Cikël poetik nga Ismet Tahiraj

Ndalëm e lotoj

Loti zemrën ma rrëmben.

E shikimin e lëshoj

Kalin e kaleroj.

2.     

Kallet shpirti

Ndizet trupi.

Nuk jam në  Urnë,

jam në urti.

Mbi askë s’ kam hedhur gurë

Loti kalin e ka shiluar.

Mbeti fjala e   pathënë.

3.

Një gjel që më shemb

Në sofër m’i çukat trohat

Loti kalin po e tremb.

4.

Sa kam  dhëmbje

Kam dhimbë

Sa më ther me gjilpërë.

Zë nuk lëshoj

Fytyra ime  e verdhë

Derdh  dhembjen vrerë.

Skamnoria  nuk më  Rrenë

Më Rrethon e më brenë.

Në mua leh një qen i zi

Jo, I zi ,por dhe azgan.
          

M’i tremb dëshirat

Ëndrrat m’i hanë.

Loti kalin ngan—revan.

5.

Ca më  ngushëllojnë

Ca më shajnë…

Dy taborret që më ngajnë

Me  asnjërin nuk shkoj

Kundërshtoj…

U sosën  bibat e çelibari
Tek Unë zemra—tek ata nakari….

Loti u ndry—u ndal kali.

HIJET GRI
 (Hadës 2005 e tutje)

fshati i hirtë
drunjtë e hirtë,
kupolë minareje
e hirtë .

ëndëndërrat  t’ hirta
kahmot shtëpive
kahmot shpirtërave...

dhe udhë
që kapërdijnë
hirtë
dhe hijet gri.

Bartën labirintheve.
2.
për ta krijuar përshtypjën
që s’ ka mace këtu,
që s’ janë trazuar , qentë
ëndërra t’ hirta- turbulluar.

Prag i shtëpisë
Kuturu...
3.
fshësarët kohën
fshijnë,
përhudhën
breznitë.
4.
vezë qyqeje
kulmeve klloqijnë...                        

ËNDËRRAT  E   PËRMJERRURA

Trup engjëlli
Po vjen
Kokë këlyshi ka
( e po na rrenë)

rrasat na i shtje
t’ koka , t’ këmbët.
2.
furtunë e errët
malit po shkretonë
as  lerth
as  kokërramurrizi
kërkund nuk janë.

Këlysh engjëlli
Ëndërrat po na
I përmjerrë...

KOPRRACI

Pleshta e morra
S’ i sjell terr e natë,
Por krahu i thatë 
As  zgjebën me kamatë
S’ ta jep  myk  I kohës.

Engjëlldjallë
I buzqësh  vetës

Pënatë.

S’ ti  jep  gjynahet!

MIRËSINË

E përpiu
Breshëria.
Kalerim.

Ngutas sorrat
Lëshojë glasë.
2.
njeriu drekon
vetëvetën

se lindën
mirësjellje hardhuce...
                         
PRILL I PRERË

O njeri a varr i qelbur
Ti di ( mirë e di ) se unë
S’kam shtëpi...

Rroj nën kumbulla
Rroj nën dushqe.

E kam një prush fëmijë

O njeri a varr i qelbur
Lufta na dogji, me hi.

2.
mos më bëj
ta derdh vrerinë vetë
as surratin tënd
s’kam pështymë- ta njomë
jargitu pas hajeve
(te nëmura) tepër t’mëdha

se dushqeve unë
bohemoj pa zë
dhe kur fle, nuk fle.

Dhe myk i kohës
T’vretë o qelbvarri.

Se oborri s’ ruhet
Me thuprat e fjalëve...

SAHITI I LUTIT

Gabim e ka
Akeroni
e merr dhinë
E lë lakrën .

Lakrën e hanë lepujt
Dhinë e ha ujku.
2.
Në fundbarke

Skutullaçë i rri-gjarpëri.

3.

Në luftën e fundit

Bandill më të hijshëm

S’ ka  parë  Prekazi.

Si ai pa përtesë

Gatuar  bukë

Më nuk ka.

4.

Përditë del e rrezitet

brigjeve

Nga pellgu I mjerimit .

Dhitë ia rrisin—rriskun….

5.

s’ do I përmbyset barka

n’ ujërat e mëdha .       

VETMO

Merre me vete vetminë kudo

Fillikat vetëm mos udhëto.

2.

merre vetminë e fishkëllo

e fol e fol , me erën