| E shtune, 20.06.2020, 03:11 PM |
FLOKNAJË
Nga
Sinan GASHI
Tragjiken
e bënte e vërteta se dashuronte njëkohësisht në dy drejtime: në njërën anë një
zonjë që kishte përmasat e një bukuria mahnitëse, gjatoshe me vijëzime
simetrike, të cilave po t’ia shtosh edhe lëvizjet me takt e timbrin melodik të
fjalës, të mahniste. Madje kjo të bënte të tillë edhe për një respekt, duke e
ditur një historik të rrugës së mundimshme jetësore të saj, dhe të një
atdhetarie të theksuar, që nga gjysh - stërgjyshi; tjera ishte më e re, me një
trup më të imtë, por me një karakter tejet të fortë, deri në kokëfortësi, dhe
që kishte synime të hetueshme për t’u dukur e madhe, më mirë për të thënë
madhështore po si e para, në mënyrë që e njihte
në përmasa më të gjëra rajonale, ashtu si e para. Ç’është më e
rëndësishmja, këtë e kishin rrëmbyer që të dyja, se kishin emra thelbësor të
njëjtë dhe mjaft karakteristika të ngjasimeve mosdalluese, me përjashtim të
timbrit, që kjo e reja e kishte ende të shpërfillur dramatikisht. Thëniet i
shprehnin njësoj dhe madje, thua ti se kanë bërë marrëveshje para se të
takoheshin, pavarësisht se ato reflektonin ngjashmërinë vetëm nga gjeni
trashëgimor. Ai sillej brenda një rrethi të domosdoshmërisë ndjenjore të
pakapërcyeshme, jashtë të cilit nuk shihte asgjë dhe nuk mund të vërente as farë
vlerash jetësore të jetësimit. Lente takime me të dytën me orë të caktuar dhe,
fshehurazi nga syri i botës, se ju ruhej shumë përgojimeve, të cilat në raste
të kthesave të mëdha lulëzojnë së tepërmi dhe nuk të vete, mendoja se do të
dilte ndonjëherë nga ajo, apo do të pushojë qetësisht trurin e stërngarkuar, i
cili atë forcë që ia fali zoti dhuratë të arsyes, do ti duhej për
ndriçimin e rrugës së re të synuar. Me
të dytën nuk kishte nevoja të tilla, se ajo dilte sheshit, madje shoqërohej më
shumë, sa nuk dihej shpesh kufiri mes asaj që ishte ndjenjore dhe asaj që ishte
teatralitet shpëtues nga zallahia që e kaplonte shpesh. Përvoja jetësore dhe
përcjelljet e shumta, së fundi edhe me shikime zhbiriluese, e kishin regjur në
ato veprime, sa në disa raste të vete mendja se të gjitha ato ndjenja
trashëgimore janë shpërlarë, e di vetëm të thotë, madje qetë e me një ngadalësi
që krijon valëzim shprehës me melodizitet tërheqës, mbase vetëm për joshësi.
Kjo, e reja, dhe më e vogla nga trupi, mërdhezej nga tensionimi emocional dhe
dëshira rrëfyese, sa shpesh edhe fjalët e mendimet i ngatërroheshin që në
grykë, duke mbetur të përgjysmuara, që krijonin hije mbi vërtetësitë e madha,
që i kishte ndrydhur me vite brenda gjoksit të freskët. Ndoshta këtë përshtypje
ta jepte edhe sinqeriteti deri në naivitet, i cili nuk i mbulohej edhe sikur të
donte. Dua kështu, edhe sikur nuk jam më, aq më bën, që shprehur një herë kur i
dha vërejtje për këto veprime, që nuk e kishin kohën të bëheshin publike në një
kohë të pakohë, kur përcjellja është shumë e madhe dhe spiunimi e ka pagesën e
majme.
Në
paratakimet ai ndjente një kënaqësi, madje ajo i zgjaste edhe gjatë prezencës
me to qoftë vetëm me përkufizime të fantazisë së tepruar apo edhe ajo që
krijohej si atmosferë pas ndarjes. Gjithçka ishte ne një natyrë të njëjtë, me
synime po të njëjta, vetëm se kjo nuk ishte gjithmonë kështu. Madje veç që
ishin përhapur fjalë se Zonja e Madhe kishte flirtuar dhe atë po e bënte
vazhdimisht, kur njëherë ky e kishte parë edhe vetë. Me të parin, thoshte se
është jugosllav, miqësinë si duket e kishte vetëm të interesit, por mjeshtria e
atij tjetrit ishte shndërruar edhe në diçka më shumë se kaq. Bënin vizita,
madje në pikë të dritës, këshilloheshin për gjithçka, e u pat krijuar imazhi se
janë dashnorë të përjetshëm, ngase ishin edhe fqinjë. Ai pispillani i huaj që
kishte gjenetikisht një butësi të jashtme, shumë vështirë hetohej qëllimi
shkatërrues, se ia zinte sytë një bukuri përrallore, që fjala nuk ishte e zonja
të shprehje përkufizimin estetik të gjithçkahes së saj. Ai shfrynte. E shihte,
por assesi nuk mund t’i ndahej. Krejt çka mund të bënte, ishte shtimi i
urrejtjes ndaj atij qen bir qeni, që hapte kthetrat padiktueshëm për asgjësim.
