Pëllumb Gorica: Përmes vetes sime

Cikël me poezi nga Pëllumb Gorica

NË S’TË PËLQEN

Në s’të pëlqen e mëparshmja,

Gjumit harruar,

Ndërto një tjetër ëndërr

Me det e pulëbardha.

Pa dallgë të vërteta.

S’janë më për ty ato.

Shto dhe ca valë të urta, të bardha,

Që nuk sjellin kurrë stuhi.

Mos harro shkëmbin që ke përballë,

Pishat gjelbëroshe për të cilat të vret malli.

Mos harro edhe diellin kurrsesi

Që zgjimit t’i rrijë dashuri...!

PËRMES VETES SIME

Tej mjegullës së purpurtë të jetës sime,

Mes reve të zeza të kohës pa kufinj

Që hyjnë duke shkelur mbi vetebrën e viteve,

Kalëroj dëshirën e mallit që të vij.

Dëshirën e përqafimit që turbullon largësia

Se zemra tkurret e çahet, kur radhis mendimet.

Është shpirti i përvëluar në kroje të argjenda

Për t'u dehur nga ngjyra e kuqe nga shkëlqimet.

Kam shumë lumenj dashurie për të derdhur te ty
Si ujvara të marra në kilometra zgjatime
E të dehem në ëmbëlsinë që kullojnë ata sy

Të testoj botën tënde përmes vetes sime.

URA E VENDLINDJES

E vogël, ti urë prej guri,

Që dy brigje lidh,

Harruar nën peshën e kohës.

Vitet kaluar, ashtu, papritur

Gjalluar në dhembjen e nostalgjisë...

Urë e gurtë me një hark.

Në Fëmijëri e kalëronim.

Në rini e kishim si pikë bashkimi

Por, ah, sot tek ty urë e vjetër,

Uji rrjedh, po zogjtë kanë ikur larg.

QINDRA HERË ËNDËRRUAR ASAJ STINE

Nëse çast i vuajtjes ardhur ka,

Nuk e kthej dot mbrapsht.

Le të vuaj sa s’ka

Si të ishte zemra e gëzuar

Dhe deti mbrapsht s’i ktheu dallgët.

E gënjeu stuhia.

Ai nuk u ndez, siç pati thënë.

Ishte tërhequr gjysmë i penduar.

Larg qëndroi dhe nuk e puthi bregun

Ujërash derdhur qetë e turbulluar.

Vetëm shkëmbin njohu, lagu, preku,

Se vetëm u gjend atij vendi të veçuar.

Shiu nuk e lagu dot tokën,

Qindra herë ëndërruar asaj stine.

Rrugës kishte përplasur kokën

Nuk e kishte të shkruar.

ERËRAT NXITOJNË

Erërat nxitojnë

Të na qarkojnë edhe ne

Nëpër vorbulla ëndrrash

Për një miqësi të re...

Vjeshta sjell erëra

Tej mendimit tonë.

Si fllade të dehura

Duan t’i dëgjojmë...

Mos harro ti kujtosh

(ti të harrosh nuk di)

Mos mëso të harrosh

Se thinjesh prej malli.

NËN HIJEN E TIJ ISHIN DASHURUAR

Nga të gjitha drurët me thoshte një mike,

shelgun më shumë dua.

Qerpikët e tij pikojnë veç lot

Si vashëz e pikëlluar.

Nga ky përshkrim kaq romantik kureshtja m’u shtua.

Dua ta shoh me sy një shelg dhe vallë a do ta dua!

Dhe rasti e solli ta shoh një ditë, veç mbeta i habitur

Se e njihja mirë. Nën hijen e tij ishin dashuruar.

RRUGA IME

Rruga ime, që s'dihet kur ka nisur,

E heshtur, mbuluar me mister.

Vetëm ecja e zhveshi barin e dendur,

kostum të huaj, mbi kostumin e saj.

Si një rrugë pa krye mes shkretëtirës

humba papritur dhe kujtimin tënd

I shtangur mbeta, kur, mes dëshirës

desha patjetër, të ze të njëjtin vend.

ME GJETHET E PEMËVE

Me gjethet e pemëve mendimet bashkova.

Ato të kaluarat me to i rreshtova.

I lashë me Vjeshtën të bien

Nga trungu i mendimit.

Në çastet e perëndimit

Le të treten në vite;

Si rrezet në horizont

Të shkojnë aty ku nuk ka më sfond.

Ulem e kërkoj ku shkuan, ku ikin?.

Treten në kohë bashkë me dritën.

Kërkova se mos prek ndonjë

Edhe se e di që s’mbeti asnjë.

I lashë të ikin me Vjeshtën bashkë.

Të paktën të treten

E të mos mbeten jashtë.

Por di të jenë të gjitha bashkë.

Unë do të ndjehem

Në dimër më mirë

E do të mendoj t'i ribëj

Në Pranverë një dëshirë.