë

Nga ëndërrat ndiqen gogolët
Në përralla nuk pranohen më korbat

Rënkon realja e vënë në nën rebusë
Dashuritë kumtojnë flijimin

Kafeneja e hijenave

Kërkoj ëndërrën e vjedhur
Në banak shfaqet një ogur
Coftinë e ringjallur
Makthin profetik ma shalon

Vizitorë që thithin gjinjtë e njëri tjetrit
Lëpijnë jargë prapanicash
Cakrojnë me ëndërrën time

Si të zhbëhem
Si të bëhem o njeri
Taksën e paguaj për pasuri të patundëshme

Seancë pinguinësh

Me imazhin polar
Qyteti zgjohet ankthshëm
Seancë pinguinësh nëpër media

Spektakël ironik
Teatër amatorësh politik
Shajnë thundrakët

Të gjorët pinguinë
Ison ua mbajnë butakëve
Melosin popullor
Miratojnë kuloareve

PORTRET PËR KORNIZË

I DENJË PËR LAPIDAR LIRIE

(Shokut tim dëshmor A.Luma)

Është një simbiozë madhështore gjakimi dhe flijimi i ngjizur në ndjenjën sublime të atdhedashurisë që shpalosë imazhin e përcaktimit ideor të lartë dhe reflektimin intelektual për lirinë.Këtë trase jetësore që zgjodhe Ti për të ecur aq trimërisht dhe burërisht e shndërroi atë në një fanar që lajmëronte agshol shprese për ditët që do të sillnin sfond lirie .Në atë sfond lirie ai u bë lapidar që reflekton shembëlltyrë mburrje dhe krenarie .Për atë domosdoshmëri monumentale pa të cilën nuk jetohej në robëri sakrifikoi të dhimbshmen për më të shtrenjtën dhe kështu në altarin e lirisë u kurorëzua dëshmor për të mbetur përjetësisht shembëllim për brezat që do të vijnë.Vizioni i qartë dhe gatishmëria për të sakrifikuar hapën horizonte për të riatdhesuar shpresën për lirinë.Reflektoi bujari dhe sakrificë mbi imazhet e vyshkura të realitetit duke dhënë mund e dije deri te ringjallja e ndjenjave sublime , deri te inspirimi për luftën finale për të ardhur deri te dita e Madhe e Lirisë . Por , në këtë stinë të lirisë që aq shumë e pritje për ta shijuar i shndërruar në lulëkuqe zure vend në alenë e nderit.Nga ai kopsht lapidarësh je ti ai që krijove një metaforë lirie.

Thirrje për Syvalën

1.

Syvalë,

Derisa po mbaj buqetën e luleshpresave të sjellura nga ti me pliko puhie pranverore, në afshin tim të trazuar stinor përkdheljet valvitin vellon e mejtimit kurse sytë e valëzuar në liqenin e përjetimit kompozojnë himn për dashurinë prallore.Ata sy kurrë nuk do të mbyllen dhe nëpër aletë e amshimit do ta shoqërojnë shtegëtarin e përjetshëm të Syvalës .Por, edhe atëherë kur nëpër gjithësi do të shuhej jeta le të mbetet Syvala e vetmja shkëndi që do ta ringjallte atë me dashuri, me dashuri...

2.

Syvalë,

Mbi luleqershitë e dashurisë shi malli rigon e unë i lodhur kërkoj çelsin e partiturave të melodisë së shtrenjtë duke menduar se tingujt e përmallshëm do ta shoqërojnë dhe shërojnë plagën e blertë të këngës.Në ato momente flora e shpirtit të mugullon e shkallëve të jetës ngjitesh si mbretëreshë.Por , mos harro, vëthi i dëshirave të mia të shenjon , unaza e dashurisë të shtërngon kurse gjerdani i premtimit të çfisnikëron.E ti thuaja këngës pa mua çapkënja Syvalë , thuaja...

3.

