| E diele, 06.01.2019, 12:31 PM |
Nexhat Halimi
Kurorë sonetesh
dy guaca me perla
dy koka me një hije gjakosur nën ulli
figura kaq e vjetër mes ishullit të jugut
trungu pritet veç prapë gjethon cungut
aty vijmë ti e unë e krijojmë gjithësi
ti lexon poezi unë lexoj ndonjë prozë
ylli farfuritës ndrit e derdhet mbi delet
qiellit trokon ati sesi i shprishen jelet
e pjesa tjetër zgjon dizgje ngjyrë rozë
asgjë ndërmjet s` e prish këtë mozaik
në dy krahët e udhës kaq radhë me fik
e maranxha mjedra e kivi ulli e shega
unë pi çaj me tri copë liman e një fletë
gotës me të cilën shuaj etje i bie vega
yrti nën yje ndrit çuditshëm në vinjetë
II lika eceni ec detit
yrti nën yje ndrit çuditshëm në vinjetë
udhët ikin e vijnë nëpër tjetër planet
shpatit me plot lisa zbresin shtatë vetë
e ti ndihesh kaq e vjetër kaq e vërtetë
do të takohemi prapë në legjendë esa
të ecim pëllëmbë e pëllëmbë në histori
ta skalisim hijen gjak me shigjetë aty
me data ngjarje çaste e udhë e kthesa
nëpërmjet të cilës dhembje do lidhemi
nëpërmjet të cilit trazim do të sillemi
ja deti tundet e unë vjell e vjell e vjell
amfora është fundosur fund ujit thellë
lika eceni ec sipërfaqen e detit i qetë
gota me verë e shkruar jashtë me fletë
III e vërteta s` qe kurrë pa ty
gota me verë e shkruar jashtë me fletë
në flurimin e pijes së rrushit shfaqesh ti
i puthim duart me njëri tjetrin përsëri
e pi dhe `i gllënjkë serum vetë i tretë
është verdhemë molla e kuqe në vetmi
ndërmjet lirisë së gjakut e kujtimit flet
e vetmja që nuk është e është ndërmjet
në shpirt ndërsa bie borë e zgjohen lot
e vërteta s` qe kurrë pa ty s`qe pa gjak
qafë rrjepur grimcon hënën gjel gollak
kënga i pik zë trashë e ngjirur në shi
tund verën e kuqe gjak e tund kujtimin
hijet ecin gjurmët të krijojnë zgjimin
unë marr flakë prej etjes e ik në magji
IV kopshti i edenit me dele
unë marr flakë prej etjes e ik në magji
shtrirë në kokërr shpine me sy në largësi
bien pika të mëdha shiu e `i shtrezë tisi
tërë kalaja bie me rozafën e ca gjithësi
shikoj e nuk kuptoj çfarë ngjet me mua
a rrënohet qielli apo degëzon vetëtima
gur i mullirit sillet apo zgjohet ulërima
veç ti s`jepesh ec me shtambë në krua
e më pihen gishtat kot i zgjat të të prek
zemra është ndalë e shpirti pak pa vdek`
cilën derë ta çel në kullë e të dal ngrirë
`i tebdil me bastun e lecka mjekër thirë
etur në zvarritje kaq vjet për bisht `i pele
a do të arrij te kopshti i edenit me dele
V kroi i kishës në luginë
a do të arrij te kopshti i edenit me dele
të jetoj mbi fytyrë lule me lot në dumnicë
të kujtoj në këmishë liri jashtë me `i cicë
të mbledh tufa të përjetshme asfodele
hijes ikim dhe tash kodrës me kalanica
zbresim të etur te kroi i kishës në luginë
në vete e ndezim gjithnjë pafundësinë
ti me shqerra e unë me maza e buallica
në radhë narcisët e egër e kaq me aromë
e tufa e dritës e rënë në portë të shtëpisë
hyj brenda e ec pëlhurës thurur me kom
e kopshti endej rreth peizazhit të blertë
e zgjohen silueta të evës e adamit shëtisë
