Asllan Dibrani – Luani: Nga Vushtrria u ndez drita e bashkimit – fundi i politikës së përçarjes dhe ringjallja e Rugovës së vërtetë

Nga Vushtrria u ndez drita e bashkimit – fundi i politikës së përçarjes dhe ringjallja e Rugovës së vërtetë

Nga: Asllan Dibrani (Luani)

Në Vushtrri, aty ku historia e Kosovës ka rrënjë të thella, u ndez një shkëndijë shprese pas një errësire të gjatë politike.
Xhafer Tahiri, një bir i denjë i Lidhjes Demokratike të Kosovës, guxoi të bëjë atë që të tjerët s’e bënë për vite – ta bashkojë politikën me arsyen, dhe interesin e qytetarit me dinjitetin kombëtar.

Duke nënshkruar marrëveshjen e bashkëpunimit me Lëvizjen Vetëvendosje në Vushtrri, ai ringjalli një frymë që shumë e kishin harruar – frymën rugoviane të bashkimit kombëtar përmes urtësisë dhe mençurisë.
Ky akt i guximshëm ishte si një dritë në horizont, një hap përpara drejt një politike të qytetëruar, që e sheh kundërshtarin si bashkëpunëtor në shërbim të popullit, jo si armik për pushtet.

Por si gjithmonë, kur del drita, dalin edhe hijet.
Në vend që ta përshëndesin këtë hap të mençur, Lumir Abdixhiku dhe klani i tij i mbytur nga etja për pushtet, dolën kundër.
Ata reaguan me mllef, sepse çdo hap drejt bashkimit e zbulon fytyrën e tyre të vërtetë – fytyrën e atyre që e kanë tradhtuar trashëgiminë e Dr. Ibrahim Rugovës dhe e kanë kthyer LDK-në nga shtëpi e urtësisë në vegël të PDK-së.

Po të ishte gjallë Rugova, do ta përqafonte Xhafer Tahirin.
Sepse Rugova besonte në urtësi, durim dhe në bashkim për shtetin.
Ai s’do të rrinte në një tavolinë ku përçarja mbahet gjallë si ideologji politike.
Por sot, ata që flasin në emrin e tij, janë më afër interesave të PDK-së sesa idealit rugovian.

Kjo është e vërteta e hidhur e politikës sonë:
ata që duhej të ruanin trashëgiminë e Rugovës, po punojnë kundër filozofisë së tij.
E ndërsa Abdixhiku dhe Memli Krasniqi bëjnë pazare të fshehta për të dobësuar Albin Kurtin, qeveria aktuale po e forcon shtetin në çdo drejtim.

Qeveria e Kosovës – nga fjalët në vepra

Në këto vite, për herë të parë pas pavarësisë, Kosova ka një qeveri që flet pak dhe punon shumë.
Në vend që të shpërndajë premtime boshe, ajo ka armatosur ushtrinë, ka ngritur moralin kombëtar dhe ka kthyer dinjitetin shtetëror në vendin e vet.

Dikur, në kohën e atyre që sot flasin për “patriotizëm”, Forca e Sigurisë nuk kishte asnjë revole.
Sot, Ushtria e Kosovës po bëhet realitet i prekshëm, e pajisur me automjete të blinduara, armatim modern, dhe trajnime me aleatët më të fortë.
Ajo që s’e guxuan qeveritë e nënshtrimit, e bëri qeveria e vendosmërisë.

Kjo është ajo që i frikëson:
Një qeveri që nuk shitet.
Një udhëheqje që nuk përkulet.
Një shtet që më në fund po qëndron në këmbë.

Prandaj, të gjitha reagimet e egra të Abdixhikut, të Krasniqit dhe të analistëve me pagesë janë vetëm shenja paniku – sepse koha e tyre ka mbaruar.
Ata janë zërat e një bote që po shuhet, e një politike që po fundoset nën peshën e vetë tradhtisë.

Fryma e Rugovës dhe rruga e re e shtetit

Ka ardhur koha që populli i Kosovës ta kuptojë:
fryma e Rugovës nuk jeton te ata që përçajnë, por te ata që ndërtojnë.
Sot ajo frymë ka gjetur strehë te njerëzit që besojnë në punë, drejtësi dhe në një shtet të fortë.
Në qeverinë që e ka kthyer ushtrinë në simbol të dinjitetit dhe e ka bërë Kosovën faktor në rajon.

Dr. Rugova e nisi rrugën me urtësi e dije.
Albin Kurti po e çon përpara me vendosmëri dhe drejtësi.
Ky është vazhdim i një ëndrre kombëtare që nuk ndalet më.

Mesazhi për fund

Marrëveshja e Vushtrrisë është më shumë se një akt lokal – është një akt historik.
Ajo i dha zë shpresës dhe u tregoi qytetarëve se bashkimi nuk është fantazi, por mundësi reale.
Dhe për këtë, Xhafer Tahiri meriton respekt, jo qortim.

Sa për ata që sot bërtasin kundër bashkimit, koha e tyre po mbaron.
Populli i Kosovës po zgjohet.
Shteti po forcohet.
Ushtria po rritet.
Dhe flamuri po ngrihet më lart se kurrë.

Sepse, më në fund, Kosova po kthehet tek vetja — tek Rugova, tek qëndresa, tek bashkimi dhe tek dinjiteti kombëtar.

“Bashkimi është forca e kombit. Përçarja është arma e armiqve tanë.”
— Asllan Dibrani (Luani)