Cikël me poezi nga Anton Marku

Anton Marku

Për tu rrëfyer

nuk është e nevojshme

të gjunjëzohemi

NDJESË PAQSHIM

Kur lodhja të mos i bëj më ballë të ecurit

pluhuri i parë do tu bie hapave

gjithçka tjetër

lumë do të bëhet nën këmbët tona

etshëm për atë botë

Bora do t’ia zbardhë fytyrën dimrit

një erë e paemër

do i grisë retë

Qielli do të zvogëlohet

e do të zbresë më poshtë

atje ku zbrazet gjithçka

e mbushet me asgjë

Jeta

tokës do t’i ulet në prehër

Të pambjellë

të mbirë nga askund

një tjetër atdhe

do të kërkojnë sytë

Kohës do t’i shtohen

ditët pa ne

Pa këtë psalm

librat e shenjtë

nuk do të ishin të plotë.

AROMA E SHIUT

Po të mos kisha vdekur atë ditë

ende do të ishim bashkë

Eva ime

Sikur ëndrra të kishte zgjatur edhe pak

me sy do të merrnim frymë

Nata do të plaste nga puthjet

pa a ditur se në cilin prush

u dogj gjithë ai zjarr

Bota do të mbetet

si ajo në të cilën jetuam

e pagojë, si lutja

ngarkuar me të gjitha

pse-të e saj.

MESHA E DRITËS

Një popull

që ngre dorë

mbi profetët e vet

xhepave bartë

dheun e varrmihësve të tyre

Në të sotmen

pak e nesërme mbetet

Kjo botë nuk është

atdheu i përjetshëm i lutjeve

Hapave të fundit

ecjet zgjaten

Rreth qafës zvarriten

këmishat e hedhura

koreve të tokës.

ENDËSJA E PENJVE

Një grua e vejë

për herë të parë u zgjua

e vetme në shtrat

Iu duk sikur ndjeu

dorën e tij

në barkun e saj

Një zë që i tha

cilin emër t’ia lë

asaj që po vinte

Për rrënjët e saj

nuk kërkoi tjetër tokë

Në djep e lidhi

një ëndërr nusërie

Libri i jetës

u nënshkrua dy herë.

PAS

Çfarë mbetet

kur të harxhohet

edhe ajo pak

që ishte

Në asgjë

a ka diçka

që nuk soset

apo gjithçka zbrazet

kur të mos gjendet më

as edhe një pikë

Për tu rrëfyer

nuk është e nevojshme

të gjunjëzohemi

mjafton

të mos i duartrokitet mëkatit.

Ne ishim libra

që shfletohen nga fundi

për të kuptuar më mirë

fillimin tonë

KUJTESË

Më jep sy

të shoh nga prapa

pas si më vijnë

paudhësitë e mia

Hapat që ngatërruan rrugët

këmbët që më sollën deri këtu

Duart e mia

nuk ishin për lutje

Në kopshtin tim

të gjithë drunjtë

ngjajnë në kryqe.

MBAJTËSIT E QIRINJVE

Një hije

që nuk dihej se e kujt ishte

u shtri pranë tij

Bashkë u nisën

rrugëve të botës

të etur për gjithçka

Pas lanë

tokën e askujt

ku fluturat lajnë sytë natën

Buzët e tyre

gojës së qiellit

i ranë në prehër.

PAS NDARJES

Në dhomën

që ti e braktise e para

ka vite që ëndrrat tona

nata i bën bashkë

në të njëjtin shtrat

Me një të mbyllur syri

e përbinë

gjithë frymën që lamë aty

Ne ishim libra

që shfletohen nga fundi

për të kuptuar më mirë

fillimin tonë

Mbjellë në një tokë

ku askush nuk rrëfehet

për dyert e lëna hapur.

HIJEBARDHA

Pas natës së parë

ti ishe ndryshe

Frymëmarrjet tona

nisen të takohen

çdo herë e më rrallë

Në gjithçka ngjaje

pos në gruan që desha

Më vëreje

vetëm kur pyesje

se sa vajti ora

Mëngjeseve tona

nisi tu rritej

rrethi i syve

Me mëngë këmishe

fshinin gjurmët e buzëve

të lëna në varëse rrobash.

SILUETË

Me duart e veta

i vuri tapën

shishes së jetës

Për të

e djeshmja ishte ende aty

afër sa një prekje ere

Çdo hije që kalonte përskaj

asaj i ngjante

E nesërmja

të larta i kishte ngritur  muret

Me të pamatshmen u mat.

Anton Marku, 25.12.2025