Sejdi Berisha: Varret flasin duke kënduar...!

P o e z i

Sejdi BERISHA

Këndim i “çmendur”, ose, elegjia e shekujve...

VARRET FLASIN DUKE KËNDUAR...!

(Dhembja dhe krenaria e kohës)

1.

Ka ardhur koha

Të shkunden oxhaqet

Nga çagja shekullore

Të pastrohen çatitë

Nga foletë e sorrave të zeza

2.

Ka ardhur koha

Të flasin thepa e kreshta

Shkëmbinj e lëndina

3.

Ka ardhur koha

Të flasin kalatë e kështjellat

Për ato ethet e tmerrit

Me shekuj brenda tyre ngujuar

4.

Ka ardhur koha

Lumi ta mbrojë kthjelltësinë e vetë

Për t’i ujitur pastër

Fusha ara e livadhe

Për ta freskuar shpirtin

Për ta shuar etjen e njeriut

5.

Ka ardhur koha

Kulla dhe dera e saj

Të rrëfejë për terrin e vrasjet

Për ngujimin e ëndrrave

Të gjeneratave që rrethoheshin

Me ushtimën e hakmarrjes

6.

Ka ardhur koha

Që lisat shekullor

T’i shfletojnë defterët

E furtunave dhe të qëndresës

Që janë palosur në mes lotëve

Të gjetheve të vjeshtës

7.

Ka ardhur koha

Që kazamatet edhe burgjet

Muret e përgjakura dhe grilat

Të dëshmojnë për prangat

Për shtypjet dhe zhdukjet enigmë

8.

Ka ardhur koha

Që varret të flasin duke kënduar

Për peshën e tokës

Për eshtrat e tretur e të humbur

9.

Ka ardhur koha

Që shqiponjat të cilat me shekuj

Fluturojnë lartë mbi shkrepa

Mprehtësinë e syrit

Në libër dashurie ta shndërrojnë

10.

Ka ardhur koha

Që dëshpërimin nëpër kohëra

Ta kthejmë në shpresë

Në vlera e lumturi

11.

Ka ardhur koha

Që në ara ta shpërndajmë

Atë farën e farës së mirësisë

12.

Ka ardhur koha

Që ëndrrat e përdhosura

Shtypjen në kohë shtrigash

T’i bëjmë fjalor të mos harresës

T’i bëjmë falje e krahë engjëjsh

Se tash kjo tokë kështu e do

Të keqes t’i vë drynin

Që nuk çelet kurrë më

13.

Ka ardhur koha

Që në kuzhinat tona

Të gatuajmë bukë dielli e hëne

Me miellin e ngrohtësisë të tokës fisnike

14.

Ka ardhur koha

Të mos hedhim e as bluajmë helm

As këngët tash e tutje

Kurrë të mos ngelin të pa kënduara

15.

Ka ardhur koha

Që sot e përgjithmonë

Ta shtrojmë një sofër

Fatbardhë dhe të lumtur

Dhe në vend buke

Mbi te t’i hapim zemrat tona

Edhe përjetësinë e dashurisë

16.

Ka ardhur koha

Që në vend të kandilave

Dritë të bëjmë me shpirtrat tanë

Ta stolisim njeriun

Me këngën e kënduar njerëzishëm

E dritë të bëjmë

Me fjalën e shenjtë të gjakut tonë

17.

Ka ardhur koha

Që Krujën e Prizrenin

Vlorën e Manastirin

Që Shkupin e Shkodrën

Pejën Plavën e Gucinë

Që Korçën e Elbasanin

Butrintin e Dardaninë

Që Tropojën e Himarën

Beratin e Vushtrrinë

Që Gjirokastrën e Mitrovicën

Tepelenën e Gjilanin me rrethinë

Që Pogradecin e Sarandën

Bajram Currin e Prishtinën

Ulqinin me Kala

E Gjakovën me Malësi

Që Prekazin me Drenicë

Preshevën me luginë

Junikun Llapin e Gollakun

Që Çamërinë e Janinën

Rugovën e Kaçanikun

Në gjerdan lulesh t’i shndërrojmë

Edhe si vargje me gështenja

E në mes tyre fiq e ullinj

Se kësi vargjesh askund nuk ka

Gështenja fiku e ulliri

Përqafohen e shtrëngohen

Si mur guri në kala

Që për jetë

Askush nuk ka fuqi për t’i nda

18.

Ka ardhur koha

Që në disa kufij

Me lahutë t’i ligjërojmë historisë

19.

Se ka ardhur koha

T’i këndojmë lumturisë...

(©S. B.)