Visar Zhiti: Kush është gjysmë ëndërra tjetër e Fatos Arapit?

KU ËSHTË GJYSMË ËNDRRA TJETËR

E FATOS ARAPIT?

Nga Visar Zhiti

U bënë vite që poetin Fatos Arapi nuk e shohin më rrugëve të Tiranës, - kisha shkruar, - dhe vërtet ndjehet mungesa, por jo e poezisë së tij, ajo është…

Mua më duket se Fatos Arapin e ndjenin dhe pemët trotuareve, ku ai ecte shkujdesshëm, me pak nxitim kur ishte vetëm dhe ëndërrimtar, po aq njëlloj, megjithëse mosha ndryshonte, flokët iu zbardhëllyen krejt e megjithatë, kur shihte ndonjë të njohur, koleg apo student të tij, ndalte dhe biseda, çdo bisedë, e gjallëronte dhe e bënte më të vëmendshëm e të përzemërt po aq.

Ai e kishte kulturën e takimeve, e cila mungon ndjeshëm tek ne apo keqkuptohet dhe shpërdorohet, - kam shkruar. - Të tjerët, shumicën, i kemi  njohur nga kurrizet. Nëse nuk i kishim kuptuar si kishin ardhur, e dimë pse na kanë ikur…

Mbase e ka fajin gjysmë ëndrra, siç shkruan Fatos Arapi në një nga poezitë e tij të pahartieshme. Ai sikur e kërkoi, më saktë sikur e zbuloi gjysmë ëndrrën tjetër të vetes dhe i mbeti besnik, Fatos i lirë për të qenë më i trishtuar dhe më i dhembshur se më parë dhe me zhgënjime sa të doje…

Gjithmonë më ka tërhequr gjysmë ëndrra tjetër, ajo e pazbuluara dot, e pathëna, që shumë të tjerë nuk e dinin se ishte apo që s’ishte…

Gjysmë ëndrra e mbetur ishte më e rëndësishme se gjysma tjetër apo më shqetësuese, më joshëse e qiellndjellëse.

Fatos Arapin kishte qenë dhe partizan, - thoshim, - që i vogël

kishte luftuar për lirinë, të cilën e përmendëte shpesh në poezi gjatë sundimit të socrealizmit, kujtonte dëshmorët, mbase s’thoshte dot aq sa do të donte për gjysmë ëndrrën misteriose… që na i morën, e di, por s’e dija a do ta ribënim dot, si mund ta rishpiknim? Prandaj dhe më pëlqenin takimet me poetin Fatos Arapi. Ai kishte dhe diçka atërore, të mirë. Në atë kohë mallëngjehej shpejt. Por atit i falet shumëçka… - kështu kisha shkruar…

Dhe si riosh po nxirrte libër pas libri me poezi. Të hollë si flatrat. I kam dhe me autografin si fill fjongoje. Shtoheshin dhe shëtitjet me të ndërkohë. Ndodhte të

kishim shkuar bashkë dhe në takime poezie, edhe jashtë vendit, në Itali, në Maqedoni, ku ai mori dhe “Kurorën e artë” në Festivalin botëror të Strugës…

Pastaj erdhi koha kur ai s’po vinte më në Kafe “Europa”, ku e prisnim, kishte dhe miqtë e afërm, poetët Xhevo e  Pano, etj, etj. Degjoheshim në telefon, më falenderonte që kujtohesha, nuk ndjehej dhe aq mirë me shëndet, sytë i ishin dobësuar shumë... dhe më kujtohedhin poezitë e tij me Homer. Gjysmë ëndrra tjetër kishte ardhur tek ai si poet apo duhej të shkonte ai te ajo, shtigjeve qiellore? Dhe iku në një ditë tetori si kjo… vezullueshëm në mugëtirën e letrave shqipe. Dhe zbret mes miqsh si atëhere… ja, si në atë kujtimin në aparatin e fotografit mik Qerim Vrioni, kështu më duket, kur e vumë në mes bashkë me Kasëm Trebeshinën, bashkëvuajtësin tim, ndërsa në anën tjetër është kritiku i njohur dhe studiuesi Behar Gjoka. Më pëlqen që jemi ashtu krahë për krahë, dëshmues të gjysmë ëndrrës tonë…