Gani Pllana: Ura e re mbi Ibër

Gani S. PLLANA

URA E RE MBI IBËR

Në Mitrovicë, ku era fëshfërin mes plepave

Qëndron një urë që mban mbi supe kujtimet e vjetra

E re në emër, por me shpirt të lashtë

Ka parë lot, ka ndjerë shpresë, ka duruar urate

Nëpër Ibër rrjedh uji i qetë e i vrullshëm, bilur

Si zemrat që digjen, në heshtje e në zhurmë

Njëri breg shikon nga e kaluara e rëndë

Tjetri ëndërron për një të ardhme, pa asnjë zënkë

Ura nuk flet, por di gjithçka që ndodh

Çdo hap që hedh njeriu, çdo ndarje është zgjuar

Ka parë ushtarë, flamuj e kufij në heshtje

Ka ndjerë mungesën e një njeriu të kërkuar

Në mëngjeset e gushtit, kur rrezton dielli

Ura fshihet pak, por kurrë nuk ikën vetë

Se ajo është lidhja, ura e shpresës

Që thërret pa zë: “Ejani, jeta është përtej ndjesës.”

Fëmijët në njërin cep qeshin me topa në duar

Në tjetrin fluturojnë zogjtë mbi çati të larta

Por ura i sheh, i mbledh në heshtje, i bashkon

Si një nënë që lutet për paqe kur foshjën ledhaton

Po kur zbret nata dhe dritat nisin të ndizen

Ura duket si urë ylber, shpirtërat i ç’lodhë

Ngjyrat përzihen, nuk ka më kufij, as ndasi

Veç dëshira për paqe, në të dy anët ndodhë

Aty ku ndarja ishte e dukshme në sy

Ura e Re qëndron, mes “Unë” dhe “Ti”

Jo thjesht nga betoni, por nga kujtimi

Nga dhimbja që bashkon, nga mirëkuptimi

Ka parë fëmijë që e kalojnë me kurreshtje

Ka parë të rritur që ndalen në heshtje

Ka parë buzëqeshje që s’duan të fshihen

Dhe sy të lagur që duan të pajtohen

URA E PAQES DHE BASHKËJETESËS

(Paqe, bashkëjetesë për të gjithë qytetarët)

Në zemër të Mitrovicës, qëndron ura e qetë

Një urë që flet më shumë se vetë jeta vetë

E re në emër, me plagë të vjetra pa nevojë

Mbi Ibër shtrin krahët, në këtë verë të nxehtë

Ajo u projektua për paqe e bashkëjetesë

Për zemër që rreh mes ndarjes me nxitim

Pret kalimtarët me hapa të lirë, ballhapur

Pa frikë, pa urrejtje, pa ndarje çdo agim

Në zemër të qytetit ku takohen dy brigje

Qëndron një urë – e heshtur; që flet pa ngurrim

Jo thjesht beton, jo vetëm çelik, i dashur mik

Por një frymë e përbashkët – një thirrje për bashkim

Mbi lumin Ibër, që rrjedh si kohë e gjatë

Ura qëndron – si fjalë e pa thënë me gojë

Kalojnë kujtime, dhimbje e shpresë pa fjalë

Ajo i njeh të gjithë – të barabartë në peshojë

E ka parë dhimbjen, urrejtjen në sy

Një hap që nuk ndan, por që bashkon

Por gjithmonë ka pritur një hap nga të dy

Një urë që gëzon, secilin që dëshiron

Kur fëmijët ecin mbi të me buzëqeshje

Ura ndriçon, si dielli mbi reshje

Sepse ajo e di – e ardhmja është aty

Këtu zemrat rrahin bashkë, pa mure-pa ndeshje

Ejani, o njerëz, në urën e shpresës

Ejani, o zemra, pa frikë, për bashkëjetesë

Se një qytet i ndarë nuk mund të jetojë

Veç kur të gjithë bashkë, të ngrihemi – me besë