Bashkim Saliasi: Provimi

PROVIMI

Nga Bashkim Saliasi

Herët në mëngjes, mora rrugën për në qytetin e Kamzës. Na ishte dhënë porosi që në ora 6 e 30 të paraqiteshim pranë ZA-së.

-Kush nuk vjen në orar, - komunikoi shefi i personelit të ZA-së, - penalizohet deri në pushim nga puna.

-Kur të zë, të zë. S'ke çfarë bën, mos e zgjat! -  tha shoku që kisha në krah,

- Nesër në mëngjes  në ora 6 e 30 takohemi në mjediset e ZA-së, Kamzë.

Porsa i afrohem godinës, ku është vendosur ZA-ja, shoh se në mjediset e saj, që herët në mëngjes, ishin mbushur me mësues të profileve të ndryshme. Mungonin vetëm mësuesit e lëndës së gjuhës. Dëgjova një zë të njohur.

-Baçi, ku je sot?

-Atje ku isha vjet, -iu përgjigja shpejtë e shpejtë. Shoku im qeshi fortë me përgjigjen që i dhashë, se të dyve na u kujtua batutat e përdorura disa vite më parë, në qytetin nga ne vinim, me shefin e arsimit. E kishin caktuar në ato vite të drejtonte arsimin në rrethin tonë edhe pse ai nuk përshtatej me profilin e mësuesit. Detyra ishte detyrë. I gjori,  nuk kishte faj. Vërtetë nuk qe i profesionit, por halli e kishte zënë. I patën varur një këmborë dhe ai nuk kishte nga t'ia mbante. Ishte i detyruar ta tundte. Ata që e rrethonin, për ta vënë në lojë, futnin shokët e tyre dhe e ngacmonin me batuta.

Një prej batutave mbeti dhe tregohet edhe sot e kësaj dite.

Shefi shkonte herët në zyrë. Një agronom, që kishte zbritur në qytet, takon një mikun e tij. Ai kryente detyrën e shefit të kuadrit. Shefin e porsa emëruar nuk e honepste dot. I dukej se i kishte zënë vendin. Për ta vënë në lojë, dërgoi te shefi mikun e tij  me profesionin e agronomit. Donin t'i shihnin mendjen, se si do të reagonte në pritjen e popullit.

Agronomi trokiti në derë dhe  e gjeti shefin të zhytur në një mori letrash. Shefi ngriti kokën dhe iu drejtua qytetarit, që po rrinte në derë dhe nuk po dinte si të vepronte: të afrohej pranë tavolinës së shefit apo ta pyeste, që te pragu i derës.

-Fol, - ngriti zërin shefi, -  siç e shikon nuk kam kohë të tepërt të merrem me ty, - si e ke hallin, që trokite në derën time?

-Erdha të të pyes shef, ku jam me punë sivjet?

Shefi aty për aty, iu përgjigj:

-Atje ku ishe vjet dhe ik tani. Merr librat dhe shko fillo punë.

Kaq u desh dhe në mjediset e korridorit plasi e qeshura. Ngjarja u përhap shpejtë në gjithë qytetin. Nuk harrohet dhe sot e kësaj dite, shefi i shkretë ka ndërruar jetë. Mendimin ma ndërpreu shoku im me të cilin do shkonim përsëri atje ku kishim qenë për të kryer detyrën e ngarkuar nga shefat tanë një javë më parë.

–Eja, - foli Nikolla, - shkojmë e pimë një kafe. Më  pas shohim e bëjmë. Ka kohë, boll.

-Prit Nikollë, - i them shokut tim.

- Nuk ka ardhur akoma përgjegjësi që na kanë caktuar për të administruar provimin. Kafja pret.

-Hajde more burrë, se përgjegjësi vjen vet dhe e di rrugën. Nuk është nevoja ta presim ne. Me këto mendime dolëm në rrugë. Përpara nesh u shfaq Goni, mësues i shkollës në të cilën ne ishim caktuar administratorë.

