| E diele, 12.04.2020, 11:27 AM |
Nexhat Halimi
E bukur për vdekje
Vdekje
është ta kujtosh trokun e ndarjes së zemrës me ty
Të
udhëtosh fijes së këputur të vetes në reshje të borës
Të
kujtosh mes dy stacionesh flatrimin e hijes së fedorës
Të
zgjosh valë të ashpra të detit të ngehura në stuhi
Vdekje
është ta prekësh aromën e gruas së dehur përsëri
Nga
zbret të njëjtën dhiare të vjetër kodrës për në krua
Me
shtambë me gjarpër tek afrohet të takohet me mua
Vdekje
e bukur është të prekësh gruan zhveshur në cep
Zjarrin
e varrës së vjetër nën cepin e këmishës në gjak
E
zgjat dorën e hamendesh a ta jap etjen apo të mos e jep
Shpirtin
e flakës së përhershme ta mbulosh me shuplakë
Të
shpërthejnë lulet e egra të narcisit në sy të pranverës
E
cepin e fundit të këmishës e zbulon ashpër fyelli i erës
Vdekje
është të marrësh frymë vetëm për një çast pa ty
II
Tashmë
më ka mbetur vetëm të të shkruaj për dhembjen
Për
zbrazësinë dhe ditët e mbushura shi thellë në vetmi
E
asgjë e prekshme e gjallë asgjë kaq kohë asgjë tjetër
Dal
shëtis mjegullës së dendur e nuk të gjej askund fare
Vetëm
një hutin në gdhe të drurit në një degë të vjetër
Tharë
fare nën netët e bruzta nën qiellin pa hënë e pa yje
E
shikoj dhe hijen time të ngurtë të plagosur
në dritare
Të
pres të vish gjithsesi të ndalesh prapë te uji në krua
Me
kalin e çmendur ndërmjet ëndrrash të djegura vetmie
Kurrsesi
nuk vjen vetëm të ndiej nga zgjohesh në mua
Ç`vetmi
e vdekur zbrazësi deri në pikë të fundit të gjakut
Megjithatë
ja diçka lëviz rrugicës së vjetër në kalldrëm
A
je ti zot apo vetëm më përhitet gjithësia jote e gjallë
E
të shoh vetëtimthi kodrës nga ec të më takosh në krua
Ah
fedorë e unë për ty përsëri ndjej dhembje
ndjej mall