Përparim Hysi: Trioleta

TRIOLETA

(tri pasazhe lirike)

Nga Përparim Hysi

1. Profesor, si e ke PLAKËN?

U njohën, kur ai në krye të  një ekipi të  Drejtorisë Arsimore mbrriti në atë shkollë,  Inspektori apo Profesori do mbante një kumtesë përkujtimore, për një ish-mësues të kësaj shkolle që kishte ndërruar jetë. Kjo përkujtimore qe paksa e veçantë: mësuesi, si normalist i shkollës NORMALE të ELBASANIT, kishte dhënë mësim deri në KOSOVË. Iu bë nderi sipas meritës: dita u kthye në një festë lokale. Fjala e Inspektorit bëri përshtypje të veçantë dhe, pikërisht, kjo fjalë apo ligjëratë e tij, u mbyll me duartrokitje. Nxënësit e shkollës dhanë një koncert me këngë e recitime dhe, më pas, u shtrua një drekë nga kolektivi. Aty, Inspektori, u ul  tek tavolina kryesore dhe në krah të tij, drejtoresha e shkollës që, po  ta vështroje me kureshtje (natyrish, kështu bëri Inspektori) ishte taze e re dhe, ngaqë Inspektorit i hante "hunda për sherr", hamendësoi dhe tha:- Këtë është mirë ta"këndosh me saze"!!!   Pastaj Inspektori u kthiellua dhe u fut në lëkurën që ia kërkonte detyra:u bë serioz dhe ndiqte ritualin e drekës. Sa një fizarmonikë luajti një "tango", drejtoresha (më shumë nga vetja se sa nga ç'ia kërkonte detyra, i tha:-Zoti Inspektor, a mundem? Ai pranoi me kënaqësi dhe, ndërsa kërcenin, ai vuri re që drejtoresha sikur"po vërviste pleshta", Këtë"po vërviste pleshta", ma tha mua në intimitet dhe, ndaj po e sjell si të freskët këtë"eufemizëm" që flet kaq shumë. Dreka si drekë që  atje të ishe. Për të qenë edhe më i saktë, Inspektori  u largua me përshtypje prekëse nga shkolla  dhe...

Qysh të nesërmen, ndërsa shkonte për në zyrë. Inspektori ndjeu një zë:- Profesor, si e ke Plakën? Ktheu kokën andej nga erdhi zëri dhe u çudit:qe drejtoresha që me buzët vesh më vesh, u afrua dhe , tek i zgjati dorën, shpotiti:-Profesor, si  e ke Plakën?  Inspektori ia shtrëngoi dorën dhe, tek u ndanë, sikur e la hapur shtegun e takimeve.Kur u  ul në zyrë, Inspektori po e sillte dhe stërsillte këtë pyetje kaq shpotitëse dhe po aq provokuese të drejtoreshës dhe vendosi të"hakmerrej". Vendosi që t'i tregonte se si e"kishte Plakën"? Së pari, unë vet, - tha ai, - jam 50-vjeç dhe imeshoqe nja 5-vjet më e re dhe, vjen kjo, drejtoresha dhe më quan mua"plak", se, vazhdonte hamendësinë ai, nga që jam plak, plak është dhe imeshoqe. "Me inat më foli, me inat do t'i përgjigjem", bëri shpoti me veten ai. E ritakoi dhe, ndësa ajo sikur ta rinxirrte nga xhepi atë"Profesor, si e ke plakën?", ai i zgjati një letër ku i tregonte vendin ku do takoheshin:vetë për të treguar se"si e kam Plakën"? Qe një takim idilik aq i nxehtë sa drejtoresha, ngaqë mbeti tepër e kënaqur, e ndryshoi "kursin":tani përshëndet:-Profesor, kur do e hamë darkën?...

2, Kur "shpëtova murin?!"

Kish ndodhur diku një tradhti bashkëshortore dhe, ngaqë njerëzit e quajnë si"detyrë shtëpie" ç'ndodh rreth e qark, zënë e merren me të dhe janë gati ta zamdhojnë sikur ç'ndodhi, prite dhe do vijë kiameti. Epo unë s'është se kam rënë nga qielli dhe s'hyj në ingranazhet e asaj makinës që djeg vajguri me hallet e botës, Pra, si gjithë kolektivi. Ndodh si me atë thënien:-Ha-ha krushqit! Ha-ha dhe nusja. Po kur kjo "tradhtia" sikur u harrua, befas vjen një nga koleget dhe ligjëron para meje. Pika! Pika mu mbi kokë që nuk i bie asaj, Lules (na ka dhe ëmër luleje, pale, skërmiti sikur ta kish këtë që e quanin LULE mu parasysh) që  tradhtoi burrin! Unë tha, -sikur këtë gjë t'ia kisha kërkuar, - më mirë i bie me kokë murit se sa t'i vë"brirë burrit"!!! Tek po përbetohej për besnikëri ndaj burrit, mendova:-Kjo më duket i bie pragut që të dëgjojë dera!!! Bobo, - thashë, - apo nuk është dhe muri dopio? Më duket do thyejë kokën e do më ngelë në dorë. Bëra ç'bëra dhe, pas pak, jo vetëm gjeta "gruan që nuk tradhton burrin", por"shpëtova edhe murin"...

3. Ardhësh më  e bukur !

Qe e porsamartuar apo për ta thënë më shkoqur:sa kish zbritur nga kali. E kishin emëruar në shkollën tonë. Për të mund të këndoje atë këngën popullore:"Të dielë u martove, të hënën në punë". Nuse e re, kolektiv i ri.Qe mësuese në ciklin e ulët dhe mësimin e bënte mbasdite. Qe nga qyteti dhe në shkollë vinte me biçikletë. Unë qeshë mësues dezhurn për tërë javën dhe vija i pari(nga 30 e ca mësues që kishte shkolla) dhe largohesha i fundit. Gati errej, kur po largoheshin mësuesët mbasditës. E fundit po ikte kjo, e reja, që sa kishte  futur këmbët në kolektivin tonë. Kur do ndaheshim më tha:-Ditën e mirë! Jo ditën e mirë, por natën e mirë, se në dimër ngryset shpejt dhe, tek ia kisha ngulur sytë(ajo më pa dhe u skuq), bëra sikur nuk e vura re skuqjen e saj dhe i thashë:-Natën e mirë dhe ardhësh më e bukur!"!!! Dëgjoi apo nuk dëgjoi, kur hipi mbi biçiklete , nuk e dija me siguri. Por e mora vesh të nesërmen. Isha duke koregjuar hartimet tek biblioteka e shkollës dhe befas trokiti dera . Hapa derën dhe u  rrëfye ajo:Nusja. I kish rënë një nur dhe skuqur e stërskuqur, më thotë:-Ç'e pate atë fjalë dje? Unë bëra të paditurin dhe, kur ma përsëriti atë"Ardhësh më e bukur!". U ngrita në këmbë, u afrova dhe i thashë:- Të më falësh, po, kur shoh një të bukur si ti, nuk duroj dhe, pa ia lëshuar dorën e tërhoqa drejt vtes dhe e putha. Bëri sikur kundërshtoi, por nuk doli nga biblioteka. Tani një herë në javë(e bota kanë sy), vjen tërheq libra  për klasën  e saj.

Tiranë, 9  shkurt 2025