Visar Zhiti: Ardhja e Pegasit në qelinë time

Visar Zhiti:

ARDHJA E PEGASIT NË QELINË TIME

Ditën –

paradite, mbasdite,

Natën –

paramesnate, në mesnatë, pasmesnate

çdo trokëllimë më rrëqethte…

…më dukej si prangat,

sikur do vinte polici të më merrte

të më flakte në një shpellë

ku do tmerroheshin dhe tmerret.

Çdo trokëllimë…

Ç’do trokëllimë?…

Ç’kërkon?…

Një trokëllimë…

Vura veshin si me frikë…

Afër frëngjisë,

nëpër barin e pakët-patkonj.

Kulloste një kalë

si dikur,

si në ëndërr.

Trupi i tij i bukur –

muzg i larë me shi dhe hënë.

Ç’e mirë të solli kështu?

Mos je ti Pegasi?!

Kam pasur edhe unë dëshira të blerta

Të njoma si bari.

Ca m’i kanë shkelur,

ca i kam mbajtur.

Ty po t’i hedh –

haji!

Dhe me buzët e thara

Mërmërita ngadalë

Siç mërmëritet nëpër dashurira:

-Kalë, o kalë…

Ngriti kokën,

u pamë sy më sy.

Kisha kohë pa u parë në një pasqyrë,

pothuaj e kisha harruar fytyrën time,

u pashë në sytë e kalit

kaq shumë njerëzorë

dhe me një si brengë shndritëse.

Isha i qethur tullë,

pis dhe me mjekër…

U mënjanova

se mos i dukesha kalit i egër.

Dhjetor 1979