Femi Cakolli: Poshtnimi i shpirtnisë shqiptare

Poshtnimi i shpirtnisë shqiptare

Nga Pastor Dr. Femi Cakolli

Gani Mehmetaj është i njohur dhe i  pranishëm në jetën kulturore të  vendit tonë qe shumë vjet, i  njohur dhe i  pranishëm në gazetarinë shqiptare qe disa dekada, i njohur si shkrimtar (autor romanesh, dramash dhe ese filmash), si dhe si pedagog dhe po ashtu edhe drejtor i  “Kosovafilmit. Libri më i ri i tij mban titullin “A din Zoti shqip”.

A din Zoti shqip? Nëse kjo është pyetja e shtruar atëherë shkoqtë se ka një përgjigje të thjeshtë dhe të rreptë madje! Po, Ai e din! Zoti pra e di shqipen! Po, Ai flet shqip, se ka krijuar kombin shqiptar, ka krijuar gjuhën shqipe! Madje ai di edhe dialektet e shqipes, edhe të folmet e nënfolmet. E çështja është se ne a po flasim Shqip!

A di Zoti shqip nuk është shtruar kurrsesi si pyetje, herezi, profani a mistikë, përkundrazi:

I.        është shtruar si ballafaqim i shpirtnisë a i fetarisë aktuale që ushtrohet në trevat shqiptare.

II.        Është shtruar si reflektim, meditim i një realiteti historik që autori sheh se po përmbytet gradualisht.

III.        Është shtruar si protestë për shqiptarët, për gjuhën e tyre, për komunikimin e tyre!

IV.        Është shtruar si sintagmë emblematike, ose si një metanarracion, i marrë dhe dëgjuar nga rilindësit tanë si “Zoti flet shqip”.

V.        Është shtruar si një doksologji e jo profanizim se gjoja Zoti nuk ditka shqip!

VI.        Është shtruar si një mesazh lutjeje, thirrjeje e ndërhyrje nga Zoti për gjendjen e shtegtimin tonë, se mjaft u ba, boll u ba,  a nuk po sheh Zoti se u ba tepër, se u ba shumë, deri kur kështuëëë

VII.        A di Zoti shqip është shtruar si një përgjigje nga plani historik se Zoti na është drejtuar shqip me ungjillin qysh prej kohës së apostujve të Krishtit.

Libri “A din Zoti shqip” përmbledh shkrime autoriale të z. Mehmetaj gjatë viteve të fundit, dhe pjesa më e madhe e këtyre shkrimeve janë botuar nëpër gazeta të ndryshme, dhe si i tillë libri ofrohet si një kronikë e kohës.

Mjeshtëria kryesore e Ganiut është gazetaria, dhe ky stil e kjo kompetencë shpaloset në këtë botim kudo, por kjo prozë publicistike shtron edhe zgjidhje problemesh, kritikon dukuri të ndryshme, personalitete e individë, andaj këtu haset edhe potenciali intelektual i shtrimit të disa çështjeve që i kanë ardhur vendit e popullit tonë shumë shpejt, shumë ndryshe, pa prit e pa kujtue, pa ba gja për këtë dergjë në mënyrë të organizuar si shtet, shoqëri dhe krijues e intelektualë.

Cilat janë temat bosht të këtij libri: e para është çështja e islamizimit, riislamizimit, islamit doktrinar, islamit politik, islamit radikal, islamit tjetër etj. Dhe tema e dytë është gjendja aktuale dhe poshtnimi, rrëshqitja, ramja, degradimi i partisë politike që dikur kishte mbi 700.000 anëtarë, e njohur si Lidhja Demokratike e Kosovës (LDK).  Pra poshtnimi nuk matet këtu me numra por me vlera e parime. E si i ndërlidh autori këto dy tema, të shohim!

Pyetja e vjetër që përherë ka mbet aktuale është: pse shkruan njeriuë Një nga përgjigjet është shumë e thjeshtë. Njeriu shkruan sepse synon të vendos dialog me tjetrin, apo të mbivendos debat me tjetrin, por bazuar në rrethanat e tranzicionit tonë politik, social dhe ekonomik si dhe bazuar në nivelin e rrafshit gati zero si mundësi reagimi e mobilizimi, aktualisht, shkrimi po shpërthen, po lulëzon si një paradigmë e vendosjes ose të mbivendosjes së dialogut a debatit me vetveten.  Ndryshe si të shpjegohet që mos secilin krijues, botues a librashitës këtu e dëgjon duke thënë: “libra boll ama lexues pak”.

Lidhur me çështjen e parë të këtij teksti ja si e fillon autori: “Shën Pali predikoi fjalën e Zotit deri në Iliri. Sigurisht duhet t’u jetë drejtuar besimtarëve të parë ilirë në gjuhën e tyre ose me ndihmën e përkthyesve. Ndryshe nuk do ta merrnin vesh dhe nuk do ta dëgjonin. Zoti u foli arbërorëve në gjuhën e tyre edhe në mesjetë”.

