| E hene, 20.06.2022, 06:42 PM |
DJALI SHQIPTAR DHE VAJZA NGA RUSIA
Tregim nga Albert Z. ZHOLI
Athina
gumëzhinte. Qyteti duket se ziente nga njerëzit. Një vajzë e bukur si statujë
binte në kontrast me realitetin. Ajo rrinte e ulur te bordura e trotuarit me
kokën mbështetur mbi duar e brrylat mbi gjunjë. Kishte mbi dy orë që e kishte
përjashtuar veten nga ambienti rrethues. Sa njerëz që kalonin para saj nuk mund
të rrinin pa kthyer kokën e ta shihnin me kurreshtje. Elegante, bionde, me
gjoks të kolmë që e kish lëshuar pa sytjena, sykaltër e trupngjeshur, ajo dukej
si një venerë e mbirë aty rastësisht. Përballë, një shitës ambulant çorapesh,
gjatë gjithë kohës nuk mund të deshifronte atë qëndrim ankthprishës, shoqëruar
me tym të pandërprerë cigaresh. Shpesh kryqëzoheshin shikimet e tyre dhe
djaloshi i pari e tërhiqte shikimin. Ora po shkonte 15-të dhe dyqanet në Omonia
nisën të mbylleshin, ndërsa vajza, me një luk të bukur adoleshenteje, ende po
përjetonte vetminë. Çorapeshitësi ambulant, duke mbledhur mallërat e pyet:
-Mos
keni nevojë për ndihmë?
Ajo
i hodhi një shikim të çliruar që ia jepte qeshja e fytyrës, u ngrit nga vendi
dhe u afrua te djaloshi.
-Dhe
çfarë ndihme mund të më afroni ju?-foli ajo me një greqishte të çalë.
-Atë
e dini ju, por nga jeni?
-Nga
Rusia.
-Vetëm
jini këtu?
Ajo
heshti një çast dhe shikoi me interes bashkëfolësin. Pastaj tundi kokën në
mënyrë të pakuptimtë dhe tha e dëshpëruar:
-Prej
këtij çasti e në vazhdim jam e vetëm. E dini ku kam punuar por mos më gjykoni.
Kështu ishte fati i jetës sime. Kam punuar prostitute më se një vit. Tutor
kisha një bashkëpatriotin tim. U largova. Ai jo vetëm më merrte të gjitha
paratë, por edhe më keqtrajtonte. Një vit kam mbajtur mbi vete me mijëra
meshkuj dhe nuk kam një lek në xhep-lotoi.
-Tani
çfarë ndihme doni?-pyeti sërish djaloshi me keqardhje.
-Së
pari dua të ha. Mandej, po të keni kohë të lire, të dalim një shëtitje anës
detit. Kam shumë nevojë për qetësi. Më vonë të shohim. Jam e lire, por edhe në
udhëkryq.
-Keni
besiom tek unë, ju s’më njihni?
-Një
gjë e kam mësuar mire, të njoh meshkujt me një të pare, ti skuqesh kur flet.
-Ndoshta
është siç thoni ju, por duhet të dini se unë nuk jam grek.
-Nuk
më intereson, por meqë e thatë atëhere nga jini?
-Nga
Shqipëria.
-Kam
dëgjuar shumë për ju. Një shoqe më ka thenë se po të dha fjalën një shqiptar,
besoje me siguri. Ti ma jep fjalën për dy kërkesat e para?
-Po
ta jap!
-Atëhere
të mbledhim çorapet e të shkojmë diku të hamë. Kam shumë uri, shumë.-dhe filloi
të mblidhte çorapet nga tezga. Mbasi i sistemuan në disa thasë plasmasi i futën
në një depo aty pranë. Menjëherë u drejtuan për te restoranti më i afërt.
Zunë
një tavolinë nga fundi i lokalit. Kamarieri nuk vonoi.
-Një
sallatë, një mishpule me patate, pastiço dhe një “Amstel”-i tha ajo me një
frymë.
-Mua
një bërxollë dhe një “Amstel”.
Gjatë
kohës së tavolinës ajo nuk foli asnjë fjalë. Hante si e babëzitur. Ai e shihte
me dashuri e keqardhje njëherësh. Kur dolën e pyeti:
-Si
ju quajnë dhe sa vjeçe jeni?
-Më
quajnë Katerina, nuk i kam mbushur akoma tetëmbëdhjetë vjeçe, por dokumentat
m’i kanë bërë fallco sikur jam njëzetë e dy.
-Ndërsa
mua më quajnë Agron.
-Nuk
e kam dëgjuar këtë emër. E kam shumë vështirë ta shqiptoj. Tani dua të më çosh
në një vend buzëdetit dua qetësi e vetëm qetësi.
-Ai
e shikonte me kurreshtje dhe nuk e zhbironte dot këtë vajzë të çuditëshme.
Ishte shumë energjike dhe e zgjuar, për moshën që kishte. Morën një taksi.
-Për
Glifadha-i tha Agroni shoferit.
Kristina
mbështeti ballin te xhami dhe shikonte jashtë. Agroni shihte tërë siklet. Shoferi
i shihte me bisht të syrit nga pasqyra e nuk kuptonte asgjë nga qëndrimi i dy
të rinjëve. Përse qëndronin indiferentë ndaj njëri-tjetrit? Për të ndoshta
ishte çifti më i çuditshëm që kishte hypur në taksinë e tij. Gjatë 15
kilometrave të udhës, në taksi ra një qetësi varri. Në Glifadha u drejtuan te
një gji i vogël, ku ishin tre-katër çifte të ndenjur me gjithë roba mbi rërë.
