Visar Zhiti: Dyert e gjalla

Visar Zhiti

DYERT E GJALLA

- poezia e së shtunës –

Hapen dyer,

mbyllen dyer.

Dyer që na çojnë te vetja,

dyer që na nxjerrin nga tjetri jashtë.

Trokasin në dyer

që s’hapen,

futemi në dyer,

që s’ mbyllen.

Dyer, gjithë ato dyer.

Njëra të çon te një kujtim,

tjetra te një rrezik,

asgjëkundi një tjetër.

Te një ngjarje që s’ka ndodhur akoma

të çon një derë,

te një ngjarje që ka ndodhur një herë

të çon një tjetër.

Dyer hallesh,

dyer dhimbjesh,

dyer fitoresh

me qenin e ferrit në prag,

dyer të grira nga plumbat,

dyer burgjesh,

dyer shtëpish publike

me llampën e kuqe të gjakut

që e tund era si marramenth,

dyer kështjellash, tradhëtish,

dyer disfatash, krenarish,

dyer poetësh çelsahumbur,

pa lloz,

derë e lulëzuar nga urimet,

derë e brejtur

nga vështrimet ziliqare,

derë rrotulluese vallzimesh,

dyer të kristalta si femrat,

dyer hekuri, të xhandarta,

dyer druri si durimi,

dera që çon lart,

dera që i vjen rëndë që është derë,

dyer me emra,

dyer pa emra

dyer që fusin erën si një gazetë,

dyer që s’fusin dritën-bëjnë detyrën,

dyer të pastërtísë,

dyer të fyerjes,

dyer, prapë dyer, dyer përsëri.

Te dyert e së mirës

dua të mbërthej dorën tgime

si dorë metalike

që kapet për të trokitur.

U bini horizonteve me dorën time!

Qaj bashkë me derën

nga doli arkëmorti i të zotit

të shtëpisë,

hesht te dyert që heshtin.

Ku ka shtetrrethime

trëmbem me gjithë dyert e botës.

Vetvetiu ma hap liria,

prapë hapem si kapakë guackash

që të futen si perla

bukuritë prej nusesh.

Nuk dua të mbyllem!

Një thirrje fëmije më hap befas,

se ai s’arrin dot dorezën,

gjithmonë të ngrohtë

nga të prekurit,

vezulluese si buzëqeshjet.

Dhe gërvishtja me thonj macesh

i një meraku

më hap.

Të jesh derë e gjallë

si ajo që bashkon stinët

apo zërin me zemrën,

mendimin me aktet,

zogun me zgavrën e kitarës,

yllin me dallgën,

pjalmin me puthjen,

lotin tënd që të rrjedhë

në faqen time,

sytë e kohës

me sytë e ngjarjeve,

veten me veten

dhe të ndjehesh i gjithi

popull.

————————————-

Libri im “Dyert e gjalla”,

që mban titullin e poezisë, doli në vitin 1995 nga Botimet “Eurorilindja” e Kosovës, që ishte zhvendosur në Tiranë nga shkaku i dhunës serbe.

Ishte përmbledhja ime e katërt dhe më mallengjente fakti që e botoi Kosova jonë…

Dhe kur shoh këtë vepër piktorike, që vërtet më trondit në heshtje, e piktorit me njohje ndërkombëtare Agim Sulaj, një derë përballë e mbyllur dhe kurrizi po si derë dhe po e mbyllur, ato trokitëset metalike befas zenë e trokëllijnë fort brenda meje, përzierë me rrahjet e zemrës dhe më ndërmendet poezia “Dyert e gjalla”, libri, që duhet të kishte në kopertinë këtë pikturë, por atë e kam parë së voni dhe ndoshta piktori i dashur më jep leje në ndonjë ribotim të mundshëm.

Por sot solla poezinë time të dyerve si një trokitje e së shtunës…