Liljana Dhimo (Ru?o): Ëndërr-im

LILJANA DHIMO (RUÇO)

-Cikël poetik-

ËNDËRR-IM

Të desha,

Si askënd të desha,

Vështrimi yt

Përjetësisht mbeti

Skalitur në retinë

Edhe portreti yt.

Nuk pati “flutura në stomak”,

Qelizat shndrruar në kokrra rubini-shege

E në vena lëvrinte lëngu i saj,

Në damarë, aortë, zemër e kapilarë…

E mbi lëkurë penel i fluid

Shkruante…?’ka zemra

Ky?te.

Aty mbeti,

Aty jetoi,

Me ?do moment të ëndërrt

Duke dashuruar

Ata sy,

Që i putha gjithë jetën,

Vetëm

Me vështrimin tim.

Ndryshimi i mëtejshëm

Mund të kish venitur

Stinën.

S’mund të ish më bukur

Vetëm kështu

Ish e imja

Dhe vetëm e imja.

Edhe tangua,

Ku ne shkëmbyem

Përhershmërinë e

dashurisë.

Tinguj të magjishëm-tunikë

transparentë prej ajri.

Vetëm kaq

Por ?do ditë…

si pikë parfumi

jep praninë e saj.

E njëjta aromë,

E njëjta ndjesi,

Ndjesi turbulluese aq e bukur,

që nuk e sheh askush,

se vlohet brenda meje.

E ruaj,

Pa e prekur, e mbroj.

Është dhe mbeti e imja,

E shenjtë,

E pashëmtuar nga ditët,

E panxirë nga netët,

Vetëm e dlirë, nga ardhja e së nesërmes.

MBAS

Limiti i të gjithëve është i njëjtë,

Fluturim që dihet se për ku…,

Trajektore e dikujt -  një rrugë meteori,

Një tjetër – hark lumineshent blu.

Një zemërzi si nata, s’bëhet ditë

Gjurmë mbi ujë ...më kot…nuk lihet,

Asnjë lloj arti s’ka efekt…nul,

Sikur erës t’i japësh krehër të krihet.

Lum kush dritë le pas vetes,

Sepse dhe hija dritë prej saj mer,

Fjala e ëmbël, e ngrohtë, e mirë

Mbetet epitaf mbi mermer.

MBI TAMIZ

Mbi Tamiz dielli grind retë,

Paqja mes tyre …e vështirë,

Herë-herë njëri mbi tjetrin,

Herën tjetër në një flirt të përfshirë.

Ndodh kështu, shpesh ndodh

Ve? një fraksion larg njeri tjetrit hedhur

Dhe befas shkrep një ndeshje magjie,

Mandej …përfundojnë të përkëdhelur.

MBI SUPE

Mbi supe hedhur

Vetëm

Një mantel ?mendurie,

Hapat

mbi driza monopatesh

Qielli kërkonte tri hëna.

I largët ish agu.

MËNGJES

Mëngjes

Një vetull diell

Me frymë drite pikturuar,

Marramendësisht

Mbështjell natyrën

e depërton

me delikatesë hyjnore,

në ?do qelizë që botës i përket.

Të dashuruarve

sytë u reflektojnë

gjith?ka të drittë.

Nuk mjafton

Nuk mjafton, jo nuk mjafton

Për ju fëmijë

As kjo,

As e përtejmja.

Edhe sikur ?do ditë,

E as një ?ast të mos reshtë…

Por,

Ndodh,

Ndodh,

E pastaj…

Ngjyrë perëndimi mbulon sytë

Edhe fytyrën,

Atëhere

Kur ?

…atëhere kur ne

Ju kursyem dashurinë.

NË  AVION

Aty ku ndjehesh afër Zotit dhe yjve,

Ku mendimi

Me krahë galaksie

Kalon shpejtësinë e dritës,

Ngre krye ndaj një parimi,

Mijra flutra

E rrëzëllitëse,

E mijra bletë zhurmëlehta,…

Por një zhurmënajë marramendëse

e formuar,

Në të paformën

Mbështetëse të gjendjes.

Tashmë mijra metra mbi

planetin e dregosur.

PSE ?

Pse vallë

janë kaq të bukur trëndafilat?

(e tillë është legjenda “PSE?”)

Dy të dashuruar diku,

Flisnin vetëm me sytë e tyre,

Dhe fjalët

nuk u a mori era,

Por toka,

Që më pas

Në  bimë u a ktheu…

Ajo mike e mirë

I ushqeu ato fjalë,

Pa u kursyer

transformimin,

mrekullisht lindën bisqet,

(midis nesh: syfjalët

Ishin të sinqerta,

ve? kish di?ka

enigmatike!)

E midis bisqeve,

U mpleks e kalamend

Dashuria,

Në endjen e butësisë së

petaleve ngjyrëmjalta,

Analogji e rrëmbimit të puthjes…

Këtë vibrim magjie

i fali toka dashurisë.

Trëndafilat plot jetë

e ngjyra,

Po gjembat?

Përjetësisht mbetën

Si pikpyetja mbas fjalës

“pse”.

SIKUR

Sikur mbi ?do gjethe

“të dua” të shkruaj,

Nëse libër s’bëhet

Nuk ka rëndësi.

Dhe era tekanjoze,

Pafundësisht të luajë

Në zemër një gjeth mbetet

…Aty ku je ti.