Vazhduan më tej te një kep shkëmbor, ku peshkonte një burrë me moshë të thyer.
U ulën mbi një pllakë-guri duke shikuar tutje në horizont. Burri që peshkonte i
pa me inat duke rrudhur buzët. Nuk i pëlqeu që i prishën qetësinë, aq më tepër
që vajza iu duk tepër adoleshente për intimitete në vende të tilla. Katerina
mbështeti kokën në gjoksin e Agronit dhe filloi të hedhë guriçka në det. Për
këtë “peshkatari” protestoi.
-Na
falni-i foli Agroni duke i kapur duart Kristinës. Mbas këtij veprimi ajo u
ngjesh më tepër brenda gjoksit të tij. Pastaj nisi ta puthë Agronin në gushë me
sytë të mbyllur në shënjë kënaqësie. Në puthje e sipër, zbërtheu kopsat e
bluzës së saj ku i shpërhyen dy gjinjtë e fryrë. Dielli po perëndonte.
Pulëbardhat dhe peshkatari-plak ishin të vetmet gjallesa që prishnin qetësinë.
Ishte momenti kur dita e nata ishin në largësinë e takimit të duarve. Katerina
e egzaltuar filloi ta puthë Agronin në buzë, ndërsa duart ia mbërheu mes
flokëve. Ai ende s’po reagonte. Ishte në dilemë. Ajo i shtoi më shumë puthjet
plot afsh e nisi ta lëpijë me gjuhë në gushë. Ajo, e regjur në kësi punish, ia
zbërtheu komçat e këmishës, ndërsa të sajën e hoqi fare dhe e vendosi mbi
pllakën e gurit, ku u shtri dhe vetë. Ajo u ngjit mbi të dhe u bë njësh me
pllakën e gurit. I hoqi kanotjeren Agronit dhe nisi ta puthte nga kërthiza deri
në ballë, me një epsh të ndezur. Edhe ai u ndez. Askush nuk mund të rrinte
indifferent përballë asaj njomëzakeje. Ajo e ndjeu hovin e trupit të tij dhe
gjokset e bardhë ia vuri në gojë. Ai filloi të thithë gjoksin e majtë. Ajo
rënkoi dhe ngriti minifundin. I zbërtheu rrufeshëm opantallonat dhe nga çanta e
saj nxorri një paketë prezervativësh. Mbas pak të dy humbën në detin e
kënaqësisë. Kur ishin në kulmin e epsheve, disa metra më larg frenoi një makinë
policie. Agroni u ngrit vrikthi, dhe nisi të rregullohej. Katerina as e prishi
terezinë. Nisi të vishej ngadalë sikur të ishte brenda nëë shtëpinë e vetë.
-Merrini
se edhe buzën e detit e bënë bordello-u tha burri që peshkonte, dy policëve që
po afroheshin drejt tyre. Si duket ai kish lajmëruar me celular. Policët u
habitën me njomështinë e vajzës.
-Nga
jeni ju?-pyeti njëri prej policëve vajzën, me zë të vrazhdë dhe urdhëronjës.
-Nga
Rusia-i tha ajo qetë-qetë duke rregulluar minifundin.
-Keni
dokumenta?-E pyeti polici me tonin e zërit të zbutur gjer në buzëqeshje, kur
mori vesh se nga ishte.
-Vetëm
pasaportën me vizë të mbaruar-foli Katerina.
-Po
ju?-iu drejtua ai Agronit.
-Nga
Shqipëria-i thotë ai si i zënë në faj.
-Si,
nga Shqipëria? Dokumentat!-bërtiti polici sikur të kishte kapur ndonjë kriminel
të rezikshëm.
-Urdhëroni
“Kartën e blertë”-tha ai i skuqur deri në rrëzë të veshëve.
Polici
tjetër kontrollonte pasaportën e vajzës dhe nuk i besohej të ishte njëzetë e dy
vjeçe.
-Shqiptari
ju përdhunonte dhe ju përdor nëpër klientë?-pyeti i sigurtë polici, duke pare
Agronin me përbuzje.
-Aspak,
unë e detyrova të bënte dashuri. Unë e përdhunova nga kënaqësia se m’u gjend në
ditën më të vështirë të jetës sime. Është i vetmi mashkull i sinqertë që kam
njohur në Greqi. Me mua bëni ç’të doni, ndërsa atë duhet ta falënderoni edhe
nga ana ime.
Policët
shihnin me mosbesim dhe habi. Agroni qëndronte kokulur.
-Ti
do vish me ne-i tha polici vajzës-ndërsa ti je i lirë, por do kesh kujdes-dhe i
tundi gishtin tregues para syve.
-Mirëupafshim
Agron! Kudo që të jesh do të them se në këtë botë të ndyrë, egziston edhe një
njeri i mir nga Shqipëria me emërin Agron, një njeri që ka besë.
Makina
e policies u nis me vrrull. Peshkatari hodhi përsëri filispanjin në det duke
thenë: “Eh, u prish bota, duhet një diktaturë tjetër! Duhet!”. Agroni ndiqte me
sy makinën e policies…Vetja i dukej sikur ishte ende në ëndërr. Një ëndër e
pabesueshme. Shkundi trupin. Fërkoi sytë. Jo, po jetonte një realitet të
pabesueshëm...