Mehmetali Rexhepi: Humbëtirë e heshtjes (Cikël poetik)

| E merkure, 17.06.2009, 06:09 PM |

Mehmetali Rexhepi

HUMBËTIRË E HESHTJES

Uroj Jetën
ajo me të veten
heshtë, heshtë vetëm heshtë
prilli hap petale e më buzëqesh.

Ajo vetëm heshtë
sikur t’isha me një breshkë,
një shikim i njërës më sëmboi
termet zemre më shkaktoi…

Dhe intimen ia shpalova
ajo fsheh çka unë zbulova…
Nuk je zanë por m’shiton vërtet
heshtë, heshtë vetëm heshtë.

Ooo mooj eee paa beeesë!
Vetëm humbëtira heshtë,
thirrnëmës tevona
i katrohej jehona…

Prill 2008

J  E  T  Ë

Të lidhin mes katër muresh
nën dry sy që katrohen jashtë e në brendi,

në mur do ta vizatosh me duar thëngjilli
ta riçmosh një rreth dielli,

t’i qeshesh me eshkën e epshit:
dredhe zhdredhe shtrëngueshëm a shlirë

të më përthekojë pranga,
se të dua edhe kësisoj: me danga!

Rrufesë së (pa)pritur:
falju që nuk të ka goditur.

Atë ylber
i mahnitur dot s'e vjel,

është katrahurë  
pa shteg e udhë…

Të zhytë në lumë
të lahesh e të mos lagesh,

t'u biesh valëve të ndeshtrashës
mbetur në breglumë kërrusur mbi bastun.

Dhe merr frymë lirisht pse një ditë
infarkti nuk ta hodhi dheun në fytyrë…

Përmasa e(rr)jetës gllabëruese
(s)fondit të jetës i hapet tinëzisht

në grep bjen se bjen
dhe bie se bie mynxyrshëm a qetësisht,

lypi prillit kundërmimin
të ta shporrë kutërbimin.

Mars 2008
 
VETMI (KOBRA PA ZILE)

me askënd nuk jam
pos me vetveten

shtrihem gjerë e gjatë
asaj i lypi fat

nëse më do si më lajkaton
mos ma vesh atë veladon

grish të mur(g)ohem në tëndin ishull
të shporrem nga paraj(s)a pa u prishur

murg e murgeshë
në një ishull dhe pa epsh

çka t’i marr e çka t’i jap
kush kujt i hyri në hak

dhe zdup e zdap në kokë e shpinë
u mllefosa me vetminë

pa duar e shkop më rrah
ndaj i hap derën krah e krah

ik moj shporrmu kobra pa zile
miqësinë e paske hile

Mars 2008