Ky fakt, pra përdorimi i gjuhës ilire/arbërore/shqipe, nuk është vetëm historik por edhe përligjja më e madhe që ndodh për shkak se është fakt edhe biblik, edhe për relevancën e autorit. Kjo çështje përbën bazën inicuese e ideologjike të temës së parë të këtij botimi.

Autori z. Gani Mehmetaj i end dhe i gjen dhe i thur fijet e një argumenti se çka ka ndodhë historikisht me ata shqiptarë që në religjionet a konfesionet e tyre nuk e kanë përdorur gjuhën shqipe. Kështu ortodoksët shqiptarë gradualisht në Serbi janë sllavizuar, shqiptarët myslimanë në Turqi janë turqizuar përbrenda një brezi, shqiptarët ortodoksë në Maqedoni janë asimiluar, por në anën tjetër shqiptarët në Kalabri, ata në Karakurt të Ukrainës vazhdojnë ta përdorin shqipen me shekuj. Perandoria Osmane shqiptarët ortodoksë në jug i shihte grekë kurse shqiptarët ortodoksë në veri “shkije”. Dhe pyetja që sillet në diskursin e Mehmetajt është se a ka ndryshuar sot kjo ndonjë gjë a joë

Austro-Hungaria ishte perandoria që mundësoi formimin e shtetit shqiptar me interes të veçantë për shkak të katolikëve shqiptarë por ishte pikërisht Serbia ajo që filloi mbas shtetësisë shqiptare t’i sulmojë dhe t’i paraqes shqiptarët katolikë pikërisht si njerëz të egër. Te dy këto platforma antishqiptare, njëra nga Turqia e tjetra nga Serbia, sipas autorit po shprehën edhe sot po ashtu kundër shtetësisë së Kosovës si dhe kundër shqiptarëve në përgjithësi përmes këtyreve metodave të renditura në vijim:

1.   Me shqiptarë kundër shqiptarëve!

2.   Me islamizëm kundër shqiptarisë (kjo betejë është shumë e vjetër dhe historikisht herë njëra e herë tjetra kanë qenë sipër njëra-tjetrës, kështu publicisti ynë vëren një shembull kur mbreti Zog me ligj kishte ndaluar që të përkuleshin besimtarët myslimanë shqiptarë bazuar në Kanunin e Lekë Dukagjinit).

3.  Me islamizëm kundër Amerikës dhe gjithë aleatëve të saj që mundësuan çlirimin dhe mbështetjen e Kosovës.

4.   Me erdoganizëm kundër lidhjeve dhe përcaktimit me perëndimin dhe përcaktim me lindjen.

5.   Me rituale islame vetëm arabisht kundër shqipes.

6.  Me mendësi islamiste kundër etnopsikologjisë së individit dhe kulturës shqiptare (p.sh. kur vdes një burrë hoxha ia thirr emrin e nënës dhe kështu i vihet në dyshim atësia dhe kjo për burrin shqiptar përbën nënçmim; ose propagandimi se martesat tani mund të bëhen edhe në lidhje familjare a gjaku).

7.   Me islamizëm të tipeve vahabi, selefi ose sikur të Vëllazërisë Myslimane, të gjitha këta tipe të pranishëm mes shqiptarëve,  kundër kulturës shqiptare dhe figurave e personaliteteve më të njohura shqiptare: Skënderbeu, Nënë Tereza, Kadare, Rugova etj.

8.   Me shoqatat turke, arabe dhe iraniane të cilat kryesisht ndërtojnë xhami por specifikisht këto shoqata gjoja humanitare po keqpërdorin skamjen shqiptare me riindoktrinimin e tyre po ndryshon toleranca mes besimeve, po ndryshon harta shpirtërore shqiptare, po dëbohet shqipja, po flitet në mesin tonë për Zotin i cili nuk flet shqip etj. – konkludon autori.

9.   Ky lloj islamizmi, i identifikuar këtu në libër si “mjekërrzinjtë”, është i kundërt dhe tjetër me islamin tradicional shqiptar, dhe sipas Gani Mehmetajt, është Kali i Trojës mes shqiptarëve i sjellë nga jashtë andaj edhe gjitha pasojat ende nuk mund të dihen.

10.                Me islam jotradicional kundër tarikateve, të krishterëve, nacionalistëve dhe ateistëve.

11.                Me ideologji të këtillë islamiste bëhet luftë edhe për ta zhvendosur a hequr plotësisht tregun, pra ekonominë dhe investuesit ose prodhimin perëndimor nga Kosova, Shqipëria dhe Maqedonia.

12.                Me politikanë të shitur agjendave “mjekërrzeza” ose të “tyxharëve” të tipit Esat Pashë Toptana kundër interesave shtetërore e kombëtare.

