Lek Pervizi: Cikël me poezi të lira

LEK  PERVIZI

 

                                                                     CIKEL

ME POEZI TE LIRA

 

                                                                  BRUKSEL

2000 - 2008

 

Petale trëndafili

 

Petale trëndafili

petale e  bardhë trëndafili

ku do të ketë çue era

që të grabiti

nga gembi i njomë

ku vallë

do të ketë çue

era ?

 

mos vallë

mbi ujin e freskë të një burimi

mos vallë

mbi barin e blertë të një lëndine

mos vallë

mbi ranën përcëlluese të një shkretine

mos vallë

mbi valët lëkundëse të detit

mos vallë

mbi akullnajën e ftohtë të një mali ?

tashma

e bjerrun

e zhdukun

e groposun

ne gjinin e tokës nanë

humus

për me i dhanë jetë

petaleve të reja

 

petale trëndafili

petale e bardhë trëndafili

ku vallë do të ketë çue era

ku vallë ? 

 

Engjëj

 

Lisat ulurijnë

nën vrullin e papërmbajtun të erës

i pergjumshën dielli

çohet mospërfillës

në kërkim aventurash të reja

anijet nisen

mbi detin valëzues

në kërkim tokash të largëta

ndjehem i mbyllun

në zymtësinë e ditës

në mallëngjimin e kangëve të harrueme

megjithëse kangët ndryshojnë

nuk ndryshon trishtimi im

dashunia

si një barkë me vela

niset mbi valët e detit

e nuk dihet

a do të kthehet ma kurrë

 

deshprimi im nuk asht i kotë

vishet me blerim

i ngjitet përsëri shpresës

mikja ime aq e bukur

më përkëdhel

e ndjej ambëlsinë e buzëve te saja

e ndjej freskinë e gjinit të saj

ndigjoj hapat e engjëjve që vallzojnë

me ritmin e zemrave të tona

vijnë  rrotull të heshtun

kambëzbathun

të mbështjellë

ne velot e tyne të bardhë

na shikojnë të buzeqeshun

të mallëngjyem

plot dashuni.

 

Hyjnesha e andrrave

 

Prej ujit të detit naltësohën

shtëllunga mjegulle

që mbulojnë qiellin

 

nga deti i së kaluemes

ngrihen rejet e kujtimeve

që mbulojnë jetën time

 

andrroj

hyjneshën  e andrrrava të mija

miken besnike dhe të bukur

andrroj

shkëlqimin rinor të saj

ambëlsinë e buzëqeshjës

vështrimin plot dashuni

të syve të saj

 

ajo

më përkëdhel gjithmonë

me bukurinë e saj

dhe i dhuron qënjes sime

kuptimin e jetës

dhe i dhuron shpirtit tim

kuptimin e dashunisë së pakufishme.

 

Flet  zemra

 

Bardhësia e fildishtë

e gjinin tand

tejduket

nën velon e hollë

që kërkon të mbulojë

trupin tand të natës

i ditës

tashma i harruem

mbi trotuarin

ku

tik-taku i takave të tua

akoma jehon

 

nën dritën e harrueme

shfaqesh me bukurinë tande

si një vëgim

 

hesht

fjala mbi buzët

flet vetëm zemra

me ritmin e rrahjeve të pandalshme

me ritmin e çastëve që kalojnë

të shoqnuem

me t’ambla lëdhatime

 

në thellësi të shpirtit

qëndron

hidhërimi i një kohë të lumtun

e zhdukun përgjithmonë

mbetet i pashlyeshëm

kujtimi

i një fytyre engjëllore

shkëlqim i bukurisë

rreze dielli

në errësinën e kohës.

 

                                                                   Vëgim

 

Ambëlsia e buzëqeshjes

zani melodioz i yti

më pushtojnë zemrën

porsi fyma e erës

që lëdhaton gjethet e pemëve

lulet e kopshtëve

barin e lëndinave

 

bardhësia

e gjinit tand

më deh

ndjej dridhjen e trupit tand

ledhatimin e duerve të tua

megjithatë

tepër të largëta në kohë