Ismet Tahiraj: Erotike (Cikël poetik)

Toka gëzohet , e shtrati madhërohet
Lulet harlisën po (s) i shikon
Tek , ti mjalti
Tek , ti hoja
dehje vetë kërkon
dehjen ( pse s’ më) dhuron .

II

Do të bie ndërmjet dy këmbëve tuaja
Si ndërmjet dy degëve, të lisit rrap
Dhe ngadalë , ngadalë
Hap më hap
Pa ta lënduar qetësinë
Pa e vënë shpejtësinë në vrap

Që i dhuron atë çka i duhet një lypsari
Cka e merr atë, çka i duhet një vashës - skofjare.

Se nesër ndoshta është tepër vonë
Hëna harron t’ lindë , e dielli t’ perëndojë
Më afër se vdekjen
S’ e kemi as këmishën tonë

Bile dy gjurma dhëmbësh
Që qetas të kenë jehonë
N ‘ trupin tim të qëndrojnë Medaljon .

As në portokalle , fluturat e pranverës
s‘i thurin gërshetin erës …
Ëndrrën e re , lule për mall
Etjen e madhe n’ krua do ta shuaj
Ujë të ftohtë, bilur ujë

Më ndez akoma , etje e flakë
Qe më përthekojnë trup e shtat
Frut i pjekur , qershi e arrirë
Po të kalojë koha bëhesh e pështirë

Qëndro mos iu dorëzo t ‘ ligave
T ‘ pabesëve , intrigave
Se ta bëjnë vetën
Të bëhesh çapraz
Lule e shëmtuar pa gaz .

Të nemurat mos të futën në kokë
Si ti harrosh shpifarakëtë
ata ndërtojnë shpifje tjera
Prapë për dashuri përzier me erëra
Ku rrahin tufanet
Ku derdhet gjaku
Ku thyhet dera
E fiket konaku .

Le t’ i marrë bufi , këto gjallesa
Ose butakët t’ i venë në nënkresa
Lëri lulet e bukura të gëzimit
Të shpërthejnë gonxhet e mosharrimit .

Pranverë pas pranvere
Ujin në sy , u nxirr të tjerëve
N ‘ konakun tend të bujarisë

DEHJA
Le të gjezdisë.

Me fluturat e pranverës
Qe thurin gërshetin tend
Gërshetin e erës .

18.08. 1988
Prekaz .

TI JE …….

Ti je statuja e perëndisë
Unë jam bazamenti i lashtësisë

Betimet e tua janë
Krojet që rrjedhin
E jetën ma shtojnë .

Duart e tua , janë jetë
Bukë e mbrëmjës pas lodhjes
Dyshek i shtruar në shtrat
Mbëltim lulesh n’ saksi
Sytë e tu , yll zjarri gjithësi .

Ti je kënga ime djaloshare
Shtigje të bjeshkëve të harruara
Dritaret që kanë ngelur t’ hapura n ‘ kulla .

N’ Trapazan
Që është pluhurosur llulla
Djepi
Që nuk bë cek , cek , në ninulla
Dhe Vargu i nuseve në Ditën e Granisë
Për Rend të Paluara .

As nikoqire me hurma
Kur gostit vargun me burra
Ti je , vetë Statuja e perëndisë
Unë s’ jam bazamenti yt i pabesisë .
Shkele pa e njohur mirë
Livadhin e mërisë

Ti që je ujë i amaletës
S’ je qelb i kënetës .

NE MË THËNÇIN ……

Ardhjet e tua nuk kanë më vend
Shkuarjet e tua nuk ishin të nemura
E Ti , në mua je
Vetëm guri i Akullt
Me Prushin qe zjen
Udha e Betimit
Besën ta rrëfen .

II.

Kur shtrihesh n’ shtrat
Me dolli verë
Urtisë sime , mos ia prish gëzimin
Kryengritjes sime , kallëxoi rrugëtimin .

Këto të trija i dua dhe unë
Siç I thotë i madhi Çajupi
I do zotëriu dhe hajduti
Rrugë e mundimshme shumë
Por e ëmbël për fatlum .

Det i bukur det , zemër të gjerë që ke
Dashuri e bardhë , e bardhë dashuri je .

E syzeza , mejtohet , rri qetas buzëgaz
Je vetë trëndefili n mëngjes që le maraz ..

Det i gjerë , det
Pulëbardhë je
Ti syzezë vetë .

Dita lëshohet më bardhësi
Ti kokën tënde, e fut n ‘ timin gji .