-Me çfarë mjeti do shkoni në shkollë ku ju kanë caktuar? - na pyeti Goni.

-Nuk e di, - iu përgjigja, - por, unë e Nikolla po shkojmë te furgonat.

Goni nxori celularin nga xhepi dhe i telefonoi dikujt. Më pas mu drejtua mua:

-Shko bashkë me shokët, te furgonat që nisen për në Çerkezë. Atje ju pret makina.

E falënderova  Gonin dhe së bashku me kolegët, morëm rrugën për te furgonat, në qendër të Kamzës. Në stacion na priti Fredi, roja i shkollës së Çerkezit.

Zumë vend në makinë dhe u nisëm në drejtim të fshatit. Makina nisi të gulçojë në maloren e pa asfaltuar.

-Ja, - tha Fredi, - nuk deshi kryetari të bëhej kjo copë rrugë dhe e vuajmë ne.

Askush nuk foli. Makina shumë shpejtë u gjend para portës së shkollës.

Zbritëm dhe hymë në mjediset e shkollës 9-vjeçare Çerkezë. Klasat ishin tepër komode. Të pastruara dhe të mirëmbajtura me kujdes. Ishin në gatishmëri për ditën e provimit. Vetëm banjat linin për të dëshiruar. Atje ku zhvillohej lënda e informatikës, njëri nga mësuesit fliste herë me zë të lartë dhe herë si me vete. Në një moment e dëgjoi që ngriti zërin dhe ju drejtua përgjegjësit të administrimit.

-Ju bëni detyrën, zbatoni rregulloren. Të jeni në rregull me shtetin.

Përgjegjësi e pa drejtë e në sy dhe nuk foli. Pamë njëri-tjetrin dhe nuk po arrinim t`a kuptonim mësuesin e shkollës pritëse se, me kë e kishte brengën, që nuk dinte ku ta zbrazte!.

Ishim ulur në sallën e kompjuterëve, në pritje të fillimit të provimit. Në mendje më mbetën fjalët e mësuesit të shkollës, i cili jo vetëm që nuk po largohej nga territori i brendshëm i godinës, por sa herë që hynte e dilte, shfrynte me vete. Hera-herës i dilte nga shpirti një zë, disi më i lartë. Përgjegjësi ndau detyrat. Shorti më ra të rri në mjediset e jashtme të sallave të provimit, në detyrën e administratorit të katit ose, thjesht, roje i derës.

-Ti, - m`u drejtua përgjegjësi, - do të nxjerrësh jashtë mjediseve të gjithë mësuesit e shkollës që punojnë këtu dhe në sallat ku zhvillohet provimi. Nuk dua asnjë mësues të shkollës, brenda godinës.

-Bën mirë që urdhrin t'ia komunikosh vet drejtorit dhe ai të merret vesh me mësuesit e vet. Pasi të vihet në dieni drejtori, jam i gatshëm të kryej detyrën me përpikmëri, - i thashë përgjegjësit nga vendi ku isha ulur.

-Boll mirë, - foli Nikolla, - Është detyra jote që të vendosësh rregullin dhe ne ta zbatojmë.

Ora shkoi 9.00.  Nxënësit u rreshtuan para shkollës dhe administratorët morën secili grupin e  lexuar nga përgjegjësi i administrimit.

Mbeta në korridor, në ruajtje të derës kryesore. Por shkolla kishte edhe disa dyer të tjera.  Mësuesit, kishin të gjithë nga një kopje çelësi.

Kur panë se unë mbylla derën kryesore, filluan të hynin e dilnin nga dyert, me çelësat që i nxirrnin, sa herë që u duheshin.

Ngjita shkallët dhe i them përgjegjësit, mësuesit janë brenda mjediseve të shkollës. Madje po bëjnë zhurmë, prandaj, të lutem, merr masat e nevojshme.

-Përse, sot e kanë lënë të punojnë mësuesit? - foli përgjegjësi i administrimit.

-Nuk di çfarë të them, por ju duhet të ndërhyni, për të rregulluar situatën, për të vendosur rregull dhe disiplinë.

