Meti Rexhepi: Muzg veror

MUZG VEROR

Nga Meti REXHEPI

Sendeve pemëve lisave kodrave kulmeve ngrehinave

si shenj lamtumire dita i zgjati të përhiturat

hiperbola fanitej si përmasë hijesh

ndoshta ishte e dëftuara e fundit e një ndodhie

t`i linte shenjat e rënies së dhimbshme

ca trajta të brishta të rrëshqitjes pjerrtësive

shtrirje të shpifura gjymtyrësh të natyrës

sepse çdo gjësend që u rrotullua mbeti në vend

përveç kohës që nuk frenohet me asnjë send

andaj trashej mbulesa e zijoshes

që ia qepte nata rivales së saj të verdhë

asaj të shtjelle njerëzit i hapnin vrima me llamba

krejt para se të na vishej futë

dhe t`i lëshonte perdet e errëta syve ujë i butë

dita dëftonte për ne ndonjë aset të bardhë

vashën që i ndërronte të brendshmet radhë-radhë

nëse nuk i pa të gjitha

e kishte fanitur shqisa

dhe ajo të lëbyrka

por peneli i dritës i tërheq vijat

si nuk e pe kur e dëboi një ujëvarë

të la në dorë kapistallin e mendjes sikurse kalit

të kulloste në aromën e djeshme të barit

lëbyrja e bardhë verbëri të afshit

terri për inat të ditës

i fshiu të gjitha nuancat pikturës

edhe një rikthim tek e djeshmja

lypje motivesh ngjyrash dhe nuancash

nata shikimet i zhytë në detin e vet

pa ujë pa valë pa dallgë pa kripë

të errëtës së saj as pështymë

nuk i mbeti për vesë

me të gjithë djajtë e fshehur në kujtesë

ajo nuk i mbante dot të pushtuar pinjojtë e dritës

anë e kënd ia shqyenin vellon e zezë yjtë

dhe me krenari vezullonin deri në burgosjen prej agmisë

Gjilan, korrik 2021