Kjo i krijonte një gjendje tejet të rëndë shpirtërore, sa kishte net që e
zbardhte qyqe vetëm, me taketuken përplot bishta cigareje e me vargun e
filxhanëve të kafesë, për të zhdukur pagjumësinë. Mendonte andej e këndej,
maste e çmaste, se s’mund ta shkoqte nga ai apo t’ia shpjegonte bindshëm asaj
se kjo dashuri ishte deshtake, pavarësisht jashtësinë romantike e delikatesën
respektuese. Njëherë madje ju pat mbushur mendja që të hakmerrej keq, le të
dalë ku të dalë. Kjo ide fikse e mendimit i pati ardhur një të hëne, pak para
agut, kur qepallat nisen t’ia lëbyrin
shikimin e lodhja t’ia errësonte arsyen. Por, pas një gjumi lapurak dy orësh,
kishte ndërruar mendje. Kjo ishte rrjedhojë e matjeçmatjes së gjithë atyre
mendimeve: po sikur ai ..., po sikur unë ..., po pas gjithë asaj ... , po
rezultati i fundit ..., dhe pasi piu dy aspirina u rrotullua në krahun tjetër
dhe, mbuloi kokën me fillin e jorganit të bardhë. Ditët kalonin, e fatmirësisht
u panë fijet e prishjes. Ajo madje ndodhi me një arrogancë shpërfillëse, sa u
habitën të gjithë. Nisi me të madhe përfolja. Jo e ka lënë ai, jo e ka lënë
ajo, jo u ka munguar takti, jo gjithçka ishte e interesit dhe ajo mbaroi, jo i
doli kllapia asaj dhe e pa se nuk ishte ashtu siç shitej në fillim, madje e
përsëriste shpesh, se i humbi tërë sinqeriteti,
e çka jo. Por, nuk vonoi shumë e nisi flirtin tjetër. Tashti me një tip të
ftohtë si gjarpri, edhe më dredhaxhi. Kjo për çudi ishte edhe më pompoze,
thoshin, e tëra për inat të të parit. Shëtisnin pandërprerë bulevardeve, duke
shikuar rrethit se a po i lakmon kush, duke harruar krejt atë që i gdhinte
netët po si përpara, me një përkushtim tejnjerëzor. Filluan të trashën
miqësitë; asaj i dhuronin veshje të bukura, të cilat i ndërronte përditë, për
tu dukur e bukura e dheut, ngase i shkonin
shtatit të hedhur e ecjes së lindur teatrale. Këto bukuri të jashtme
linin përshtypje mjaft të mëdha, sa krijuan një tis bindjeje e kjo ishte
madhështia. Ai nuk mund të duronte më në vete. Shpërtheu keqas, sa iu
përsëritën pasojat e herës së parë. Së pari, kur foli shkoqur, por më zë të
ulët sa nuk e dëgjuan shumë njerëz, e dënuan me të holla për gabimin e bërë, e
vërejtje se më nuk falet, i thanë. Kot mundohej t’i bindte ai se ajo ishte e
tij, e shpirtit të tij, ngase natyra ia dhuroi, e tjerët i përdhosin për inat
që të mos i shihnin të lumtur. Kësaj radhe, si gjysmë i mpitë, se kishte nisur
të mos duronte më vrazhdësinë e shpirtit, i dhanë edhe burg të qelive të
ftohta. Xhelozinë e shprehe më but, ose mbaje në vete, i tha prokurori. Nuk
lejohet në shoqërinë tonë humanitare socialiste të prishet miqësia e njerëzve,
që bashkohen vullnetarisht. Atje ishte jetë ferri, se cilës ia shtuan edhe
shpifjet e tjera, kinse ka tentuar t’i ndajë ata me dhunë, kinse i ka përgjuar
dhe u ka zënë pritë me një mauzer të stërgjyshit, në shteg të lamës, kishte ajo
as që qarë kokën për të dhe, rrallë ia lëshon ndonjë shikim, dhe atë tepër të
ftohte, duke u frikësuar mos po ia kthen shpinën dashnori i madh me trup, që i
bënte hije duke e siguruar nga sulmet e të tjerëve ... Kur u lirua kishte
tridhjetë kilogram peshë, me do sy futur zgavrave si pangjyrë dhe me një fytyrë
të rrudhosur, që, kështu ndoshta do t’i
vinte ndot asaj ta ofronte pranë. Me këtë të dytën, naiven e sinqertë e të re,