-Shko dhe u thuaj të dalin jashtë!- foli përgjegjësi.

Komunikova urdhërin e përgjegjësit tim, në klasën ku mësuesit po qëndronin.

Nga brenda mjedisit të sallës së informatikës, dëgjoi një zë të çjerrë.

-Ti na thua që të dalim jashtë, apo të mbyllim edhe derën?

-Kush je ti që na nxjerr nga shkolla jonë?!

Kolegu i tij vazhdonte i qetë punën me regjistrin, pa e prishur terezinë.

-Ky është urdhri i përgjegjësit të administrimit të provimit, - u thashë  dhe nuk e zgjata. Zbrita në katin e parë. Qendrova te porta kryesore, nga e cila nuk hyri e doli njeri, deri sa mbaroi provimi. Mësuesi që foli në sallë, mbas pak u ul në katin e parë ku rrija unë dhe midis të tjerash më shkrehet:

-Ti më thua mua të largohem nga shkolla! Unë jam në shkollën time, përse nuk nxjerr të tjerët që hyjnë e dalin?

-Zotëri, unë nuk kam ardhur këtu për të ruajtur derën, por për të zbatuar ligjin, që nxënësit të jenë të qetë dhe të zhvillojnë provimin normalisht. Urdhërat këtu nuk i jap unë, por përgjegjësi i provimit, që ka marrë udhëzimet e duhura nga ZA-ja.

-Ti, mos u bëjë mashë e të tjerëve, - vazhdoi të shfryjë mësuesi, i cili nuk dinte se ç`bënte. Doli nga  dera që i tregova. Nuk vonoi dhe erdhi përsëri. Nuk pushonte së foluri. Mesa dukej, kishte probleme me veten dhe nuk gjente prehje. Përfundimisht, provimi mbaroi. Hipëm në furgon për në Kamzë. Në mes të rrugës, mësuesi që ishte ulur në vendin e parë, pagoi biletën dhe zbriti nga furgoni, duke e plasur fortë derën. Iku pa thënë as   "Mirëupafshim!"

-Ç`pati ky ? - pyeti kolegu që kisha në krah?

-Nuk e di, - iu përgjigja. Në furgon mbretëroi përsëri qetësia deri sa zbritëm në Kamzë. Të nesërmen në mëngjes, mora rrugën për në punë. Pa pritur, dëgjoi zilen e celularit.

Ishte një miku im, me të cilin kishim studiuar në qytetin e Shkodrës.

-Të pres te kafja, - më tha.

-Po vij,- i them nuk vonohem. Mendja më shkoi menjëherë te kolegu që zbriti nga furgoni dhe përplasi derën, pa na thënë "Mirë u pafshim!" Shoku im  punonte në atë shkollë prej disa vitesh. Sjellja e tij, siç duket, ishte bërë shqetësim për gjithë kolegët që punonin në mjediset e shkollës Çerkezit...

Pas përshëndetjes me miqtë e mi, iu drejtova me fjalët:

-Nuk di se si t'a titulloj ngjarjen që do t`ju tregoj, pasi unë nuk kam asnjë shqetësim. Kolegu juaj, që gjendet midis jush, ndoshta kishte shqetësim me veten. Ju nuk kini përse të shqetësoheni. Rëndësi ka që provimi kaloi mirë dhe ne u larguam nga shkolla juaj, me përshtypje të mira...

-Po,- foli mësuesi që gjendej midis tyre, -ti ishe shpëtimtari. Si thua ti, unë që kisha punuar gjithë vitin dhe doja t`u gjendesha pranë nxënësve, në ditën më të vështirë, nuk lejohem nga shokët e miqtë e mi ti ndihmoja, kurse kolegët e mi, hynin e dilnin sipas qejfit. Mësuesi foli gjatë, por unë dhe shokët që gjendeshim në tavolinë kaluam në një temë tjetër dhe harruam ngjarjen e pakëndshme, që na ndodhi me mësuesin për të cilin fola më lartë...