Syvalë,

Në motiv hyn e shkrinë metafora.Në kurorë dashurie qëndisë relieve ëndërrash dhe në kopertina meditimesh vendosë dromca kujtimesh.Mos lejo që psherëtimat të ndalin këngën dhe premtimin sepse do të digjet ajo magji e syve,ajo magji që është muzë përjetimesh më shpirtërore që të ka dhuruar perëndia.Atë nektar të atyre syve që rrezatojnë dashuri dhe ato sinjale vezulluese afshërore nga shikimi yt i valëzuar falja atij shtegëtari që po të këndon serenadën e gjithë magjive të botës.Për një çast le të ndalen edhe zemrat edhe koha edhe toka edhe dielli.Perëndia le të uroj edhe njëherë për ringjalje dhe atë dashuri përjetoje . Shijoje atë dhuratë të pagëzuar dashuri deri në fund .Atëherë le të rifillojnë edhe magjia edhe gjithësia...

Album dashurie

Shfletoj përmallshëm albumin e dashurisë
Flora e pejzazheve të kujtimit më pushton
Skica e tabllo nga stina e djalërisë
Puhizë e lehtë valvitë ndjenjat dhe i zbulon

Rënkon realja nën rebusë kujtimi
Mejtimi shpalosë fletët e afshit metaforë
Frymëzimi vjelë vreshta mendimi
Më shtrydhë më shtrydhë ai buzëgaz vashëror

Kur kitara shpirtërore thehet klith melodia
Nëpër pentagramin rinor vjellë vrerë
Në partitura dashurie vdes simfonia

Do ti gjej grunajat e shpirtit në kujtime
Dhe puhinë e ringjallur oj Syvalë
Muza ime e pëjetshme moj mike moj trime
Në pushimore shpirti

Në pushimore shpirti më tretë vetmia
Frymëzimi noton nëpër liqejt lotorë
Motivet fluturojnë e shtegëtojnë kujtimet e mia
Pres të më kthehen me premtim prallor

Pres në pushimore shpirti ngushëllimin
Shpresën që këndellë mallin tim të fjetur
Në teracë të brengës pi heshtjen e hidhërimin
Ca vargje peng të mbetura vë në letër

Një nga një do ti mbledh këto vargje flutura
Gërshet do ti lidhi me durim
Kurorë do të mbijnë më të bukura

Në Pubin e krimbave

Ti dëgjosh si gumëzhijnë
Prekin njëri tjetrit vitheve
Nisen për gjah udhëkryqeve

Besdiset qyteti nga lavrat e tyre
Të gjitha nevojat i kryejnë kahdo
Edhe oreksin edhe seksin

Një replikë e ashpër në kuvend
Për tender dezinfektimi

Atyre nuk ju kërkohet tatim në pronë
As për afarizëm

Ti dëgjosh si gumëzhijnë
Dhe fërkohen mes këmbëve

Harrim i bukur

Në fund të pritjes po të pres
Somnabul me fjongo të bardhë
Heretik mediatik

Ai purgator heshtje pse dridhet
Zilinë përdhunon
Kondomë falas jep liria

Në fillim të pritjes të prita
Flertoje kombtarisht
Në ditën e pavarësisë

Ne fillim të pritjes të thirra
Në fund të pritjes nuk të pres

Je nje harrim i ankthshëm
Që po vdes
Po vdes
Vdes

Kumti i humbjes

Ti asnjëherë nuk e heton
Momentet e humbjes vijnë
Ti vjelë flokun e mërzisë

Sa vonë bëhet sa vonë
Erëkeqja ndarje krumë pjell

Sa vonë bëhet sa vonë
Duke pritur me zjarr në sedër
Të bëhem idiot i hirit

Flas e bërtas e pëlcas
Shaj e vaj
Zhveshem lakuriq nate bëhem
Zhbirohem e tundohem
Tërbohem

Nudo qëndroj në linjë msm
Derisa ti një sms ta më dërgosh

Sodomistët e ferizhanit

Kur është festë
Sodomistët e ferizhanit
Shkarkojnë mëkatet te xhamia e madhe
Te engjulli i rojes

Pak kohë ata janë engjullorë
Pak kohë qytetit i pushon arterioskleroza

Kur nuk ka festë
Shtohen dozat e kontaminimit në qytet

Barkqiturat rrisin nivelin qytetar
Kollarucët lëpijnë sedrën e njëri tjetrit

Ca maniakë të dremisur
Glacojnë mbi kërshërinë e tjerëve

Zemra Shqiptare

Cikël poetik nga Menduh Leka (II)