cepit të jallisë ecin për dritë të ylbertë
VI te guri i rrufesë
cepit të jallisë ecin për dritë të ylbertë
hija jote dhe imja lënë gjurmë mendimit
ëndrrës së thyer vjen e sillet etja kujtimit
perla guacës bie rreth vetëtimës së sertë
vetëtin në zemrën tënde e zemrën tjetër
pandërprerë humb qielli e egër bie shi
çfarë ndodhi vallë me dashurinë në stuhi
a ka zjarr ta shpëtojë apo çdo gjë tretur
te guri i rrufesë i mbytur pres në vetmi
a do të lajmërohesh prapë a kot rigon shi
mbuluar me pëlhurë prej leshit të dhisë
shikoj buzë ujit përftojnë dy hije arbërisë
të dy me arna mbi shalë të mermertë
adami e eva me nga një gjeth të blertë
VII katrori i zarit
adami e eva me nga një gjeth të blertë
te pemë degëhapur ajo e kafshon mollën
ai përpihet dhe puth me afsh belhollën
e shtrihet në rërë kaq i zbehtë i shtertë
zemra i trokon në cicë me ritëm të lartë
qiellit i janë shpërndarë delet e shqerrat
herë te uji herë te kripa i zgjohen berrat
gjaku i rrjedh ndër damarë kaq i zjarrtë
ani or ani thotë eva të shpeshtohet pylli
tash laji djersët ujin e valëzuar shkele
ja mes kaq shqerrash e edhash ndrit ylli
fryn erë e ngrohtë i përkulë fijet e barit
ai merr frymë e hedh lart katrorin e zarit
malet rreth zgjuar nën trok e valë jele
VIII valë jele
malet rreth zgjuar nën trok e valë jele
në flluska pasqyrohet shpirti i gjakut
ti e unë për dore ecim hijes së kavakut
për gjurmë shfaqet dea me kordele
e ndjek me duart e zgjatura një flutur
në dorë të majtë i kuqëlon `i trëndafil
në dorën tjetër i hapë krahët `i bilbil
është copëza e shkëputur imja e bukur
në yrt çelin lulet rreth malet me borë
ec me ty për dore e gjaku pik dashuri
në mendje gjysmë fjetur thur kurorë
ky është mëngjes i artë i lidhur me ty
apo vetëm harmoni e krijuar me lirë
era e sertë përplaset ashpër për fytyrë
IX hëna lart mbi kullë
era e sertë përplaset ashpër për fytyrë
valët rikthehen detit bien për rozafat
herë kujtoj mitin herë e shkruaj këtë fat
e vetat e legjendës shikojnë të ngrirë
fryn erë e mirë e zgjuar në pikëza gjaku
nata ka rënë në gjirin e gruas mbi mur
dizga të ylberta bunës `i duhmë i lënur
e hënën lart mbi kullë e çukit gollaku
e unë pandërprerë dëgjoj daulle në mit
kush vjen vallë me fyell dhe kush me rit
me sy në mall shaminë flakë loti e pik
herë ik në lirikë e herë tjetër në epikë
zot gjithçka ndërmjet tashmë e mpirë
plepi ngrirë bie hijes së çarë në pasqyrë
X sipërfaqja flakë e detit
plepi ngrirë bie hijes së çarë në pasqyrë
dhiarja përbirohet ndërmjet dritë territ
a është parajsa në të majtë apo tisi i ferrit
zot të arrish në kodër kaq gjë e vështirë
poshtë rishtrihet sipërfaqja flakë e detit
unë ec me ty të arrij kalaja ende fjetur
e harruar aty nga kohë e vrarë e vjetër
këputur i ndez veç fjalët gjakut të poetit
ti në njërën shkallë të hyrjes loz me hije
e kaq bëj përpjekje të digjem e të dua
të kujtoj në zbritje kodrës tharë vetmie
e sjell lart shtambën me ujë për mua
e poshtë detit gjarpëron paepur `i ngjalë
etja e prek deri në pikë zjarrin në fjalë
XI ai zog hiri i fjetur
