Cikël me poezi nga Anton Marku

Anton Marku:

asgjë nuk peshon më shumë

se sa dashuria

as nuk dhemb

sa ajo

TË PAPËRLYERIT

Është një bark

në të cilin gjithmonë është ndjerë

një zë fëmije

Bark me dy kërthiza

tash e sa shekuj shtatzënë

Është një dorë

që nuk e sheh askush

pos teje

e nuk është e jotja

Është një atdhe i paemër

,e pak bujtina

e me shumë varre

Veç ata kanë emra.

AUTOBIOGRAFI

Kam lindur

para emrit tim

Kam parë

para se t’i hapë sytë

Kam folur

para se t’i mësoj fjalët

Kam puthur

Para se të di se ç’ është puthja

Kam jetuar

pa pyetur

si vdiset.

TË VDESESH MIRË

Të vdesësh duke ecur

në këmbët tua

Me dorën e djathtë

të mbyllesh vetë

derën e arkës

E brenda saj

të thuash punën e pendimit

Gjer sa të mos bëj më.

TESTAMENT

Kam harruar

si është të puthësh

Të shkoklosh

gjinjtë e natës

Këtu ku jam ulur unë

është mesi i botës

që as vetë nuk e di

ku nis e ku mbaron

Ku asgjë nuk peshon më shumë

se sa dashuria

As nuk dhemb

sa ajo.

NDARJA

Kam frikë

se kjo do të jetë hera e fundit

që dëgjon zërin tim

Nesër

njëri nga ne të dy

mund të mos jetë më

Në kopshtin tonë

secila mollë e di

degën prej së cilës do të shkëputet

Unë e ti jo.

Anton Marku, 05.04.2025