Poezi nga Albina Idrizi

Albina IDRIZI

TE KATER ANET E GLOBIT NE NE

Pranvera
Na sjell pranë
Me degë lulesh
Aromë trëndafilash
Hullive të shpirtit
Dhe as shohim
As ndjejmë
Tjetër asaj që duam

Të freskët
Të njomë
Të gatshëm
Të bindur
Se çdo shikim
Dashurohet në ne

Pastaj, vijnë të korrat
Mbesim tullacë
Nga krejt ajo
Shkulje rrënjësh
Pas të pathënave
Të paarriturave fjalë
Që njësoj korren
Me të thënat
Të pjekurat
Të paktat fjalë

Vjeshtë e zymtë
Trazon ndërgjegjen e fjetur
"Vallë, kemi mundur më shumë?"
As shi i qetë
As breshër furtunë
Nuk na ndih
Të shijohet rrush i pjekur
E vetmja që deh
Eshtë verë e ëmbël e të parëve
Ruajtur sirtarëve të kohës

Dimri i ftohtë
Kjo bukuri e bardhë
Mbulon çdo rrudhë fytyre
Cdo beng pleqërie
Nipër e mbesa
Rrëshqasin pa çarë kokën
Nëpër to
E ne kafshojmë në vete
Dhembjen kancerogjene
Fshehur pas çdo
Nostalgjie të zgjuar
"Vallë, kemi bërë mjaft?"

E sillemi, sillemi rreth vetes
Njëri tjetrit njëkohësisht.

GRUAS

E dashura
E shtrenjta grua,
Shoqe, nënë
Kudo që je
Mos u ndal
Në kërkim
Të gjysmës sate
Nëpër kulla shekujsh
Nëpër mure kohësh

Nëse asgjë tjetër
Bota duhet ta dijë
Se jemi mposhtur
Nga dashuria për të.

Zemra Shqiptare

Poezi nga Albina Idrizi