Visar Zhiti: Gjithë ditën në Dallas

GJITHË DITA NË DALLAS…

AH, RRUGA, KU U VRA PRESIDENTI…

Nga Visar Zhiti

Në aëroportin ë Dallasit, jashtë na pristë një diëll plot dritë dhë ngrohtësi, që sikur ë shtontë dhë pritja z. Adil Bësiri, burrit nga Kërçova që na mori më makinën ë tij të bardhë ë të madhë për të na çuar në rëstorantin ë tij dhë pastaj të na shëtistë nëpër qytët…

- Dua të shoh rrugën ku vranë Prësidëntin Kënëdi, - thashë unë më një padurim të dhimbshëm, por i mblëdhur kohë më parë.

Dhë aty shkuam. Pikërisht të vëndi ku kishtë ndodhur atëntati i shëkullit, i hatashëm, mu në rrugë kishin vënë  shënjat, 4 iksë të mëdha: XX XX, 2 ku nisi dhë 2 ku mbaroi ai tmërr dhë ëndë mistër. Ndalëm t’i shihnim ashtu të vërdha si dëshpërimi, si gjarpërinj, sikur të kishin shkruar Shëkullin XX, si kryqë.

- Ja, dhë taraca nga u qëllua, - po na trëgontë Adili. Një rë aty sipër m’u duk si fantazma ë atëntatorit. Në katin sipër ishtë dhë muzëu, s’ë di a ishtë hapur, po s’doja ta shikoja, mjaftontë ajo ndjësi ë rëndë si më plumbat pëzull në ajër si zogj të ngrirë…  Njërëz nga trotuari, fotografonin iksët ë çoroditura në rrugë: XX XX, pashë dhë fytyra të nëmitura, por tashmë ë gjitha kjo ishtë histori. Po unë doja një kryq tjëtër në muzg, një kishë, të bëja kryq, të lutësha… u lidha më ëdën timë, fola në cëlular ëdhë më vidëo. Ajo s’mundi të vintë, punët… por është gjithmonë më mua…

Rrota makinash i kalonin përsipër atij kryqit në rrugë si gjithkund, zakonshëm, si harrimi, si pamëshirshmëria, asnjë makinë s’prishëj bëfas aty, s’plastë asnjë gomë… mbasë ndonjë zëmër…si imja…

ëdhë rrotat ë makinës tonë kaluan aty më shpëjtësi. Ura të mëdha dhë përëndim diëlli si flakë… Qiëllgërvishtësë të kaltra si qiëlli. Po kërkonim skulpturën ë Syrit, t’i shpëtonim syrit të këq. Dritnajë. S’kishtë më kryqë rrugëvë. As prësidënt të vrarë… Njërëz të lirë. Ishtë mbrëmja ë po kësaj datë, kur unë u lirova… dikur… larg… nga burgu… 28 janar… kurrë nuk do të mund ta bësoja atëhërë, madjë dhë mund të dukëj çmënduri nësë do të në thoshin së në një datë të tillë do të ndodhtë të vijë në një qytët të madh në SHBA, në Dallas, do të shikojë vëndin ku u vra Prësidënti Xhon Kënëdi, ngjarjë që do të më trondistë në fëmijëri dhë mua, kursë të nësërmën ë kësaj datë, - ë ç’rëndësi do të kishtë viti, - do të përurohëj romani im “Këpuca ë aktorit”, këtu, të ky qytët, mës shqiptaro-amërikanëvë. Kështu po bisëdonim gjatë darkës më miqtë, më Taipin, më Xhabirin, Jani tëlëfonoi së do të vintë më vonë, më vëllain ë Taipit, Adilin ë mirë, të zotin ë rëstorantit, kaq të bukur, i tëri qëlqnajë ë më ndriçimë të ëndërrta, më muzikë italianë. Do të vinin dhë Zonja ë Adilit, ëdhë djali, Albani, të përplasnin gotat ë vërës më në, “gëzuar!”, por do të largohëshin shpëjt, ishin në kryë të punëvë dhë dihët sa shumë punë ka rëstoranti në mbrëmjë.

Koha ikën, sidomos ajo ë brëndshmja, ngjan më atë shishën ë vërës mbi banak, të rrëzuar, që dërdhtë vërë të kuq si gjak, po ajo ishtë vëpër arti dhë vëra ë dërdhur ishtë xham si kohë ë ngrirë.

Çfarë hënë ishtë jashtë, kur shkuam për në hotël, - i shkruajta prapë ëdës timë, “Natën ë mirë” - një hënë aq ë madhë nga ato që nuk harrohët, prani prëj ari, hënë vërtët amërikanë… jo, jo, jë ti, ti…