Autori propozon edhe zgjidhje për këto probleme:

1.   Hoxhollarët të nisin të përdorin vetëm shqipen në ritualet e tyre.

2.   Me slloganin “feja e shqiptarit shqiptaria” të bëhet himn dhe kushtrim për çdo shqiptar si mundësi e ngjitjes dhe bashkimit me perëndimin.

3.   Shqiptarët duhet ta njohin Turqinë, Iranin a Sirinë jo përmes mercenarëve në emër të fesë e serialeve turke por përmes librit, studimit dhe autorëve sikurse Orhan Pamuk, Azis Nesimi, Jilmaz Gynejit, Nuri Bilge Ceylanit etj.

4.   Rusofilia dhe serbofilia mos të zëvendësohet me turkofili.

5.   Shtet laik e jo islamik.

6.   Në fund z. Mehmetaj na përkujton se fijet e përbashkëta që e përbëjnë kulturën dhe kombin shqiptar janë shumë më të forta sesa dallimet fetare e të cilat shqiptarët kanë arritur si askush tjetër që t’i zbusin këto dallime dhe të sjellin një tolerancë fetare që është bërë model e shembull i mirë në Europë dhe botë, edhe pse shfaqen nganjëherë parulla kundër kësaj tolerance e bashkëjetese ndërfetare, sikur këto: “myslimanët nuk falin”, “kjo është tokë islame”, “kjo është tokë e  çliruar nga osmanët” etj.

7.   Përmes dy pyetjeve që i shtron autori “si shqiptarë a jemi rrënjëshkulur” dhe “largësi feje a afri kombi” janë përpjekje që së paku të krijohet tek secili shqiptar një reflektim i domosdoshëm për ripërtërirje, si shembull ta zamë kur imami boshnjak i Sanxhakut kërkon rrënjët ilire (fq. 209).

Tani sa i përket temës së dytë, shumë shkurt, lidhet me partinë politike të LDK-s  z. Mehmetaj vëren dy gjëra të cilat nuk janë thënë kurrë ose nuk janë kuptuar deri më sot si duhet se çka po ndodh në këtë parti e cila dikur ka qenë prijëse dhe sot është poshtnuar si jo më keq:

1.   Decidivisht, në faqen 116 thuhet se LDK është rrotulluar nga parti properëndimore në parti islamiste. Dhe këtu vëren autori, i cili është njëri nga bashkëthemeluesit e LDK, se disa krerë të kësaj partie janë pjesë e “mafisë së Anadollit”.

2.   Dhe për shkak të kësaj krerë e aktivistë të LDK dhe të partive të tjera gjithsesi, lagje të tëra, apo gjithë të varfrit kudo nëpër Kosovë, të cilët deri dje kishin luftuar, sakrifikuar e kontribuar çdo gjë për lirinë e vendit, por sot të gjetur në skamje e që për politikanët këta përbënin rrezikun për trazira sociale e politike me pasoja përmbytjen e pushtetit dhe influencës së këtyre politikanëve, atëherë të varfërit i lanë qëllimisht nën tutellën e organizatave islamiste. Andaj çka ka prodhuar tash klasa politike kosovare është flirtimi ose aleancimi i politikanëve me imamë e drejtues organizatash të tilla qoftë për vota qoftë për fonde. Dhe rezultati i dytë, sipas autorit, sot nëse hynë nëpër disa lagje a nënlagje shqiptare të disa qyteve a fshatrave të Kosovës nuk e di a je në qoshe diku të Sirisë, Arabisë, Iranit e Turqisë apo në Kosovë.

3.   Konkluza e z. Mehmetaj në këtë çështje është se shoqëria kosovare ku ka ra kulturalisht është si pasojë se LDK ka ndërruar kursin rugovian dhe po i shërben agjendave islamiste. Kjo mbetet sigurisht për t’u parë, hetuar e dëshmuar pasi nuk është një fundrrinë.

Dhe së fundi, meqë Ganiu është gazetar, ai ka disa fjalë edhe për gazetarinë kosovare, duke e cilësuar atë në shumicën e rasteve për dembele pasi ajo nuk troket gati në asnjë derë për informim por bazohet në deklaratat zyrtare dhe se kjo gazetari bëhet nga zyrja e jo nga terreni, se nuk kemi gazetari hulumtuese; se ne kemi gazetari qeveritare, partiake dhe gazetari e grupeve të interesit.

Mesazhi final i librit “A din Zoti shqip” është se vetëm atëherë kur të fillojmë që të mendojmë shqip, të ndjejmë shqip, të flasim shqip, të sillemi shqip për çdo gjë, sikurse edhe është dëshmuar me përplot raste dikur dhe sot, do të përparojmë.

Madje, kur jemi këtu, edhe në vend të fjalës miratuese liturgjike a përmbaruese “amen” ose “amin” mund të themi pse jo - Shqip!

Pastor Dr. Femi Cakolli

12 nëntor 2015 Prishtinë