etja e prek deri në pikë zjarrin në fjalë
ec ati me kalorësin e humbur nën yll
ec trok rrugën me pluhur të fjetur në prill
unë lëviz kujtimit nga guri në gur i valë
mes dy gurësh këput bar `i qengj me larë
blegëron kërkon në çdo anë nënën e vet
e rrugës ndërmjet ati hingëllon kaq vjet
e qiellit prapë fluturon i njëjti zog i vrarë
njaj zog feniks i lindur nga hiri i fjetur
vetëtima e shkruan përsëri zjarrin tjetër
i shpjegoj për mitin për ëndrrat e vetes
prek gjakun rrëshqitas sipërfaqen etjes
diçka më shqetëson e më rimbyt andralla
rërës guaca të gjalla me perla të rralla
XII mahnitur për gurë stralli
rërës guaca të gjalla me perla të rralla
me ngjyra të arta e të gjelbra e ndonjë blu
vijnë me valët në përplasje deri nën gju
ti shikon etur e për dore të merr përralla
të shëtit pyllit të lashtë me fik dhe me ulli
herë para herë tjetër prapa të vjen qeni
ec mahnitur për gurë stralli buzë liqeni
e mbi kodër e zgjon syrin kaq i zjarrtë ylli
malësia veç fle e vjen kalorësi me kalë
i përhumbur e ndjek hijen e vet të vrarë
e kroi përsëri rrjedh gurit thellë të çarë
kot vritet zot ajo që qe do të jetë gjithnjë
herë prekur në zjarr dhe herë prekur në hi
lilakët derdhin aromë e shtrihen në valë
XIII vija e vragë të ik ballit
lilakë derdhin aromë e shtrihen në valë
degëzojnë dhe ndahen në fije vaut të ujit
e mbesin ndër guaca gjurmët të askujt
e kokë e bisht lidhet për dorë një ngjalë
e dëgjohen në mal vetmuar keci e dhia
ti ec kodrës ngjitesh lart s`bë vër me gojë
e etja ti djeg lulet e s`të lidh më në lojë
e bredh pa cak e s` arrin kaq vjet te hija
vija e vragë të ik ballit dhe të zbret në fyt
degëza e fikut lidh lulëza e bëhet fryt
çdo gjë vjen e shkon e më sjell andralla
unë pres në ranë të vijë varka me vela
e rinis ritmin e ëndrrës me vetëm dy tela
anija vjen e loja e ti lidhen në përralla
XIV dy hije me një kokë
anija vjen e loja e ti lidhen në përralla
ujku s`e sulmon dhinë e as ajo lakrën
uji ngrirë kallkan e gjaku e zgjon flakën
guaca del nga fundi i vet e flet kopalla
ti e unë ndërmjet anekdotash në vetmi
shkelim rëndë rërën e rrjedhur nga ora
në pikën e çeljes së mimozës bie bora
unë nisem të kthehem te vetja e s` arrij
detin e puth agu e ti e unë ndër guaca
të hapura të kuqe të verdha të ylberta
kalaja është zgjuar dalin gra në tarraca
ky është ai zjarri me pikë të mermerta
unë marr hijen për dore e arrij në arbëri
dy kokë me një hije gjakosur nën ulli
mgjistrali
dy kokë me një hije gjakosur nën ulli
yrti nën yjet ndrit çuditshëm në vinjetë
gota me verë e shkruar jashtë me fletë
unë marr flakë prej etjes e ik në magji
a do të arrij te kopshti i edenit me dele
cepit të jallisë ecin për dritë të ylbertë
adami e eva me nga një gjeth të blertë
malet rreth zgjuar nën trok e valë jele
era e sertë përplaset ashpër për fytyrë
plepi ngrirë bie hijes së çarë në pasqyrë
etja e prek deri në pikë zjarrin në fjalë
rërës guaca të gjalla me perla të rralla
lilakë derdhin aromë e shtrihen në valë
anija vjen e loja e ti lidhen në përralla