fliste vesh e më vesh, me qu - qu e me qa - qa, në qoshet e errëta apo pas
hijeve të ferrave, sa për të mos u dukur nga syri i keq. Nuk flirtonte kjo, por
vështirë e kish të ruante fshehtësinë për kohë të gjatë, sepse shenjat veç
kishin qitur kokë. Madje një mbrëmje, aty para se të errohej trualli, ia kishte
shprehur sinqeritetin, se e kishte edhe një dashuri më të hershme. Ajo mund të
mos e dojë sinqerisht, por sikur është krejt si ti, me të gjitha tiparet
kryesore, pos pamja u dallon pak, ishte rrëfyer duke e ndjerë veten të
lehtësuar për sekretin e nxjerrë. Për çudi vajzusha nuk shprehi habi. Njëherë
ndaloi shikimin mbi ballin e madh të tij për ta vërtetuar bindjen, pastaj
aprovoi më kokë. Ti nuk heq dorë nga ajo, megjithë këto peripeci, i tha. A e di
more i dashur se ajo sërish është prishur me atë ftofcakun e stepës, armikun e
poshtër, dhe ka nisur, thonë, me një imcak buzëtrashë përtej deteve. Nga belaja
po shkon në bela. Prishet me njërin dhe për mbrojtje e gjen tjetrin. S’di ku do
t’i jetë fundi. Nuk e besoj, tha ai qetas. Përvoja e dreqit ndoshta nuk e lë të
trulloset më. Çka nuk bëhet, por me këtë ndoshta e ka formalitet, apo janë
fjalë rrugësh. Ani, ani, i tha njomëzakja e pasherr. Unë nuk të ndahem
asnjëherë, por ngase të dua me gjithë mend e me tërë qenien, më dhimbsesh.
Madje çfarë kam menduar një ditë: të shkoj drejt e te ajo dhe të bëhemi shoqe,
për ta ditur se si është në të vërtetë, që aq shumë të ka përvetësuar dhe aq
shumë po të shkatërron. Heshti për pak dhe pasi shpupurisi flokët e gjata, ajo
mbuloi me to kokën, sikur ia siguroi edhe mendimet nga prekja e territ të natës
verore. Pak çaste më pas ajo u shtri sa gjere e gjatë, me kryet që e kishte
vënë në shpatullën gjysmë të zbuluar nga kindi i fustanit bezhë, dhe u shpreh
fund e krye. Dëgjo, i tha. Do ta them botërisht se edhe ty të dua, e sa për atë
Zonjën e dinë të gjithë, për çka janë dëshmitë zyrtare. Le të dal ku të dal. Më
nuk e mbaj fshehtësinë. Pavarësisht çrregullimet qç mund të ndodhin, nuk duroj
më. Këto takime gjithnjë të fshehta më krijojnë një frikë dhe dyshim. Po sikur
edhe për këtë të kërcënojnë, maltretojnë, vrasin ndoshta. Çka nuk mund të
ndodhë këtu, në këtë mes. E shëmtuara është mbjellë herët e në vazhdimësi këtu,
shprehi dyshim ajo me buzën qershi, që nga emocioni i dridhej frikshëm, por me
një bukuri mahnitëse. Po vazhdojmë edhe kështu. Edhe pak, se s’mund të mendoj të jem pa ty. E, unë çfarë
bëj, mrroli vetullat ai. Gjithçka timen e kam lidhur me ty, me atë, me ju,
dreqi le ta hajë! Sa duhet bërë e sa duhet folur për tu bindur njëherë e mirë!
Një zallahi e shtrishme u dëgjua një moment, pastaj një pauzë vëzhguese e
pastaj sërish zhurmëri zjarrëse. Pastaj krisma, kondak, grushte, skurrila
gjaku, alivanosje. Një si rizgjim, dhe serish mbretëria e territ. O zot, pse,
sa, kur, si ... Nuk më lejohet të dua sërish. Nuk guxohet të marrësh frymë
lirisht prapa, a?! S’duhet dashur zonjën e përvojës së hershme, nuk lejohet
afria me vajzushën e ndjenjave freskuese. Çka duhet bërë. Për ku synojmë të
vemi? E tashti kështu, që ndoshta përthekohet fundi, s’mund të mos e pranoj
këtu mes këtyre çubajave që u ngjyrosën me gjakun e vakët; i dua e i kam dashur
gjithmonë këto të dyja, dëgjo fuuushëëë... maaalll ... heeeejjj...!!!
Zëri
që i përfundoi në shtërrje e bëri njësh me të dashurën e përjetshme.