Nata është terr, terr
Pa të parë të tërën
Mos vdeksha as një herë .
Lanet në më thënçin , lanet
Për Ty
Dy herë do të vdes këtë jetë

Do vdes kur të puth
kur të zë ngushtë
Lanet në më thënçin , lanet
Pa ty , dita as nata s’ ka lezet .

III.

Kroi ujë argjendi rrjedh
Ujë derdhet nëpër vijë
Ti ecën me nallane
Ti ecën për në shtëpi .

Në më thënçin marroq
Do bëhem lypsar me kërroç

Ndanë rrugës më rri dritare
E nuk shqepesh fare .

Me lëshon buzagazin e delirë
Qëllimin e mirë .

Syzeza e bardhë
Qafëgjata gastare .

Vreshti jep rrush të zi me gjak
Unë jam dehurë n’ty prapë
Kokëkrisur në më thënçin , kokëkrisur
Një faculët e ftua i juaj , përherë më ka grishur .

N’ atë shami të bardhë
Dy lotët e tua i mbaj si sumbulla
Se mendjen në ty e humba .

Në më thënçin torollak
Do të bie pas dhe ( me ) pa duvak

Syzezë e bukur
Gishtërinjtë me llak
Merrmë moj
Se më ke hak .

Diell e hënë do t’i ulja n’ prehër
Buzët e tua qershi , do t’i thirrja me një emër ,
Me fal këtë zemër
Ta fala këtë zemër .

Se guri i akullt
Shkrihet në ty

Livadhi me lule
Hijeshi për sy …..

DO TË JESH...

Ti , do të jesh më e bukura në Arbëri
Qerpiku më i hijshëm në lëndinë
Do ta vallzosh vallen si një gjeraqinë
Me tridhjetëegjashtë vasha , ti je e vetmja biondinë .

N ‘ krua do të shkosh me bucela të bardha
N’ dy rreshta graria , ty do të lihet radha
Me nallane kurmin do ta derdhësh mbi prag
Tafes i pambukut dhe kumak .

Terri i largët do të vijë si me inat
Hëna do ta ndris fytyrën e artë .

Në trupin tim do të ndizet një trup i zjarrtë
E di se do ta kesh të qartë .

Ti do të jesh lulja më e bukur në Arbëri
Qepalla jote që ta shton magjinë
Do të jesh Serafinë , këtu e tutje
Unë të bëj Be .

Do të shtrihem kopile Ty në lëndinë
Kaçurreli yt , që marros djalërinë .

Do të puth dy faqet si pjeshkë
Do të ndizem n’flakë o si eshkë .

Ti do të jesh më e bukura në Arbëri
Qafën do ta kesh të stolisur me shtatë rubinë .
Po që se vdes , o vjen Ti , te varri
Mos eja pa ardhur behari
S’ mund të marr droj në vithe kali .
Ti do të jesh më e urta në Arbëri
Të vetëtin balli , mu si gjeraqinë .
Kokërrat e rrushit të zi
Janë sytë e tu

Por janë dhe sytë e mi
Për Perendi .

Ti do të jesh më e bukura në Arbëri
Unë Princi yt , i vetëmi rubin

Krizantemë lëndinë ……

(1998, 1999)

PUSHI

Pushi yt do të më çojë n’çmendi
Siç do ta çmendte,
Një çamarrok të padirsur
Ose do të bëhesha i babëzitur.

Dhe ndër karantina
Po t’buja,
Pas pushit tënd
Vallen e çamarrokut do të luaja.

Se ndër përralla nuk te gjeta
As n’këngët e dashnisë,
N’çarçafët e bardhë
e hullitë t’lavartarisë.

Pas pushit tënd
Do t’i shkulja hardhitë…..

VIRGJËRESHA EPSHORE

Ndajnatë n’ëndërr
N’gjunjë kishte rënë,
Fytyrë engjëlli n’urtësi.

Dhe kishte ofshe e djersitur
I qullur ishte çarçafi,
Zjarri që shton flakë, zjarri
Oh ishte lemerisur…

E agimi e kishte zbardhur
Nata e kishte lëçitur.

AROMË  VIRGJËRIE

Aromë
Virgjërie shkumëzon
Nëpër dallgë,
Erërat e tërbura
Pëplasën n’ palcë…

Ëngjëjt n’ përrallë  
dhe tamam  ashtu
nëpër tymin e dalldisë,
I vuam perdet e hekurta
N’ sevilën e humbetirës.