Nue Oroshi: Malli për ta ndëgjuar këngën e pakënduar

Malli për ta ndëgjuar këngën e pakënduar

Nga Nue Oroshi

Rreth një fushe te gjelbruar ku cicërimat e zogjëve shtegtarë bashkohen me palljet e gomarve apo magarve koktula dëgjohej një zë i veçantë. Ky zë i veçantë e ka tingëllimën sikur te jenë gurët që përplasen në natën e errët për të ndëgjuar këngën e pakënduar. Kënga e pakënduar është përplasja në mes të marrëzisë dhe djallëzisë. Aty në një skaj ku zërat që lëshohen me shumë zhurmë janë zëra që as nuk i ngjajnë zërave të kukuvajave por as zërave të veçantë që pshtillën mbrenda një zone të padëgjuar deri më tani. E sikur nga majekrahu ta ndëgjonim këngën e padëgjuar deri më tani do të na përzihen veprimët e njohjës së realitetit dhe veprimet e mosnjohjes së suitës e cila përcjellë fuqinë diellore skaj një tufe lulësh të cilat duke u përplasur me njëra-tjetrën ta kujtojnë dashurinë e Filip Shirokës për Lulën e vyshkur.

E lulja e vyshkur nuk është as lulja e kujtimit ajo nuk i ka as shenjat e përbuzjes përkundër aromës së këndshme e cila është e përhapur rreth e rreth shtëpisë. E nisi këngtari për ta kënduar atë këngën kur ta ktheva moj Kosovë shpinën e lashë borë e gjeta dimër. Por malli për ta ndëgjuar këngën e pakënduar sjellë edhe kujtimet e mirësisë por edhe pshtjellimët e njerëzimit të cilët po mundohën të mbesin këngë e pakënduar e në anën tjetër janë lagur aq shumë nga pabesia, nga pakujdesia dhe nga babzia sa nuk ju ka mbetur asnjë gjë që nuk e kanë shkelur me këmbë dhe asnjë koc që nuk e kanë hangër me dhëmbë. Lepirja e kocave për fat të keq nuk është traditë e shqiptarit ajo është traditë e xuxarit. E sot janë përzi zuzarët dhe kanë harruar së dikur gjërat kanë qenë të ndara, ose ke qenë me atdheun ose ke qenë me arushën.

Pra, sot janë përzi atdheu me arusha e arushana sa që nuk janë duke e shijuar as aromën e luleve që po i shohin rreth e rrotull. Po skaj një murrizi të mbushur përplotë ishte therruar një kulsheder endacake e cila në përpjekje për ta ndaluar drangonin nuk e kishte verejtur fare orën e shtëpisë.E dikur shtëpia shqiptare kishte orën mbrojtëse të shtëpisë. Kishte Penatët dhe Larotë që i mbronin dhe ju jepnin bekimin shtëpisë i jepnin bekimin tokës dhe i mbronin në mënyrë hyjnore antarët e familjes.

Sot aq është pshtjelluar lëmshi sa edhe këngen e lanë të pakënduar, edhe mallin për të pambërrishmen e shëndrrojnë në theqafjen e një histerie apokaliptike që  tallën edhe zogjët shtegtarë duke e ndalur zërin karrshi mjellmave dhe pllumave hallegji të cilët fluturojnë në motin me shi por nuk ja japin njëri- tjetrit shikimin se janë koncentruar në ulurimat e ariut plak që ka mbetur duke i numruar vitet, e pa e bërë asnjë hap është duke e pritur preminë e ndarjes së katrorëve magjikë. Buzë një lumi i cili është tharë i tëri dhe shihen edhe përmbajtja e gurëve vendorë ndëgjohet një zë që ja kishte marrë këngën majekrahu.Apo ngoni more njerzi na ka mbetë politika në fmi....Nuk janë fmi por janë të rritur...e kanë trurin te grabitur.Prej atëherë kur ju hyri terpia—ju ka humbë nderi e burrnia.

E këngtari e ndali këngen,bilbilat e ndalën cicërimën, ushujzat kanë mbetur të ngulitura në trupin e uritur të skamnorit, kurse vaji i fëmijes së sëmurë dhe të uritur është gjama që e thanë edhe gurin. Është koha që po na i vizaton pikturat në mur kurse ne nuk po ndalemi që ti analizojmë asnjëherë piktorët çka po pikturojnë. Nuk po i lexojmë poetët çka po shkruajnë. Nuk po e shohim dritën e diellit kur intelektualët po na tregojnë. Ndëgjone orë njerëzi, nuk ecët duke u mbathur më kepucët e kalit dhe duke brohoritur me zërin e lartë të magarit.

Duhet të keni mendjën dhe trurin ta vendosni në funksion për të mos e parë prapë gangrenën e tokës që na u coptua në çdo shekull. E në momentin që kam mallë për ta ndëgjuar këngën e pakënduar në mendje me sillën dy gjera. Hyrja ne uji pa e ditur notin dhe hyrja në politikë pa e pasur mendjën. Edhe njëra edhe tjetra i sjellin dëm njerzisë.Por e para është dam që i shkakton vetvetës sepse mundesh ta rrezikosh jetën kur hyn në ujë pa e ditur notin.Por e dyta është me e rrëzikshme. Është më e rrezikshme për faktin se të futësh në politikë pa e pasë trurin atëherë nuk je kah përpjekesh për ta qarë drurin. Por e lënë mbrapa një popull të tërë. E lenë një popull në greminën e përplasjes i mbetur në ajër në mes të tokës dhe qiellit. E duhet një shekull vetëdije intelektuale , kombëtare dhe politike për ti përmisuar gabimët që po na i shkakton politika.

A nuk u ngitë ende me pesë shekuj robëri otomane dhe një shekull robër serbianë. Malli për ta ndëgjuar këngën e pakënduar me mbeti në fyt. Kurse deri sa kaloja skaj një rruge me kujtohët ajo kënga e mbetur në mes. "O Prenush - Prenushi i nanës tuj pre dru nër hije të hanës"....E pastaj mirditorja e zgjuar dhe atdhetare do të vazhdonte : " tkcej sakica e tra kamës"...i kajte vetit rrakatelin e samës. E si dukët politika jonë shqiptare është tash në këtë nivel të këngës se mirditorës. Kurse mua më mbeti kënga e pakënduar se nuk e dëgjova asnjëherë...atë këngë që nuk ishte këngë që nuk këndohej për heronjët tanë...Malli për ta ndëgjuar këngën e pakënduar është malli për ta parë shqiptarinë ashtu siç kam dëshirë ta shohë e jo ashtu siç është sot.