Cikël me poezi nga Tahir Bezhani

Tahir Bezhani

MOS!

Mos e trazoni shpirtin tim të lodhur

Ju mashtrues, gënjeshtarë

Barkdhjamosur, halldupë e zagarë

Lërmëni në qetësinë e dëshiruar

Ju, përgojues, shpifës e tradhtarë

Jeta është  lodhur, shkurtuar këmbësh

Nuk duron ecje të tilla shpirti i ganduar

Shikojeni sa e keni ndotur hapësirën

Tani hapni rrugë,  ikni!...

Lëreni të lirë frymëmarrjen njerëzore

Të gjejë  pa dhunë rrugëtimet e veta

Dëshiroj të thith avullimet e mia të valëta

Mos e trazoni shpirtin tim

Krejt nata si zjarr i ndezur  pafund

Në mëngjes lëpij djersë të kripura

Lodhjeve  të natës....

Dita rebelohet zallinave të shkrifëta

Kullojnë  helm dhimbjet

Në vallen e çmendur  të kohës....

EDHE KJO VERË PO IKËN

Edhe kjo  verë në ikje po le gjurmë

Zjarrmia çan tokën në thellësi

Në lojën e zjarrit qiellin  rrok flaka

Në ndërrime motesh....

Piskamë treni të ngadaltë ofrohet

Qetësia ime në dhomën e vetmisë

Sa larg dëgjohet zëri i ndrydhur i saj

Stacioneve të humbura  të botës

Do hyj në tren pa biletë kthyese

Në  një rrugëtim tjetër do shkoj

Verën tjetër vapa nuk më shkrin shpirtin

Nën hijen e pemëve do rri i buzëqeshur

Do ju shikoj ëmbël nga ajo hije e bukur

Nga muri i lotëve lexoj kujtimet

Ngadalë tërheq e numëroj goglat

Thurë në penjët  e jetës

Edhe kjo verë po ikën përmallshëm

Si  shkarravina në letër të djegur.....

ËNDËR...

Mbrëmë

Ëndërr me  babën

Në oden e burrave  si dikur

Në kullën e rrënuar

Babi im

Mbulonte gacat  në tangar

Kur rreshkej buka n ‘saxhak

Me tre palë këmisha  hini

E kishte mbështjellë zjarrin

Lahej në djersët e veta

E unë nga këndi e shihja

Digjesha  flakë nga malli

Para alveolës baba ishte  tretur

Ditën luaja me hirin e zjarrit

Vrapova ta puth vatrën

Akoma i del tym, kishte zjarr brenda

Po ngrij nga malli

Sot e gjithë jetën...